02-22-2007, Saat: 03:31 PM
Suskunum, sessiz ve hatta soluksuz...Ama aklım sende inan...Sense habersiz...Bakma böyle sessiz oluşuma elimden ne gelir ki zaten...Hele senin sessizliğin körüklüyor içimdeki yangını. Neden bana bu kadar uzaksın...Yapma ne olur tüm imkansızlıkları bilsek te beraber, bana bu kadar uzakta durma...Bırak sesini duyayım, yanımda olduğunu bileyim.Sensizken bile sensiz bırakma beni, böylesi sana uzanamamanın, uzanamayacak olmanın üzüntüsü ve kahroluşunu yaşarken ben...Denemedim mi sanıyorsun ama olmuyor inan senden başkası olmuyor, denemedim mi ki belki sırf bunu merak ettiğim için, aslında; bu yüzden de değil onlarda seni aradığım için. Ama kimseyi incitmedim ben sen diye, kimseyi...hiç kimseyi...Yüreğim yanıyor inan, sana sesimi duyuramayışıma, içim yanıyor inan sana karşı haykıramayışıma hele yalnızlık daha da kahrediyor beni. Yerin dolmaz ki yalnızlığıma, inan bu yalnızlığımın tek çaresi sen...tek çaresi...Her şey böylesi giderken belki hiç karşılaşmamalıydık seninle o kadar zor ki yaşadıklarım...düşündüklerim...Her ihtimale karşı çaresizlikle savaşıyorum ben oysa elimden bir şey gelmiyor...
Suskunum, sessiz ve hatta soluksuz...Ama aklım sende inan...Sense habersiz...Hele senin uzaklığın daha bir koyuyor bana...Ne yazık ki her ikimizde farkındayız bazı şeylerin, çaresizliğin, olmayışlığın. Aslında ne kadar istiyorum seni, yanımda olmanı, hep olacağını bilmeyi, kalp atışlarını duymayı, yanımdayken yaşadığını bilmeyi, gözlerinin içine doyasıya bakmayı, sende kendimi görmeyi ve bende kendi görmeni...Gelmeni, gelmeni ve hiç gitmemeni aslında...Ah bir bilsen...Ne kadar uzak durmaya çalışsam da ben senden inan hep beni sana iten bir sebep vardı...Neydi bu Allah’ım olmaza neden bu kadar yakınlaşıyorum.Biliyorum, hissediyorum; Allah’ta bizi beraber görmek istiyor. Allah’ım ancak senin isteğin olur bilmem nasıl bir çıkar yol olur ama çıkar bir yol da ancak sen yaratırsın...Belki de bunun umuduyla yaşıyorum yinede ümitsiz, çaresiz, bir o kadar ağlamaklı...
Bilirim vazgeçmeli bu sevdadan, neden hep olmayacak, olamayacak ilişkilerde bulur insan aşkı...Öyle olmalı ki zaten değil mi? Sonuçta aşk acıdır...İki insan ancak bu kadar mı kendi istekleri dışında birbirinden uzaklaştırılıp, ayrı düşülür...Yaşayamadığımız sevdamıza yazıyorum ben bunları, yaşayamadığımız...
İçimde büyüttüm ben seni, senin bilmeyip te anlam veremeyeceğin şekilde...Korkarım içimde büyüttüğüm senden habersiz sana karşı ağzımdan bir şey kaçırmaktan...Şaşırırsın haberin yok ki, sana göre pat diye olacak oysa ben seni içimde ne zamandır yaşıyorum haberin yok...
Suskunum, sessiz ve hatta soluksuz...Ama aklım sende inan... Sense habersiz...Hele senin uzaklığın daha bir koyuyor bana... Biliyorum belki neden uzaksın, bana bağlanmamak ve belki kendimce sevmemek için...Oysa ben yediremiyorum ne kadar haklı olduğunu düşünsem de...Sen sesinde heyecanlandığım ve sonrasında yaşamayı sevdiren, bir o kadar yürüdüğüm kaldırım taşlarına bile teşekkür ettiğim...Sen daha yaşanmamış sevdam, sen içimdeki, göremediğim ama yinede hayalimdeki, içimde büyüttüğüm sevdam... Seni Seviyorum...Kendini bilmeni o kadar çok isterdim ki...O kadar çokkk...Burada yaşadığımın yine kendin olduğunu...Senin sevdan olduğunu, yaşanmamış sevdan...Daha başlamadan, başlandı bile sayılamayan sevdamız...
...
miley17: 
