09-05-2007, Saat: 04:49 PM
umutlarin tükenip, karamsarligin hüküm sürdügü bir kaderle mücadele edilmesiyle ortaya çikar. insan umutlari varsa yasar yoksa yasamis gibi yapar. insan karanligi bastirmaya çalisir içinde; ufak bir isik görme sevdasiyla çirpinir. bazi aydinliklar vardirki karanligin ta kendisidir. ama bilemezki insan?isiga o kadar açtirki, karanlik saçan bir isikta olsa ona yaklasir, ona sahip çikar, ondan medet umar. karanligi göremeyecek kadar kördür çünkü! o karanliga umut baglar. beklerki artik önünü göstersin, beklerki içindeki karanligi biri görsün. gölgesi yok olmustur ve artik her zamankinden daha da karanliktir dünya! çabalar, son bir sans ister "son bir kez daha önümü göreyim, bir kez olsun" ama nafile, göremez! "neden" diye sormasi da faydasiz çünkü neden kendisindedir! ya görmek istedigini görür insan ya da gördügünü görür. o gördüklerini görmüstür. öyle seyler görmüstürki hayatin bunlardan ibaret oldugunu artik anlamistir. "görmek istedigimin bir anlami yok gördüklerim görmek istediklerimin bedelidir" der ve kendini artik isiktan soyutlar. öyle bir derinlige girmistirki artik ne umut vardir ne hayal! umutlarini görmekten zaten vazgeçmistir de hayal etmekte mi bu kadar zordur! hayallerin görülmedigi anlar nedir biliyor musun? ölümdür. iste budur hayat: hayatin akisina birakmamaktir, olmasi gerektigini düsündügün yollardan gidip bir kene gibi ömrünü tüketmektir.