06-04-2007, Saat: 11:07 PM
Gözlerinde Bir Melek Gördüm
Hiç, herseyin anlamsiz geldigi bir an yasadiniz mi? Sanki umutsuz gibi
hissedersiniz kendinizi. Sadece bir an, gördügünüz bir tek sey yüzünden. O
birkaç saniyede tüm dostlariniz sizden çok uzakta olur. Sanki koskoca
evrenin varoldugu bile meçhuldur o an. Gördügünüz sey her ne ise, sizi sarar
ve yokluga mahkum eder. Yarin yoktur, sonra yoktur, sadece o saniye, sadece
o sey...ve siz... Anilariniz paramparçadir. Geçmis ve gelecek tamamen
önünüzdedir. Yapmaniz gereken her ne ise simdi yapmalisinizdir. Yoksa çok
geç kalacaksiniz. Bunun farkinda olmak bile sizi ölümün arkasina geçirir...
Ve evet ellerinize güç dolar. Sarsilirsiniz, sarsilirsiniz ve tekrar
sarsilirsiniz. Ölümün bogazina kollarinizi dolayip onu ebedi uykusuna
yollayabilirsiniz artik. Çünkü siz herseyi görmüssünüzdür. Cennet ve
cehennemden çok daha ötesini...
* * *
Konustugumuz seyler iyice saçmasapan olmaya baslamisti. Konudan konuya
atlamistik ve simdi de salincaklarin aslinda çocuklara yakisip
yakismadigindan bahsediyorduk. Tamam biliyorum, gayet mantiksiz geliyor
kulaga, fakat bir görseydiniz halimizi, sanki çok ciddi bir seylerden
bahsediyoruz sanirdiniz. Hararetli konusmamizi bölmek pahasina ayaga
kalktim. 'Ben tuvalete gidiyorum' diyecektim. Ayaga kalktigimi görünce sustu
bir anda. Gözgöze geldik o an. Durdum...
Kipirdayamiyordum. Gözlerine bakakalmistim. Orada birseyler vardi.
Gözlerinde birseyler hareket ediyordu... Sirilsiklam oldum hemencecik. Ter
içinde, bakmaya devam ediyordum. Onun gözlerinde birsey disari çikmak için
çirpiniyordu...
* * *
Kenara atilmis bir pardüsünün anlamsiz sekline benziyordu gördügüm sey.
Ilk aklima gelen beyaz bir pardüsü olmustu, sebebini bilmiyorum. Sonra
hareket ettigini gördüm. O beyaz biçimsiz sekil dogruldu. Sanki az önce
yerde yatan bir insan vardi ve simdi ayaga kalkiyordu yavas yavas. Sirti
bana dönüktü. Fakat bir gariplik vardi. Evet... Kollari... Kollari yoktu
sanki. Baska bir sey vardi kollarinin olmasi gerektigi yerde. Binbir
parçadan olusan bir yelpaze gibi birsey. O beyaz seyin kollari yoktu evet.
Onun kanatlari vardi! Her kusun kiskanabilecegi bembeyaz kanatlari vardi.
Hala bana sirti dönüktü ve kanatlarini çirpmaya basladi. Her açildiginda o
kanatlar, etrafa sanki binbir renk dagiliyordu. Kapkaranlik hissettim
kendimi o beyazligin içerisinde...
Ve döndü bana dogru kanatli ilah. Hüzün, ask ve dogallik içime doldu.
Çünkü gördügüm sey bir melekti. Her noktasi ölümsüzdü. Her hareketi dogaldi.
Dogal dedigim seyleri düsündüm o anda. Ben hiç dogal bir sey görmemisim, onu
anladim. Dogallik, nefes alip vermekten daha derin, daha anlamliydi. Insanin
içine girip oradan çikmayan bir seydi dogallik...
Sonra ellerini bana dogru uzatti. Yanima gelmek istiyordu. Bunu anlamamam
için kör olmam gerekirdi. O bakisi, o hüznü anlatiyorum size. Hangi insan
öyle arzuluyabilirdi ki, öyle bakip, öyle isteyebilirdi. Bir insan bu kadar
üzgün durabilir miydi ki? Kalakaldim. Ben hiç üzülmüs müydüm gerçekten?
Üzüldügüm seyleri düsündüm. Agladigim onca olayi hatirladim bir anda. Hayata
küsmüs insanlar geldi gözümün önüne, aglayan çocuklar.. Hiçbiri yeteri kadar
üzgün gelmedi bana. Hersey yapmacikti. Hepimiz kendimizi üzgün göstermek
istiyorduk. Bazen baskalarina, bazen kendimize. Insanin yüzünde
sekillenemeyecek kadar büyük bir agitti hüzün...
Ona nasil yardim edebilirdim? Hiçbir sey... hiçbir sey yapamazdim.
Kahrolarak baktim. O bunu gördü. Bakisimi gördü ve beni anladi. Çirpinisi
kesildi. Kanatlari iki yana düstü ve bana öyle bir bakti ki, kendimi
sevgiden çok uzaklarda buldum. Umut ve tutku ömrümde hiç tanimadigim
seylerdi benim. Biz asik oldugumuzu sandigimiz zamanlar aslinda kendimize
yeni bir gelecek hazirlamanin pesindeydik. Sadece egomuzu tatmin ettik bunca
zamandir demek ki... O bakisla anladim tüm bunlari. Bir anda hersey oldugu
gibi göründü gözüme. Kendimden utandim ve hayatimda ilk defa asik oldum. Bir
melek beni tutsakligina ragmen seviyordu ve haykiriyordu iste... Sana asigim
diye... Sessizlik bu kadar içime dolmadi hiç. Kelimeler anlamsiz. Insan
olmaktan çok daha zordu asik olmak...
* * *
"Neden kalktin?"
"Efendim?"
"Neden ayaga kalktin diyorum?"
"Bilmiyorum..."
"Otur o za...."
"Bana sarilir misin?"
"Efendim?"
"Bana saril, lütfen... Simdi... Buna ihtiyacim var..."
"Tabii ki... Ama neden?"
"Gözlerinde bir melek gördüm..."
"Ne?... Ne zaman?..."
"Hatirlamiyorum...
Herseyi unuttum...
Herseyi...
Herseyi...
Herseyi..."
Hiç, herseyin anlamsiz geldigi bir an yasadiniz mi? Sanki umutsuz gibi
hissedersiniz kendinizi. Sadece bir an, gördügünüz bir tek sey yüzünden. O
birkaç saniyede tüm dostlariniz sizden çok uzakta olur. Sanki koskoca
evrenin varoldugu bile meçhuldur o an. Gördügünüz sey her ne ise, sizi sarar
ve yokluga mahkum eder. Yarin yoktur, sonra yoktur, sadece o saniye, sadece
o sey...ve siz... Anilariniz paramparçadir. Geçmis ve gelecek tamamen
önünüzdedir. Yapmaniz gereken her ne ise simdi yapmalisinizdir. Yoksa çok
geç kalacaksiniz. Bunun farkinda olmak bile sizi ölümün arkasina geçirir...
Ve evet ellerinize güç dolar. Sarsilirsiniz, sarsilirsiniz ve tekrar
sarsilirsiniz. Ölümün bogazina kollarinizi dolayip onu ebedi uykusuna
yollayabilirsiniz artik. Çünkü siz herseyi görmüssünüzdür. Cennet ve
cehennemden çok daha ötesini...
* * *
Konustugumuz seyler iyice saçmasapan olmaya baslamisti. Konudan konuya
atlamistik ve simdi de salincaklarin aslinda çocuklara yakisip
yakismadigindan bahsediyorduk. Tamam biliyorum, gayet mantiksiz geliyor
kulaga, fakat bir görseydiniz halimizi, sanki çok ciddi bir seylerden
bahsediyoruz sanirdiniz. Hararetli konusmamizi bölmek pahasina ayaga
kalktim. 'Ben tuvalete gidiyorum' diyecektim. Ayaga kalktigimi görünce sustu
bir anda. Gözgöze geldik o an. Durdum...
Kipirdayamiyordum. Gözlerine bakakalmistim. Orada birseyler vardi.
Gözlerinde birseyler hareket ediyordu... Sirilsiklam oldum hemencecik. Ter
içinde, bakmaya devam ediyordum. Onun gözlerinde birsey disari çikmak için
çirpiniyordu...
* * *
Kenara atilmis bir pardüsünün anlamsiz sekline benziyordu gördügüm sey.
Ilk aklima gelen beyaz bir pardüsü olmustu, sebebini bilmiyorum. Sonra
hareket ettigini gördüm. O beyaz biçimsiz sekil dogruldu. Sanki az önce
yerde yatan bir insan vardi ve simdi ayaga kalkiyordu yavas yavas. Sirti
bana dönüktü. Fakat bir gariplik vardi. Evet... Kollari... Kollari yoktu
sanki. Baska bir sey vardi kollarinin olmasi gerektigi yerde. Binbir
parçadan olusan bir yelpaze gibi birsey. O beyaz seyin kollari yoktu evet.
Onun kanatlari vardi! Her kusun kiskanabilecegi bembeyaz kanatlari vardi.
Hala bana sirti dönüktü ve kanatlarini çirpmaya basladi. Her açildiginda o
kanatlar, etrafa sanki binbir renk dagiliyordu. Kapkaranlik hissettim
kendimi o beyazligin içerisinde...
Ve döndü bana dogru kanatli ilah. Hüzün, ask ve dogallik içime doldu.
Çünkü gördügüm sey bir melekti. Her noktasi ölümsüzdü. Her hareketi dogaldi.
Dogal dedigim seyleri düsündüm o anda. Ben hiç dogal bir sey görmemisim, onu
anladim. Dogallik, nefes alip vermekten daha derin, daha anlamliydi. Insanin
içine girip oradan çikmayan bir seydi dogallik...
Sonra ellerini bana dogru uzatti. Yanima gelmek istiyordu. Bunu anlamamam
için kör olmam gerekirdi. O bakisi, o hüznü anlatiyorum size. Hangi insan
öyle arzuluyabilirdi ki, öyle bakip, öyle isteyebilirdi. Bir insan bu kadar
üzgün durabilir miydi ki? Kalakaldim. Ben hiç üzülmüs müydüm gerçekten?
Üzüldügüm seyleri düsündüm. Agladigim onca olayi hatirladim bir anda. Hayata
küsmüs insanlar geldi gözümün önüne, aglayan çocuklar.. Hiçbiri yeteri kadar
üzgün gelmedi bana. Hersey yapmacikti. Hepimiz kendimizi üzgün göstermek
istiyorduk. Bazen baskalarina, bazen kendimize. Insanin yüzünde
sekillenemeyecek kadar büyük bir agitti hüzün...
Ona nasil yardim edebilirdim? Hiçbir sey... hiçbir sey yapamazdim.
Kahrolarak baktim. O bunu gördü. Bakisimi gördü ve beni anladi. Çirpinisi
kesildi. Kanatlari iki yana düstü ve bana öyle bir bakti ki, kendimi
sevgiden çok uzaklarda buldum. Umut ve tutku ömrümde hiç tanimadigim
seylerdi benim. Biz asik oldugumuzu sandigimiz zamanlar aslinda kendimize
yeni bir gelecek hazirlamanin pesindeydik. Sadece egomuzu tatmin ettik bunca
zamandir demek ki... O bakisla anladim tüm bunlari. Bir anda hersey oldugu
gibi göründü gözüme. Kendimden utandim ve hayatimda ilk defa asik oldum. Bir
melek beni tutsakligina ragmen seviyordu ve haykiriyordu iste... Sana asigim
diye... Sessizlik bu kadar içime dolmadi hiç. Kelimeler anlamsiz. Insan
olmaktan çok daha zordu asik olmak...
* * *
"Neden kalktin?"
"Efendim?"
"Neden ayaga kalktin diyorum?"
"Bilmiyorum..."
"Otur o za...."
"Bana sarilir misin?"
"Efendim?"
"Bana saril, lütfen... Simdi... Buna ihtiyacim var..."
"Tabii ki... Ama neden?"
"Gözlerinde bir melek gördüm..."
"Ne?... Ne zaman?..."
"Hatirlamiyorum...
Herseyi unuttum...
Herseyi...
Herseyi...
Herseyi..."
