08-01-2007, Saat: 09:48 PM
[b]Nedense bu aralar bos satirlara bakmakla geciyor gecelerim.
Icimdekileri bir bir dokme cabasinda bir elimde sigaram digerinde kalemim.
Ayriliklarin ne kadar zor oldugunu biliyorum, insanlarin ne kadar goz yasi doktugunu, ne kadar kendi yalnizliklarinda aci cektiklerini cok iyi biliyorum.
Bir zamanlar hic bitmeyecekmis gibi gorunenin bile sonu varmis.
Ne verilen sozlerin ne sevginin onemi kalmis.
Neden hayat bu kadar basitlesti?
Nerde o buyuk asklar sevgiler?
Etrafima bakiyorumda bu bile moda haline gelmis birsey olmus. Zor olunca birak, burnunu begenmiyorum ... ee birak, ailesi sorunlu.. eee birak, yok beni aldatiyor yok bana fazla duskun yok ilgi gostermiyor yok kiskanc yok bilmemne her zaman bir bahane, her zaman bir hikayenin sonu.
INaniyordum aska sevgiye... herkesin bir esi olduguna, sevdin mi olume kadar olacagina ama simdi ben bile neye inanacagimi sasirdim. Seversin yetmez sevmezsin hissiz duygusuz olursun. Deger verirsin bilinmez, anlarsin ama gorunmez, hayatimsin dersin ama bir gun yine biter.
Anladim ki beraberlik sevgiden ote arkadaslikmis. Anladim ki sevmekle insan bir gun kendisinin aci cekmesine yol aciyor, tipki benim yolum gibi.
Artik aglayamiyorum bile, gozlerimden yas gelmiyor, bu da icimin kurakligi herhalde, bilmiyorum. Resimlerime bakiyorum o yuzu surekli gulumseyen insan yok artik, nerde acaba? kimin kalbinle birlikti gitti.
Beni gormeden yasayabilirmis, ne guzel keske bunu bende becerebilsem, insanlar nasil bunu yapabiliyor nasil sevdigi insandan kendini uzaklastiriyor keske bende ogrenebilsem.
Her ayriligin bir tek aglayani vardir. Biri bitirir biri ardindan perisan olur. Biri hayatina hic birsey olmamis gibi devam eder, digeri her gordugu seyde kaybettigini arar. Ne kadar adilmis hayat dimi, ne kadar esit.
Icimin acisini hissetmiyorum artik alistim. Yuregimin yanmasi canimi acitmiyor artik, kul olup gitti tum benligim. Arkadasim bile bugun nasilsin diye sormadi bana sadece sarildi ve anliyorum seni dedi, kim bilir belkide o da benim hissettigimi bir zamanlar yasamistir, belki benim icimdeki firtinalarda o da kendi firtinasinda savrulup gitmistir.
Ilerde aci cekmek istemiyorum dedin, cektirmiyorum sana iste....... bana ait herseyi unutacagindan eminim, gun gelecek ismim bile hafizanda kalmayacak, hayatini istedigin gibi yasayacaksin... bensiz, bizsiz......
Ama ben bunu yapabilecekmiyim bilmiyorum, cunku soyledigim sozlerin gercek anlaminda seninle paylasmistim, kolaymi oyle unutabilmek. Kolaymi yasamak, gulumsemek ve yeniden insanlara guvenmek.
Simdi insanlarin neden sevmekten o kadar cok korktugunu anlayabiliyorum.... [/b]
Icimdekileri bir bir dokme cabasinda bir elimde sigaram digerinde kalemim.
Ayriliklarin ne kadar zor oldugunu biliyorum, insanlarin ne kadar goz yasi doktugunu, ne kadar kendi yalnizliklarinda aci cektiklerini cok iyi biliyorum.
Bir zamanlar hic bitmeyecekmis gibi gorunenin bile sonu varmis.
Ne verilen sozlerin ne sevginin onemi kalmis.
Neden hayat bu kadar basitlesti?
Nerde o buyuk asklar sevgiler?
Etrafima bakiyorumda bu bile moda haline gelmis birsey olmus. Zor olunca birak, burnunu begenmiyorum ... ee birak, ailesi sorunlu.. eee birak, yok beni aldatiyor yok bana fazla duskun yok ilgi gostermiyor yok kiskanc yok bilmemne her zaman bir bahane, her zaman bir hikayenin sonu.
INaniyordum aska sevgiye... herkesin bir esi olduguna, sevdin mi olume kadar olacagina ama simdi ben bile neye inanacagimi sasirdim. Seversin yetmez sevmezsin hissiz duygusuz olursun. Deger verirsin bilinmez, anlarsin ama gorunmez, hayatimsin dersin ama bir gun yine biter.
Anladim ki beraberlik sevgiden ote arkadaslikmis. Anladim ki sevmekle insan bir gun kendisinin aci cekmesine yol aciyor, tipki benim yolum gibi.
Artik aglayamiyorum bile, gozlerimden yas gelmiyor, bu da icimin kurakligi herhalde, bilmiyorum. Resimlerime bakiyorum o yuzu surekli gulumseyen insan yok artik, nerde acaba? kimin kalbinle birlikti gitti.
Beni gormeden yasayabilirmis, ne guzel keske bunu bende becerebilsem, insanlar nasil bunu yapabiliyor nasil sevdigi insandan kendini uzaklastiriyor keske bende ogrenebilsem.
Her ayriligin bir tek aglayani vardir. Biri bitirir biri ardindan perisan olur. Biri hayatina hic birsey olmamis gibi devam eder, digeri her gordugu seyde kaybettigini arar. Ne kadar adilmis hayat dimi, ne kadar esit.
Icimin acisini hissetmiyorum artik alistim. Yuregimin yanmasi canimi acitmiyor artik, kul olup gitti tum benligim. Arkadasim bile bugun nasilsin diye sormadi bana sadece sarildi ve anliyorum seni dedi, kim bilir belkide o da benim hissettigimi bir zamanlar yasamistir, belki benim icimdeki firtinalarda o da kendi firtinasinda savrulup gitmistir.
Ilerde aci cekmek istemiyorum dedin, cektirmiyorum sana iste....... bana ait herseyi unutacagindan eminim, gun gelecek ismim bile hafizanda kalmayacak, hayatini istedigin gibi yasayacaksin... bensiz, bizsiz......
Ama ben bunu yapabilecekmiyim bilmiyorum, cunku soyledigim sozlerin gercek anlaminda seninle paylasmistim, kolaymi oyle unutabilmek. Kolaymi yasamak, gulumsemek ve yeniden insanlara guvenmek.
Simdi insanlarin neden sevmekten o kadar cok korktugunu anlayabiliyorum.... [/b]