06-15-2007, Saat: 09:44 PM
yeniden doğuyorum gözlerinde...
o ıssız gece yürürken ölümün kıyısında...
vururken ayrılık dalgaları yüreğimin kıyısına...
birden beliriveren gözlerin yakamoz misali karşımda...
o sımsıcak bakışına rağmen donup kalan bedenlerimiz...
ve gecenin sessizliğini yırtan gözlerimiz...
belkide o an bu andı...kelimelerin anlamını yitirdiği an...
öyle çok şey anlatıyorduk ki bakışlarımızla...
tek şahidimiz gecenin kör karanlığı ve kıyıya vuran dalgalar...
bir bakışın yetti içimi ısıtmaya...
beni alıp ölümün kıyısından çıkaran doruklara...
o bakışın varya...
işte o anda başladı kalbim yeniden atmaya...
yeni doğan bir çocuk gibi ağlıyordu gözlerim...
ve heyecandan tirtir titriyordu hareketsiz bedenim...
sen benim müebbet yediğim sevda mahkemesinde son umudumsun...
ve elimdeki son umudumu verdiğim mutluluğa giden biletim...
umutsuzluk limanında beklediğim bir ömür boyu...
uğruna öleceğim meleğimsin meleğim...
beni ölümün kıyısına kadar getirmişken kader...
şimdi seni karşıma çıkaran da o değilmi...
ne kadar sitem etsemde yıllara seni sakladılar diye...
seninle bir dakika değerdi tüm ömrüme...
varlığın huzur veriyor, yokluğun sancı...
seni görebilmek düşüncesi yetiyordu yüzümüdeki tebessüme...
gözlerin yirmidört saat gözlerimde, sevdansa hapis kalbime...
ve artık geceleri yalnız değildim...
ölümün kıyısına geldiğim o deniz kenarı var ya...
orda oturuyorum üzerine sevdalar kazınmış bir bankta...
ama ilk defa yalnız değilim...
karşımda yakamoz, beni dinleyen dalgalar...
içimi ferahlatan ılık rüzgar...
ve şimdi de hayalin...
artık sen gecelerimi aydınlatan ışığımsın...
içimi ısıtan güneşimsin...
sen sevdalımsın...
sevdalım...
o ıssız gece yürürken ölümün kıyısında...
vururken ayrılık dalgaları yüreğimin kıyısına...
birden beliriveren gözlerin yakamoz misali karşımda...
o sımsıcak bakışına rağmen donup kalan bedenlerimiz...
ve gecenin sessizliğini yırtan gözlerimiz...
belkide o an bu andı...kelimelerin anlamını yitirdiği an...
öyle çok şey anlatıyorduk ki bakışlarımızla...
tek şahidimiz gecenin kör karanlığı ve kıyıya vuran dalgalar...
bir bakışın yetti içimi ısıtmaya...
beni alıp ölümün kıyısından çıkaran doruklara...
o bakışın varya...
işte o anda başladı kalbim yeniden atmaya...
yeni doğan bir çocuk gibi ağlıyordu gözlerim...
ve heyecandan tirtir titriyordu hareketsiz bedenim...
sen benim müebbet yediğim sevda mahkemesinde son umudumsun...
ve elimdeki son umudumu verdiğim mutluluğa giden biletim...
umutsuzluk limanında beklediğim bir ömür boyu...
uğruna öleceğim meleğimsin meleğim...
beni ölümün kıyısına kadar getirmişken kader...
şimdi seni karşıma çıkaran da o değilmi...
ne kadar sitem etsemde yıllara seni sakladılar diye...
seninle bir dakika değerdi tüm ömrüme...
varlığın huzur veriyor, yokluğun sancı...
seni görebilmek düşüncesi yetiyordu yüzümüdeki tebessüme...
gözlerin yirmidört saat gözlerimde, sevdansa hapis kalbime...
ve artık geceleri yalnız değildim...
ölümün kıyısına geldiğim o deniz kenarı var ya...
orda oturuyorum üzerine sevdalar kazınmış bir bankta...
ama ilk defa yalnız değilim...
karşımda yakamoz, beni dinleyen dalgalar...
içimi ferahlatan ılık rüzgar...
ve şimdi de hayalin...
artık sen gecelerimi aydınlatan ışığımsın...
içimi ısıtan güneşimsin...
sen sevdalımsın...
sevdalım...