Hep tutkulu bir aşk yaşamak istedim.Gerçek bir aşk,yalansız,çıkarsız.Aşk oyunları oynamaktan sıkıldım.Başka başka kalplerde misafir olmak istemiyordum.Tek kalp olsun istedim,bana ait.Benle dolsun taşsın istedim,tabi benimkide onunla dolsun ve sonunda öyle bir kalp bulduğumu sandım.Sevdim hemde çok.Adını duyduğumda kalbim bir kuş misali çarpıyordu,her gördüğümde heyecandan kalbim duracak sanıyordum,her gözlerine baktığımda eriyip bitiyordum,her sesini duyduğumda kalp atışlarımın ritmi çoğalıyordu.Sonunda aşık olduğumu anladım;gözüm kördü,ondan başka hiçbirşey görmez oldum,duymaz oldum.Sabahım onunla başladı,gecem onunla bitiyordu.Rüyalarımda bile o vardı sadece.Artık doğru insanı buldum dedim.O hayatımın aşkı,eşsiz bir insan diye düşünüyordum çünkü;kalbimiz birdi ve bir bütün olmuştuk. Tartışmalarımız başlayana kadar.Artık tartışıyorduk;aşkımızı,sevgimizi tüketmeye başlamıştık.Anlam veremiyordum.O hayatımın aşkı dediğim,kıyamadığım beni nasıl kırabiliyordu??Şimdi mutluluktan değil de acıdan ağlıyordum;hatta hıçkırıklara boğuluyordum.Böyle olmamalıydı.Severken acı çekmemeliyim diyordum ama;çekiyordum.Anladım ki tutkulu aşk değildi bizimkisi,gerçek aşk değildi.Sadece ben aşkı yaşamak istediğim için sabretmişim,acı çekmişim.Meğer herşey koca bir yalandan ibaretmiş.Sevgi sevdiğini kırmamakmış,sevgi sevdiğini düşünmekmiş,sevgi sevdiğinin iyi ve kötü gününde yanında olmakmış.Ey sevdiğim!Sen bunları yapmayanlardansın.Bizim sevgimiz koca bir yalanmış...
buna bir yorum yapmak istemedim dogrusu
nergiz ve canat neden merak ettim.....
Yaşanan herşey yaşayanların inandığı inanabildiği kadar gerçektir.Hep şöyle düşünürüm hayat eğer çok kolay olsaydı onu yaşamaktan ne kadar keyif alabilirdik?Sorunun cevabı bence çok açık dümdüz sıradan bir yaşamdan hiç kimse keyif alamaz.Çünkü elde edilen güzelliklerin anlam ve değeri yoktur.Yazıdan yola çıkarak şunu söylemek istiyorum biz insanların en çok yaptığı hata sevgiyi sevgiliyi bir kalıba sokmaya çalışmak oda kendi kafamızda kurduğumuz kalıbın ta kendisi.Oysa insanlar oldukları gibi o kadar güzel ve farklılar ki çoğu zaman bunu farketmemize benlik duygusu engel oluyor.Bizde bir laf vardır derler ki Ya öleyim ya gideyim ki değerim bilinsin.Oysa insan her halinde sarılmalı sevdiğine aşkın girdaplarınıda yaşayabilmeli keyif alarak mutluluklarınıda.Eğer aşkı bir insanı elde etme çabası yada galibiyet için verilen bir mücadele olarak görür isek elimizde koca bir hiç kalır.Yürekler birbiri için çarparken insanlar birbirini çok kırar ama çoğu zaman yapmak istedikleri o değildir aslında sadece anlık birkaç kelime birkaç söz yada birkaç şey işte farklı düşünceler ortaya çıkarır.İnsanların ruh hali her zaman aynı değildir.Umarım söylediğim bir kaç cümlede kırıcı birşey söylememişimdir benimkisi yazı üzerine genel bir yorumdu.Bu güzel yazı için yürekten teşekkürler.Umarım gülümsemeleriniz hep dönüp dolaşıp avuçlarınıza konar....
Sevg...
teşekkürler yargıç kardeşim farklı bir yorum yapmışın cevap yazcaktım ama çok uzun sürerdi teşk etmem yeterli mütevazi kardeşim...
saygılarımla....
O hayatımın aşkı,eşsiz bir insan diye düşünüyordum çünkü;kalbimiz birdi ve bir bütün olmuştuk. Tartışmalarımız başlayana kadar.Artık tartışıyorduk;aşkımızı,sevgimizi tüketmeye başlamıştık.Anlam veremiyordum.O hayatımın aşkı dediğim,kıyamadığım beni nasıl kırabiliyordu??Şimdi mutluluktan değil de acıdan ağlıyordum;hatta hıçkırıklara boğuluyordum.Böyle olmamalıydı.Severken acı çekmemeliyim diyordum ama;çekiyordum.
cok guzeldi yuregine saglik
sağol ezgim seninde güsel yüreğine sağlık....
seninde sibelim