05-13-2007, Saat: 03:03 PM
Bir deniz kenarında batıp
giden güneşe hüzünle bakıp, kuru bir gözyaşıyla
seni hatırlamaktır özleminin tanımı. Her
dalganın kıyıya çarpışı, herhangi bir martının
rutin bir kanat çırpışı getiriyorsa aklıma seni,
seni özlemişimdir. Bakıyorum da seni özlemediğim
bir anı da hiç özlememişim. İnsanların yirmi
dört saat yaşayıp da benim yıllarca yaşadığım
günlerin hiç birinden pişmanlık duymamışım.
Burnumda tütüyorsun demekten hiç bıkmamışım.
Senden yirmi, otuz km'e uzak bir yerdeyim. senin
bilmediğin bir bankta içime çektiğim dumanı
özleminle çıkarttığımı da bilmeni istemezdim.
<BR><BR>Güneşin el sallayarak uzaklaştığı anlara
denk getiriyorum sahil yürüyüsumu her zaman aynı
bankta tamamlıyorum. Sensizce seni düşünmek zor
değil. Bir simitçi geçer yanımdan, bir falcı
oturur yanıma, küçük bir çocuk annesinin
kucağında, bir çift yürek birbirinin kolunda.
Seni hatırlamadığım an yok hayatımda. Senden
tamamen ilgisiz bir kitabın arasında bir
hayaller albümü buluyorsa bu yüreğim özlemin
doruğunda olduğumu kim inkar edebilir ki...
<BR>Aslında bende seni özlemenin bambaşka bir
raconu var. Hasretinin gönlümde açtığı yaraların
kurşun yarasından farksız olduğunu ve acısına
ancak benim gibi bir şehir eşkiyasının
katlanabileceğini ama benim bundan değişik bir
zevk aldığımı senden başka kaç kişi anlar. Gece
yürüyüşlerimin yaralarıma iyi geldiğine hangi
terapisti inandırabilirim. Sessizce çırpınışım,
seni özleyişim, her dinlediğim şarkıda seni bir
kez daha keşfedişlerim ve gece yürüyüşlerimin
zevkini hasretinle takas edişim... <Ah
ben seni ne çok seviyorum. Hayat denilen
süreç hep bir şeylerin özlemi ile, hasreti ile
geçiyor. İnsan yüreği özlemeden duramaz mı?
Yoksa özlemeden durmamalı mı? Hep bir şeylerden
uzak, hep birilerinin varlığından mahrum.
İnsan gönlü o kadar geniş ki hep
özleyecek ve özlemler son ana kadar devam
edecek. Belki de hayata anlam katan bu sessiz
özleyişlerdir, hayatta kalma çabamıza enerji
veren bu buruk hasretliklerdir. İnsan yüreği ne
kadar garip değil mi?Ben yine
özledim.
giden güneşe hüzünle bakıp, kuru bir gözyaşıyla
seni hatırlamaktır özleminin tanımı. Her
dalganın kıyıya çarpışı, herhangi bir martının
rutin bir kanat çırpışı getiriyorsa aklıma seni,
seni özlemişimdir. Bakıyorum da seni özlemediğim
bir anı da hiç özlememişim. İnsanların yirmi
dört saat yaşayıp da benim yıllarca yaşadığım
günlerin hiç birinden pişmanlık duymamışım.
Burnumda tütüyorsun demekten hiç bıkmamışım.
Senden yirmi, otuz km'e uzak bir yerdeyim. senin
bilmediğin bir bankta içime çektiğim dumanı
özleminle çıkarttığımı da bilmeni istemezdim.
<BR><BR>Güneşin el sallayarak uzaklaştığı anlara
denk getiriyorum sahil yürüyüsumu her zaman aynı
bankta tamamlıyorum. Sensizce seni düşünmek zor
değil. Bir simitçi geçer yanımdan, bir falcı
oturur yanıma, küçük bir çocuk annesinin
kucağında, bir çift yürek birbirinin kolunda.
Seni hatırlamadığım an yok hayatımda. Senden
tamamen ilgisiz bir kitabın arasında bir
hayaller albümü buluyorsa bu yüreğim özlemin
doruğunda olduğumu kim inkar edebilir ki...
<BR>Aslında bende seni özlemenin bambaşka bir
raconu var. Hasretinin gönlümde açtığı yaraların
kurşun yarasından farksız olduğunu ve acısına
ancak benim gibi bir şehir eşkiyasının
katlanabileceğini ama benim bundan değişik bir
zevk aldığımı senden başka kaç kişi anlar. Gece
yürüyüşlerimin yaralarıma iyi geldiğine hangi
terapisti inandırabilirim. Sessizce çırpınışım,
seni özleyişim, her dinlediğim şarkıda seni bir
kez daha keşfedişlerim ve gece yürüyüşlerimin
zevkini hasretinle takas edişim... <Ah
ben seni ne çok seviyorum. Hayat denilen
süreç hep bir şeylerin özlemi ile, hasreti ile
geçiyor. İnsan yüreği özlemeden duramaz mı?
Yoksa özlemeden durmamalı mı? Hep bir şeylerden
uzak, hep birilerinin varlığından mahrum.
İnsan gönlü o kadar geniş ki hep
özleyecek ve özlemler son ana kadar devam
edecek. Belki de hayata anlam katan bu sessiz
özleyişlerdir, hayatta kalma çabamıza enerji
veren bu buruk hasretliklerdir. İnsan yüreği ne
kadar garip değil mi?Ben yine
özledim.