09-29-2007, Saat: 10:29 PM
:k::k:
Artik soylenecek hicbir sey kalmadi.. Bana ihanet ettigin gun, icimdeki herseyi tek bir hamlede yiktigin gun, aslinda soylenecek hersey bitmisti. Ama ben surekli urettim, teselli buldum anlamsiz hareketlerinde. Kendimi avuttum yalan sozlerinle. Sana kizamiyordum bile. Hep beni mutlu ettin bir zamanlar diye, neredeyse beni aldattigin icin tesekkur edecektim.
Zaman hizla akip giderken aslinda farkina varamiyoruz omzumuza neleri yuklediginin.. Sonra gun gelip geriye baktigimizda, yureklerimiz parca parca oluyor. Sen hep bunu kullandin iste. Bana eskileri hatirlattin. Seni unutmami engelledin. Onca kez beni mahvettin ki, artik sana karsi icimde en kucuk bir inanc kalmadi. Aciyla besleyip icime akittigim gozyaslari tasti icimde. Isyan ettiler. Duygularim beni terk etti.. Mantigim geldi. Uzun bir aradan sonra onu gormek guzeldi aslina bakarsan. Ozlemisim boyle duyarsiz olabilmeyi. Onun sayesine guclendim biraz olsun. Ama cok zor biliyor musun ? Cok zor... Ihanetin yukunu tasimak, gittigim her yere goturmek, hep uzaklara dalip gitmek ve yalniz kaldigim her saniye seni dusunmek...
Denedim.. Baska seyler de denedim.. Seni unutmak icin dedim her yeni seye baslarken, ama aslinda seni unutmayi hic istemedim. Kalbim seni birakmak istemedi bir turlu, o sicakligi, o neseyi kimsede bulamazsin diye oyle sartlandirdi ki beni, kimseyi yerine koyamadim. Kimsenin bakisini seninkinin yerine koyamadim, kimsenin gulusunu bagdastiramadim seninkiyle, ellerimi tutusunu, bana sarilisini karsilastiramadim bile..
Her gidisinde.. Icimdeki bir seyler de kopup gitti. Engelleyemedim. Sanirim artik hersey bitti. Hissediyorum bunu. Belki de yuzuncu kez ayni seyi soyluyorum ama biliyorum.. Derinlerde bir yerde hissediyorum. Ve herseye ragmen.. Seni cok seviyorum...:k::k:
Artik soylenecek hicbir sey kalmadi.. Bana ihanet ettigin gun, icimdeki herseyi tek bir hamlede yiktigin gun, aslinda soylenecek hersey bitmisti. Ama ben surekli urettim, teselli buldum anlamsiz hareketlerinde. Kendimi avuttum yalan sozlerinle. Sana kizamiyordum bile. Hep beni mutlu ettin bir zamanlar diye, neredeyse beni aldattigin icin tesekkur edecektim.
Zaman hizla akip giderken aslinda farkina varamiyoruz omzumuza neleri yuklediginin.. Sonra gun gelip geriye baktigimizda, yureklerimiz parca parca oluyor. Sen hep bunu kullandin iste. Bana eskileri hatirlattin. Seni unutmami engelledin. Onca kez beni mahvettin ki, artik sana karsi icimde en kucuk bir inanc kalmadi. Aciyla besleyip icime akittigim gozyaslari tasti icimde. Isyan ettiler. Duygularim beni terk etti.. Mantigim geldi. Uzun bir aradan sonra onu gormek guzeldi aslina bakarsan. Ozlemisim boyle duyarsiz olabilmeyi. Onun sayesine guclendim biraz olsun. Ama cok zor biliyor musun ? Cok zor... Ihanetin yukunu tasimak, gittigim her yere goturmek, hep uzaklara dalip gitmek ve yalniz kaldigim her saniye seni dusunmek...
Denedim.. Baska seyler de denedim.. Seni unutmak icin dedim her yeni seye baslarken, ama aslinda seni unutmayi hic istemedim. Kalbim seni birakmak istemedi bir turlu, o sicakligi, o neseyi kimsede bulamazsin diye oyle sartlandirdi ki beni, kimseyi yerine koyamadim. Kimsenin bakisini seninkinin yerine koyamadim, kimsenin gulusunu bagdastiramadim seninkiyle, ellerimi tutusunu, bana sarilisini karsilastiramadim bile..
Her gidisinde.. Icimdeki bir seyler de kopup gitti. Engelleyemedim. Sanirim artik hersey bitti. Hissediyorum bunu. Belki de yuzuncu kez ayni seyi soyluyorum ama biliyorum.. Derinlerde bir yerde hissediyorum. Ve herseye ragmen.. Seni cok seviyorum...:k::k: