05-01-2007, Saat: 01:51 PM
Hayatin sana sundugu herseye alismalisin. Birakip gidenlere ve geride biraktiklarina da.
Çünkü kendimden biliyorum, eninde sonunda kazanan hayat oluyor ve bize düsen istesek de inat etsek de unutmak oluyor veya alismak....
Sevmeyi ögrenmemek en iyisi, biliyor musun? Belki hayat tatsiz tuzsuz bir yemege benziyor ama kalbin yanmiyor en azindan. Ilk defa bu aciya düstügümde yüregi elinde bir delikanliydim. Askin kendisi zaten tüm damarlarimizdaki kani çeken bir dertken ben daha kötüsünü yaptim, canimdan çok sevdim. Bir kat artti çektigim aci. O zamanlar bir daha cesaret edecegime inanmazdim asla, ama bir defa ögrenmeye gör. Zihnini bulandiran esrar gibidir. Bir kere de tiryaki olursun ve bile bile dalarsin acinin içine yeniden.
Bir kere ögrendin mi asik olmayi, hiç yapamazsan yoldan geçenlere asik olursun. Ve bir defa alistin mi ask acisina yoldan geçen hepsinin arkasina bile dönüp bakmazsin, acisi içinde kalir yine de. Ve kalbin alismistir asik olmaya, kaybetmeye. Giderek daha delice asklar bulur seni, zamanla anlarsin ki asik olunan çok da önemli degildir. Bizzat askin kendisidir asik oldugun.
Duymadigin, görmedigin, dokunmadigin ve koklamadigin -belki de bunlari ummadigin bile- birine asik olmak nasil bir seydir. Ask degisir. Iste sen tam da o günlerde buldun beni. Ve onun için çok sevdim seni. Onun için asik oldum. Yirmili yaslarimin sonuna gelmisim ve ask deyince acidan baska bir duygu yasamamisim. Aklimda asktan kalma bir kucak dolusu kaçis, terkedilmislik ve aldatilmislik var. Yine de bile bile düsüyorsam, bu ask degil. En azindan adi ask gerisi ruhu degil.
Sen geldiginde de biliyordum. Ya senden kaçacaktim ya sen de gidecektin. Sahi bu defa hangisi oldu? Onu bilemedim. Aslinda tüm bu yasadiklarimiz benim "kader" diye anlattigim bir hayat sahnesi. Bizden habersiz kuruluyor sahne, oyun oynaniyor ve biz de oyunun bas aktörleriyiz belki, sonra perde kapaniyor. Böyle bir sey. Seni bulmak ne kadar güzelse, seni kaybetmek de o kadar güzel. Hayir yanlis yazmadim. Çünkü içinde sen varsin. Içinde sen varken bir sey nasil kötü olabilir?
Belki bir gün okuma firsatin olur, ama sana yazildigini bilmeden. Buraya bir isaret koymaliyim diye düsündüm, bir kelime. O kelimeyi okudugunda kalbin burkulsun ve anla ki bunu yazan benim, hikayesi bizim hikayemiz.
Ben aliskinim kaybetmeye...
Çünkü kendimden biliyorum, eninde sonunda kazanan hayat oluyor ve bize düsen istesek de inat etsek de unutmak oluyor veya alismak....
Sevmeyi ögrenmemek en iyisi, biliyor musun? Belki hayat tatsiz tuzsuz bir yemege benziyor ama kalbin yanmiyor en azindan. Ilk defa bu aciya düstügümde yüregi elinde bir delikanliydim. Askin kendisi zaten tüm damarlarimizdaki kani çeken bir dertken ben daha kötüsünü yaptim, canimdan çok sevdim. Bir kat artti çektigim aci. O zamanlar bir daha cesaret edecegime inanmazdim asla, ama bir defa ögrenmeye gör. Zihnini bulandiran esrar gibidir. Bir kere de tiryaki olursun ve bile bile dalarsin acinin içine yeniden.
Bir kere ögrendin mi asik olmayi, hiç yapamazsan yoldan geçenlere asik olursun. Ve bir defa alistin mi ask acisina yoldan geçen hepsinin arkasina bile dönüp bakmazsin, acisi içinde kalir yine de. Ve kalbin alismistir asik olmaya, kaybetmeye. Giderek daha delice asklar bulur seni, zamanla anlarsin ki asik olunan çok da önemli degildir. Bizzat askin kendisidir asik oldugun.
Duymadigin, görmedigin, dokunmadigin ve koklamadigin -belki de bunlari ummadigin bile- birine asik olmak nasil bir seydir. Ask degisir. Iste sen tam da o günlerde buldun beni. Ve onun için çok sevdim seni. Onun için asik oldum. Yirmili yaslarimin sonuna gelmisim ve ask deyince acidan baska bir duygu yasamamisim. Aklimda asktan kalma bir kucak dolusu kaçis, terkedilmislik ve aldatilmislik var. Yine de bile bile düsüyorsam, bu ask degil. En azindan adi ask gerisi ruhu degil.
Sen geldiginde de biliyordum. Ya senden kaçacaktim ya sen de gidecektin. Sahi bu defa hangisi oldu? Onu bilemedim. Aslinda tüm bu yasadiklarimiz benim "kader" diye anlattigim bir hayat sahnesi. Bizden habersiz kuruluyor sahne, oyun oynaniyor ve biz de oyunun bas aktörleriyiz belki, sonra perde kapaniyor. Böyle bir sey. Seni bulmak ne kadar güzelse, seni kaybetmek de o kadar güzel. Hayir yanlis yazmadim. Çünkü içinde sen varsin. Içinde sen varken bir sey nasil kötü olabilir?
Belki bir gün okuma firsatin olur, ama sana yazildigini bilmeden. Buraya bir isaret koymaliyim diye düsündüm, bir kelime. O kelimeyi okudugunda kalbin burkulsun ve anla ki bunu yazan benim, hikayesi bizim hikayemiz.
Ben aliskinim kaybetmeye...
