Ve kendime içimden seslendim: Niye kızıyorsun ki?
Odadan dışarı çıktım ve derin bir nefes aldım. Gökyüzü fena halde kapalıydı. Üzerime alınmadım yoluma devam ettim..
Sokakta gece vardı. Geceye düşen efkar ve efkardan doğan sözler vardı,yürdüm..Yâr vardı, yârdan kalanlarla yürüdüm.
Adım adım..
Her köşe başında hayatın, demi vardı. Demli ve hatırı kahve kadar olmasada, elimde ince belli bardakta çay vardı.
Ve yürüdüm, adım adım..
Aşklar vardı. Yârlar Leyla olduktan beri, kaldırımlarda Mecnun yürekler vardı..Adım adım. Adım Mecnun diyen yürekler vardı. Sigara dumanları kokan eller ve Yâre uzanmak isteyen el kokan kalemler vardı.
Yazdım, adım adım..
Daha da yazmak vardı. Kalem figan içinde, söz suskun.. Yârdan ayrı yaralar içinde gönlümle yürüdüm, yara düştüm.
Adım adım..
Ve kendime içimden seslendim: Niye kızıyorsun ki?
Odadan dışarı çıktım ve derin bir nefes aldım. Gökyüzü fena halde kapalıydı. Üzerime alınmadım yoluma devam ettim..
Susmak vardı. Sustum..
Anladım, anlaşılabirliğin susmaktan geçtiğini…
Ve sustum anlamların direnişinden bu yana…
Anlamak ve anlaşılmak…
‘Seni çok iyi anlıyorum ’dur anladığımın ifadesi – ki,
Anlaşılmak/anlamak zordur kimi zaman…
Bir ucunu sen yakalarsın diğerini karşındaki(ler) …
Önemli olan senin ne anlattığın iken ‘anlaşılan’ tutulur göz ucuyla...
Bir o yana bir bu yana savrulur sözcükler…
Sen bir cümle söylersin, cümle senin olmaktan çıkar…
Ne başını, ne ortasını ne de sonunu tutabilirsin…
‘Söz gümüş ise sükut altındır’ derler…
Dinlersin… Susarsın…
Anlaşılmak önemsizdir suskunluğunun içinde !
Anlıyorum herşeyi, anlaşılmanın unutulduğu yerde...
Ve anlaşılmıyorum, sözcüklerimin içinde...
Sadece...
Sustum;
İyiye
Kötüye,
Doğruya
Yanlışa…
Ben kendimi bildim, anlaşılmanın uzak olduğu cümlelerde…
Ve kendimi çözdüm adım adım…
Anladım, anlaşılabirliğin susmaktan geçtiğini…
Ve sustum anlamların direnişinden bu yana…
Sadece...
Dinliyorum kendimi sonsuz bir sükunetle...
bulutlardı yağmuru getiren !!
hüznüm bulut oldu,
yağmur oldu yasak sevdamız,
inatla gurbete doldu,
acıya büyüdü sevgiler,
karanlıklar kentinde
güneşi hiç göremeden
oynadığımız bir oyundu...
Yüzüme yansıyor aynalardan her gece günahlarım
Çık düşlerimin bekâretinden azalıyor yarınlarım
Çıkma karşıma daha fazla
Artıyor acılarım
Aşkımızın savaşından çıktım
Y a r a l ı y ı m …
Sustum..siz sebebini bilmeseniz de olur...konuştuğum zamanlarda da tanırdım ben sizi...
"Bir ben vardı içimde çok sevdiğim
Kaçtım kendimden çok uzaklara
Baka kaldım ardından umarsızım..!
Yakmış başımı düşmüş uzaklara.."
oysa söyleyeceğim ne çok şey vardı hayata dair..daha çok gülecektim,daha çok sevinecektim ve mutluluk olacaktı gözyaşı sebebim ama sustum..sebebini sormayın,siz çok iyi bilirsiniz..
Sustum..kanayan yaralarıma tuz bastım yani...sızladı tenim..o kadar çok yandı ki canım..ama siz bilmezsiniz..sizin kanayan yaralarınınz olmadı hiç,kanattıklarınız oldu hep..tuz bastıklarınız değil,bastırdıklarınız..bu yüzden yanmadı canınız sizin..can yakmaktan fırsat kalmadı...
"Başka bir denizde yüzüyorum artık
Derinlere dalmaktan korkuyorum!
Herşeyi olduğu gibi kabullendim
Neden incittiniz diye sormuyorum.."
evet Sustum..acılarımı anlatmamak için..!!bilmeyin ne denli ağır yaralarım,kaybettiğim kan ne denli çok görmeyin..!
Sustum konuşmuyorum..zehirdir kelimelerim duymayın!!öyle kolay değildir beni dinlemek..can yakarım konuşursam,kanatırım,kapatılamaz yaralar açarım..ısrar etmeyin....ben yine sizin için Sustum..anlayamazsınız..
nefret değil suskunluğum..kin asla değil..ben o kadar basit duygular beslemedim hiç..!Sustum..size Sustum,kendi içime kan kustum..yoruldum..gidiyorum..
"Taş duvarlar ördünüz
Beni kime döndürdünüz..!
İçimde yanardınız
Nihayet söndürdünüz.."
Yoktun!
sustum
ve susmak kırgınlıksa
sustum işte
bir dağbaşı ıssızlığında
Sustum
kilitlerimi kapadım sustum
yaralarımı sardım sustum
demedim kimselere
bir çığlık kanıyor
en derininde yüreğimin!
Yolcuyum
uzak
çok uzaklardan geldim
yorgunum
ellerim boş, boynum bükük
gözyaşı dolu heybemde
kalbimi alıp getirdim sana
ayrılıklarla delik deşik kalbimi
başka bir şeyimde yoktu getirecek
Dalımda güz türküleri
koynumda ateş
seni aradım bir kentin sokaklarında
yapayalnız
ve
yorgun
yoktun
Çocuklara sordum ağladılar
ırmaklara sordum çağladılar
Çiçeklere sordum boyun büktüler
ağaçlara sordum yaprak döktüler
sığındığım kuşlar da uçtu gitti
bir başıma kaldım ortalarda
Senki yetim bir bahçede
bir tomurcuktun hayatın kollarında
çiçeklerin nazlısı, küskünüydün gönlümün
bütün gün seni aradım
yorgun
ve
yalnız
acılı bir yel gibi
dolaştım durdum sokakları
yoktun
Pınarlara sordum akıp gittiler
yıldızlara sordum bir bir söndüler
sigaramı efkâr ettim savurdum gökyüzüne
sonbahar sardı boynumu yaprak yaprak
sonra yavaş yavaş bedenime girdi acı
senden ne bir ses vardı, ne de bir nefes
Gülüşünü, gözlerini, sesini takıp koluna
vedalar bıraktığım durakta şiirler okudum
aklımı yitirdiğimi sanıp,
acıyan gözlerle bakıyordu herkes
Sonra gözlerimi,
ağlamaktan yorgun gözlerimi
ulaşamayacağım uzaklara yolcu ettim
kara trenlere mendil sallayarak.
duygularımı bir vagona kilitleyip
bin ah sürüp dudaklarıma
sustum!
ne kadar susulacaksa o kadar sustum
...
İstedimki,
kalbinin durduğu yer
kalbimin durduğu yer olsun...
Sus söyleme
Bir şey söyleme artık
Sus söyleme
Her şey gereksiz artık
Hayatta öLüm var sen haLa nerdesin yar!
Esme deLi rüzgar
Canıma kastın mı var?..
Bir mevsim başında devşirmiştim hayaLLerimi
HayaLLerim beni yarı yoLda bıraktı
Ben haLa yoLLardayım..
Mahiyetini kaybetmiş mühürsüz hayatım
Ha yıkıLdı, ha yıkıLacak
Tutanım yok!
Saranım yok!
GözLerim arza buLandı
Hafif buğuLu gözLerimLe
Düşünmekteyim..
Şimdi akLıma
Kimsesiz çocugun güLümseyişLeri gibi masum haLLerin geLiyor
Zihnim biLe kaLdıramıyor bu denLi sevgiyi
Düşündükçe kendimden oLuyorum.
Sabır diLeniyorum
Bana şah damarımdan daha yakın oLana sığınıyorum.
Sonsuza kadar güneşin hiç batmaması gibi bir istek benimkisi
Pes etmek geLiyor içimden
YığıLmak öyLece
Diyorum ki sonra
GÜNEŞ BATMAYA SEN AYAKTA DURMAYA MECBURSUN!!!
Minik eLLerinLe gözyaşLarını siLmeye
Derin yaraLarının acısını çekmeye mahkumsun!
Yazıktır..!
Bitiyorum görmüyorsun!
Payıma düşen bu mu ?
Hakettiğim bu mu?
Nasibimi aLıyorum her şeyden
BiLmiyorsun..!
KaLabaLık sokakLarda tenhaLaşıyorum.
Dokunmasın kimse istiyorum
Kimse sormasın istiyorum.
SormasınLar ki bütün cevapLarım sana çıkmasın
Ses çıkmasın hayaLLerime gem vuruLsun
Biraz da aşktan dem vuruLsun
EkLendikçe ekLensin ruhuma aşk kokusu
Yüreğimden uçup giderse kaLbim utansın
Sensiz yanım incinmesin istiyorum.
Ne de çok sevgin varmış gizimde
Ah!
Zemheriye tutuLdum
BiLmiyorsun..!
İstersen...
Unut kimsen yokken senin yanında ''kimse'' oLmaLarımı
Unut esen rüzgarLarLa ağLayan minik kızı
YokLuğun har oLmuşken içimde
Savur içindeki yaşanmışLıkLarı
Her şey faniLeşiyor gözümde
Baki kaLan tek ''O'' içimde
Yüreğim söyLe; giderse N'oLurum?
Sus yüreğim sus feryatLarını duyan yok..
Dayan yüreğim dayan sana senden başka kimse'n yok
Kendi kelimelerin seni vurdugunda
suskunlugunu hatirla
söylenmemis kelimelerimizi
Hissedilmemis duygularin ardindaki
Yasanmamis kavusmalari
hatirla ve sus !!
Sus ki
konustugunda kelimelerin kanamasin
Yüzün kizarmasin her gördügünde
yasanmamisliklar karsina gectiginde
yüregin acimasin kanamasin
sen sus
herzamanki gibi sessiz kal
sus ki bende susayim
bitireyim bu korkak sevgiyi
bitireyim ki zincirlerden kurtulayim
dönmemecesine bitireyim bu sevdayi
sana acı