06-23-2007, Saat: 08:08 PM
Sanki bile bile başlamıştık her şeye.. daha en başından biliyorduk sonumuzu. Hatta elimizde yitik bir rüya ve çökmüş bir ruh ama sağlam duran bir bedenden başka bir şey kalmayacağını bile biliyorduk!.. Ama hangimiz “dur” diyebildik ki? Hangimiz geri çekilebildik.. o an yaşadığımız o eşsiz şey öyle güzeldi ki.. sonunu düşünmek istemedik.. sadece yaşamak istedik.. sadece yaşamak. Ve yaşadık da o sevgiyi en güzel şekilde.. bazen sadece kendi içimizde bazense birlikte.. Paylaşarak büyüttük o şeyi içimizde.. sevgimizle su verdik ve şefkatimizle filizlendi dalları.. artık sadece toprak yoktu önümüzde.. bizim büyüttüğümüz ve onunla büyüdüğümüz bir ağaç.. çok garipti ama onu biz büyütüyorduk sevgimizle.. ve onun büyüdüğünü gördükçe biz de büyüyorduk.. Galiba bunun için o şeyin yıkılmasını istemedik.. Aramızda ki o düzen bozulunca biz büyümeyi unutacaktık galiba.. çoğalmayı.. sevmeyi.. sadece acı hissedecektik belki de.. Evet bunların hepsini biliyorduk ama yinede devam ettik “büyütmeye” o şekilde büyüyüp beraber ölebilmeyi hayal ettik belki de.. ama bak söylediğim gibi “hayal” di sadece.. şimdi başından beri bildiğimiz ve beklediğimiz şey oldu.. Yitik bir rüya ve sağlam bir bedenin arkasına sağlanan çökmüş bir ruh var elimizde…
