:: Duygusuz.com - Dostluk ve Arkadaşlık Sitesi

Bir kadını ağlatmak çok zor değildir aslında.
Kadınlar her şeye ağlayabilir;
bir filme, bir şarkıya, bir yazıya...
En az erkekler kadar yani!
Ama bir kadını yürekten ağlatmak zordur.
Eğer bir kadın yürekten ağlıyorsa,
ağlatan onun yüreğine ulaşmış demektir.
Ama o yüreğin değerini bilememişolacak ki ağlatan,
gözünü bile kırpmadan teker teker batırır iğnelerini yüreğe!
Işte o zaman koca bir yumruk gelir oturur boğazına kadının.
Yutkunamaz, nefes alamaz;
çünkü o koca yumruk canını çok acıtır.
Gözleri buğulanır kadının sonra.
Ağlamayacağım, der içinden.
Ama engel olamaz işte.
Çünkü yüreğine ulaşmıştır birileri ve iğneler saplamaktadır..
Bu acıya ne kadar karşı koyabilir ki bir kadın.
İnce ince süzülür yaşlar gözünden;
önce birkaç damla, sonra bir yağmur seli...
Ve kadın ağlar; hem de çok!
Sanmayın ki gidene ağlar kadın!
Gidenin giderken koparttığı yerdir onu ağlatan,
orada bıraktığı yaradır.
O yaranın hiç kapanmayacağını,
kapansa bile izinin kalacağını bilir kadın; o yüzden ağlar.
Ama bilir misiniz, ağlamak kadınları olgunlaştırır.
Her damla, daha çok kadın yapar kadınları.
Her damla bir derstir çünkü.
Bazen kadınlar ağladığında çoğu insan,
ağlama niye ağlıyorsun ki, değmez onun için derler.
Bilmediklerindendir böyle demeleri.
Çünkü yürekleri acıyan kadınlar ağlamazlarsa, ölürler.
İçlerindeki zehirdir onları öldüren!
Ağlayarak o zehirden kurtulur kadınlar,
o irini temizlerleryaralarındaki!
Çünkü bilirler,
o irin temizlenmezse iltihaba dönüşür yaraları.
Dönüşmemesi lazımdır oysa.
O yüzden de bolca ağlarlar.
Zaman geçer sonra.
Kadınlar kendilerine sarılmayı öğrenirler.
Umarım öğrenirler,
yoksaruhlar sapkın yollara çarpar kendini.
Sapan ruhların doğru yolu bulması da yeni acılar demektir.
Bunu bilir kadınlar,
o yüzden eninde sonunda öğrenirler kendilerine sarılmayı...
Çok ağlayan kadınlar,
bir çok şeyden vazgeçen kadınlardır aslında.
Her damla olgunlaştırır kadınları evet
ama olgunlaştıkça o safça inandıkları
aşk gerçeği onların gözünde küçülür..
Küçüldükçe değerini yitirir ve işte o zaman
kendilerine sarılıp, yeni bir kadın yaratırlar kendilerinden.
Güçlü, yenilmez, mağrur ve aşka inanmayan...
İnsanlar soruyorlar çoğu zaman
neden bu kadar çok bekar kadın var diye;
hepsi kariyer derdinde olan.
Çünkü inançlarını yitirdi o kadınlar.
Zamanında yüreklerine o kadar çok iğne saplandı ki,
o kadar çokağladılar ki!
Artık kendilerinden başka bir doğru olmadığına inanıyorlar,
o yüzden kendilerine sarılıyorlar.
Çünkü biliyorlar ki sarıldıkları adamlar onları hak etmedi; hem de hiçbir zaman!
Hep bir çıkarları oldu sarıldıkları adamların.
E o zaman niye sarılsınlar ki! Niye sarılalım ki!
Etrafınızda yürekten ağlayan bir kadın varsa bilin ki olgunlaşıyordur.
Bilin ki, gerçekleri kabul etmeye başlamıştır.
Bilin ki, artık aşkın olmadığına inanmıştır.
Bilin ki, sarılacak tek bir doğrusu kalmıştır.
O da kim, ne diye sormayın artık.
Çok ağlayan kadınlar,
eninde sonunda kendilerine sarılırlar çünkü

Çoktandır tanıyorum bu duyguyu.Bazen bir acı bazen sadece kimliksiz bir bulut sayesinde yirmidokuz harfle burun buruna gelmek...Hadi yanındayız demeleri bana...Biz hala yola sok, şekillendir, içindekilerden bir fihrist yap, sırala, yarala...Aslında komikler.Her şeye çare olabileceklerini sanıyorlar.Oysa beyaz kağıt üstünde bazen çaresiz lekelerden başka bir şey değiller.Mesela şu "a" harfini ele alalım.Üçünü bir araya getiriyorsun şaşkınlık oluyor.On tanesini biraraya getiriyorsun çığlık kıvamına geliyor.
Harfler kendilerini birşey zannediyorlar.
Yazmakla ilgili ne söyleyebilirim ki, zamana karşı harf zaiyatı.İç yerlerinde beliren gribir bulutu başkalarınında anlayabileceği hale getirme uğraşı.Oysa ne gerek var bilmiyorum.Kime anlatıyorum?Niçin?Hüzüne fiyakalı bir edebiyat giydirmekten başka nedir ki yazmak.Yada okuyanı gıdık yerinden dürtmek.Gülsünler diye.Üzülsünler diye...Anlasınlar diye, anlaşsınlar diye.Ve en kimseyle anlaşamayanların işiyken yazmak.
Anlatabilseydim yazmazdım.
Yazınca çekilir biri oluyorum, tek bildiğim bu.Hep başkaları için kağıda döküyorum içimin kirlenen seslerini.Evet seslerde kirlenir.Kokular bile hatta.Eski tadı kalmayabilir buğunun.
Harflerin sözcük oluşturmak için biraraya gelmesi imece usulü bir hüzün inşaatıdır çoğu zaman.
Bu kadar üzgün olmasam yazmazdım.
Yer yüzünün bu yarım adasında (belki tamada olsaydı herşey daha kolay olurdu), yani bu coğrafyası bile yarım ülkede topu topu yirmi dokuz arkadaşım var.Bazılarıyla çok az görüşsem de, mesela "j" ile pek samimi olduğumuz söylenemez, hep yanımdadır.Bütün sırlarımı biliyor ve benden izin alma nezaketini bile göstermeden açık ediyorlar herşeyi.Kimseyi ağız tadıyla aldatamıyorum bu yüzden. Çizgisiz bir beyaz kağıtla karşılaşmayı görsünler, her şeyi anlatıyorlar.Hemde en burkucu tarafından. Şiir diye bir şey tutturmuşlar, kimseye acımıyorlar.
Bir tek senden korkuyorlar şu sıralar.
Bak şimdide lafı sana getirdiler gördün mü?
Ne zaman seni görsem etrafta kimsecikler olmuyor.Harflerim zavallı seslerin gölgelerine saklanıyor.Oysa herkese seslerini gere gere bağırıyorlardı.Kendilerini arayıpta bulamadıkları bir cakayla bir araya getiren bir dimağ bulmuşlardı ve havalarından geçilmiyordu.Biz istersek bir araya gelir gülmekten öldürürüz sizi yada göz pnarlarınızı kanatırız istersek, diyorlardı.Onlar benim dilimin kayganlığını aşıp meşhur olmuşlardı.Herkesi etkiliyebileceklerini düşünüyorlardı.Harflerim beni herşeye alet ediyordu.
Ama senden korkuyorlar işte.En çokta suskunluğundan.Zaman durdu sanıyorlar sen susunca.Aptallaşıyorlar.Şimdi ne yapacağız diyorlar.Eyvah oluyor aniden ve panik halindesesler çıkarmaya başlıyorlar.Onları unuttun, onları istemiyorsun sanıyorlar harflerim.Güleceksin belki ama kaşlarından bile ürküyorlar.
Kaşlarının yayına takılı ok oluyor çünkü gözlerin.Baktığı yerden ses getiren gözlerin...Gözlerinin önünde küçülüyor harflerim.Üzücü bir suskunluğun içinde durup "hepinizi tanıyorum, şaşırtıcı değilsiniz, bizde bu harflerden çok var"der gibi bakıyor gözlerin.
Gözlerin olmasa yazmazdım ve gözlerin yokken ben iyi bir yazardım.
Bozdun harflerimin fiyakasını.
Ve seninle karşılaştığım, yani annenin seni doğurduğu, bizim birbirimizi doğurduğumuz o günden sonra ilk kez bir araya geliyorlar.Tembelleşmişler.Birbirlerini ilk kez görüyor, ilk defa yanyana geliyor gibiler.Ama şimdi tuhav ve ilginç bir hevesleve korkuya direnerek toplanıp bağırmaya başlamalarının bir anlamı olmalı.Sanırım sana alışıyorlar.Kıvırcık saçlı küçük bir kız çocuğunun adının ilk harfinden aldılar işareti belki...şaka yaptığını biliyorlar artık.Seni seviyorlar.
İşte bu yüzden sürekli bana "Seni seviyorum"dedirtiyorlar.Tekrara düşmeyi, sıkıcı olma yada anlamı aşındırma kaygısını bir yana bıraktılar.Çünkü onlar çok iyi biliyorlar ki iyi filmlerde çok zor söyletilir "Seni seviyorum" cümlesi.Esas adam yani sapına kadar insan, yürekli, karizmasında fırtınalar barındıran ama işte allah kahretsin ki sevgisini gösteremeyen adam filmin sonunda, ölürken söyler bazen.Hatta cümle "Seni hepsevdim'e" dönüşür.Hep sevmiştir.gizli gizli ağlamıştır, ama o cümleyi söyleyememiştir işte...
Ama ben esas adamları sevmem.
Esas adamlar sıradan insanlar içindir
Sırayı bozmasaydım yazamazdım.
Şimdi harflerim sana, bütün cesaretlerini toplayıp kendilerine çeki düzen vererek "beğenmesse bozulmayalım arkadaşlar" cümlesinin ardına saklanıp sahip olduğu sesleri titrete titrete bir cümle hediye etmek istiyorlar.
Merhaba, Seni seviyorum, seni sevmeseydim yazamazdım...

mehmet çoşkundeniz süperidi canım sayende bnları ezber yaptın bilesin

BENDEN SANA EZO
TEŞEKKÜRLER

Bulur Ezo ....

:S:S:S:S:S:S:S:S:S:S:S:S:S:S
beni nereden tanıyosunki bulur diyosun :

SEVECEN Adlı Kullanıcıdan Alıntı:


BENDEN SANA EZO
TEŞEKKÜRLER

rica ederim ...
sağolasın

SEVECEN Adlı Kullanıcıdan Alıntı:


BENDEN SANA EZO
TEŞEKKÜRLER

ya sen kimsin kardeş

Ya Arkadaşim Bende Buraya Yeni üye Olmuş Biriyim ..
Sende Bana Neden Taktin Anlamadimya Ne Yse..