04-05-2007, Saat: 11:35 AM
sana dokunmak istedim, arzularımdan uzakta
dokunmak istedim, bu hırs değildi.
Bu tek gecelik bir avuntu da değildi.
seni öpmek, koklamak istedim yüreğimde,
bedenimde değildi yalnızlığım.
Senden çok şey istedim...
seni istedim anlıyor musun seni..
bu gece sendin, herhangi birinden uzakta
hançerini yüreğime sapladın, biriktirdiğin acılarında
seninle düşlere dalmak istedim, sorgusuz düşlere...
anılardan uzakta ve yarınında olmak özlemimi işledim geceye..
senin kin dolduğun sevdaya, ben yıldızları anlattım
sen boşlukta ki pencerende bize haksızlık edecek her şeyi taşırken yarına
ben isyan etmedim....acılara
umutlara yelken açtım kendi denizimde...
rotasını şaşırmış bir gemi, umarsız bir martı olmak..
kanat çırpmak istedim kendi yörüngemde
hep seni çağırdım,seni istedim canım senden...
ben değildim gece karanlığında, şoför mahalinde
ben değildim yalnızlığa ağlayan ilk gün dönümünde
ben değildim yüreğimin en derin yeri kanayan
ben değildim yalnızlığa ağlayan...
sen vardın hala içimde...sen vardın, silip süpürdüğüm sevdada
ben değildim çekip giden...
ışıklar söndüğünde, çiçekler solduğunda
umutlar alaca karanlıkta yitip gittiğinde
ben değildim şiirler yazan,sevdamı haykıran
seni sevdiğimi haykıran ben değildim.
sen değildin seni yol kenarında bırakmamı isteyen
öfkeden deliye dönen ve olduğu yere yığılıp kalan,
acılar arasında biz değildik bir tanem
sevgisizlikten damarları kuruyan ben değildim.
çocukluk düşlerine ağlayan da ben değildim..
gençliğini arayan yitik bir yabancı gibi
duvardan duvara çarpan sokak ışıklarında
ay ışığını unutan ben değildim..
kafama sıkıp gidemedim biriciğim
kafam kanıyordu...yaralıydı ellerim,gözlerim ve bütün bedenim
acıdan kıvranırken hayatın ilk sillesini yiyen ben değildim
aç bir hayvan gibiyim şimdi, kurumuş bir nehir
susuz bir manolya, solmuş bir gül.....
doğmamış günün karanlığı belki de
kara susamış kardelen,ıssız bir ada...
batan bir gemiyim sevgilim..
aşka saplanmış...
kimsenin omuzunda ağıt yakamayan
diz çökmeyen efendilere,
namerde söz ettirmeyen
kayıp şehirde keşfedilmeyi beklemeyen
kaldırımda ölü balık, ben değilim…
incisini kaybetmiş bir midye...
ölemem bunun için..
diri bir sevdayı ölü bir bedene gömemem
içten içe beni bitiren bu yalnızlık
hasret kalmış sevdaya, kuru bir dal
rüzgarda kaybolmuş bir toz parçası gibiyim
yıkıldım sevgilim, düşlerimin üzerine..
sözlerin arasında harabe oldum
virane şehir, sevdam..umutlarım
ağlayamadığım ardından,düğümlendi göz yaşım,
sevda pınarlarında susuz kaldım
söyleyemediklerim gibi, yaşayamadıklarım gibi
eksik kalan, hiç tamamlanmayacak olan her şey gibi
seni koşarak bana getiren gülücüğüm kayboldu…
ardından bakamadım...içim acıyordu çünkü..içim acıyordu…
şimdi kendimi özlüyorum,senin kadar
geceye teslim ettiğim kendimi
yalnızlığımdan daha ağır olmayan her şeye sığınıyorum
buz kesmiş hücrelerimin arasında, o ilk günkü heyecanları arıyorum
içimde bir yangın söndü acının alevinde
kor oldu sarma dolaş yitik sevdam
sarhoşluğa sığındım bu gece
ben senden gidemedim sevgilim,benden vazgeçtim
dağıldım örselendim
keşke gece hep umut koksaydı
sana sarılmak istedim bedenimden uzakta
seni öpmek koklamak istedim tuzaklardan korkmadan
seni istedim bir tanem,yalnız seni
yüreğim kana kana,kanayan yerlerim yana yana
doyamadan sevdaya,ayrılık başucumda...
Ebru Karakuş
dokunmak istedim, bu hırs değildi.
Bu tek gecelik bir avuntu da değildi.
seni öpmek, koklamak istedim yüreğimde,
bedenimde değildi yalnızlığım.
Senden çok şey istedim...
seni istedim anlıyor musun seni..
bu gece sendin, herhangi birinden uzakta
hançerini yüreğime sapladın, biriktirdiğin acılarında
seninle düşlere dalmak istedim, sorgusuz düşlere...
anılardan uzakta ve yarınında olmak özlemimi işledim geceye..
senin kin dolduğun sevdaya, ben yıldızları anlattım
sen boşlukta ki pencerende bize haksızlık edecek her şeyi taşırken yarına
ben isyan etmedim....acılara
umutlara yelken açtım kendi denizimde...
rotasını şaşırmış bir gemi, umarsız bir martı olmak..
kanat çırpmak istedim kendi yörüngemde
hep seni çağırdım,seni istedim canım senden...
ben değildim gece karanlığında, şoför mahalinde
ben değildim yalnızlığa ağlayan ilk gün dönümünde
ben değildim yüreğimin en derin yeri kanayan
ben değildim yalnızlığa ağlayan...
sen vardın hala içimde...sen vardın, silip süpürdüğüm sevdada
ben değildim çekip giden...
ışıklar söndüğünde, çiçekler solduğunda
umutlar alaca karanlıkta yitip gittiğinde
ben değildim şiirler yazan,sevdamı haykıran
seni sevdiğimi haykıran ben değildim.
sen değildin seni yol kenarında bırakmamı isteyen
öfkeden deliye dönen ve olduğu yere yığılıp kalan,
acılar arasında biz değildik bir tanem
sevgisizlikten damarları kuruyan ben değildim.
çocukluk düşlerine ağlayan da ben değildim..
gençliğini arayan yitik bir yabancı gibi
duvardan duvara çarpan sokak ışıklarında
ay ışığını unutan ben değildim..
kafama sıkıp gidemedim biriciğim
kafam kanıyordu...yaralıydı ellerim,gözlerim ve bütün bedenim
acıdan kıvranırken hayatın ilk sillesini yiyen ben değildim
aç bir hayvan gibiyim şimdi, kurumuş bir nehir
susuz bir manolya, solmuş bir gül.....
doğmamış günün karanlığı belki de
kara susamış kardelen,ıssız bir ada...
batan bir gemiyim sevgilim..
aşka saplanmış...
kimsenin omuzunda ağıt yakamayan
diz çökmeyen efendilere,
namerde söz ettirmeyen
kayıp şehirde keşfedilmeyi beklemeyen
kaldırımda ölü balık, ben değilim…
incisini kaybetmiş bir midye...
ölemem bunun için..
diri bir sevdayı ölü bir bedene gömemem
içten içe beni bitiren bu yalnızlık
hasret kalmış sevdaya, kuru bir dal
rüzgarda kaybolmuş bir toz parçası gibiyim
yıkıldım sevgilim, düşlerimin üzerine..
sözlerin arasında harabe oldum
virane şehir, sevdam..umutlarım
ağlayamadığım ardından,düğümlendi göz yaşım,
sevda pınarlarında susuz kaldım
söyleyemediklerim gibi, yaşayamadıklarım gibi
eksik kalan, hiç tamamlanmayacak olan her şey gibi
seni koşarak bana getiren gülücüğüm kayboldu…
ardından bakamadım...içim acıyordu çünkü..içim acıyordu…
şimdi kendimi özlüyorum,senin kadar
geceye teslim ettiğim kendimi
yalnızlığımdan daha ağır olmayan her şeye sığınıyorum
buz kesmiş hücrelerimin arasında, o ilk günkü heyecanları arıyorum
içimde bir yangın söndü acının alevinde
kor oldu sarma dolaş yitik sevdam
sarhoşluğa sığındım bu gece
ben senden gidemedim sevgilim,benden vazgeçtim
dağıldım örselendim
keşke gece hep umut koksaydı
sana sarılmak istedim bedenimden uzakta
seni öpmek koklamak istedim tuzaklardan korkmadan
seni istedim bir tanem,yalnız seni
yüreğim kana kana,kanayan yerlerim yana yana
doyamadan sevdaya,ayrılık başucumda...
Ebru Karakuş
