06-22-2007, Saat: 10:41 AM
Ben hep geceleri yaşarım... Gece güler, gece ağlar, gece yazar, gece üşür, gece sever, gece düşünür, gece yaşarım... Her gece aynı çukur yere uzanır, üstüme yanlızlığı örter, bazende kafama kadar çekip yorganı gömülürüm uykusuzluklara... Ama ben severim gece yaşamayı, kendimle kalmayı, kendime kızmayı, kendimle konuşmayı, kendimi bilmeyi severim bu kadar kendini bilmezin olduğu bir hayatta... Kendimle başbaşa yaşarım geceyi keyfimce hesap vermeden kimseyi takmadan(!). Yalan kimseyi takmadan olmuyor geceleri, biri takılıyo illa ki kafama, takılmakla da kalmıyo gecemi paylaşıyor uzaktan da olsa, beynimi kemiriyor bazen, bazen de içime kadar işliyor her gece... Saatler geçiyor ama o durmak bilmiyor sürekli aklımdan çıkmıyor, sanki damarlarımda dolaşıyor, nefesimle ciğerlerime doluyor, sonra bi yolunu bulup kalbime uzanıyor... Ama her defasında gece bitiyor güneş doğuyor ve ben hepsini unutup, bi yerlere sokuşturup gizleyip hislerimi, maskemi takıyorum her sabah yüzüme ve gülüyorum gördüğüm her yüze... Böle sürüp gidiyor ta ki tekrar gece olup, yalnızlığımı yanı başıma alıp kendimle baş başa kalana dek... Sonra yine o kısır döngü başlıyor, aldığım nefeste, kanımda, göz yaşımda, içtiğim bir duble de, söndürdüğüm sigaramda bile rahat bırakmayan, etrafımda dolaşıp duran yalnızlığımı bozan kafamı kurcalayan O geliyor geceme... Belki de geceleri bu yüzden özlüyor, bu yüzden her sabah gece olsun diye dua ediyorum... Bu yüzden geceleri seviyorum...(
