12-13-2007, Saat: 03:53 AM
İçimdeki o mutluluk oyunu son buldu artık.İndirdim sahnemde yer alan herkesi! Kendimi bulabilmem için yalnız kalmalıyım,canımı yakan beni hıçkırıklara boğan insanlar olmamalı yanımda.
Kimi zaman hayatın en uç noktasında buldum kendimi.Gündüze inat yok saydım kapattım kendimi karanlığa,gecelerse daha bir yakın şimdi bana.Umut bahçesinde sevgiyle büyüttüğüm çiçeklerimde yok artık,yanımda olan sevdiğini söyleyenlerde yok,elimden tutup güç verenlerde yok…
Kimsem yok kendimden başka.Yorgun ve umutsuz ilerlerken yolumda her ilerleyişte kaybettim değerimi.Soyutluyorum şimdi bu anlamsız yaşamdan kendimi.Gözyaşlarım akmamalı artık yanaklarımdan,yalnızlık bu denli soğuk olmamalı,bedenim alışmalı buna yavaş yavaş.
Kapanan kapılar ardına yaslandı şimdi hayallerim.Her darbede azaldı,paramparça oldu ümitlerim ve belkide yok olmaya yüz tuttu hislerim.Acıysa öyle bi sarmış ki bedenimi hissedemez oldum hiçbir şeyi.Açılan yaralarsa hiç kapanmadı zaten.Giderek güç kaybettim kendimden.Elde edeceklerim bir yana kazandıklarım bir bir kayıp gidiyor şimdi ellerimden! Ne engel olabiliyorum ne de bırakabiliyorum…
Hayatın en ücra köşesinde ruhumla bedenim savaş veriyor şimdi.Alınan yaralar yine silinmeyecek hiçbir zamanda kapanmayacak yakacak canımı.
Oysa ne hayaller büyütmüştüm içimde.Tüm yalanlara,acılara rağmen…Gülücükler saçacaktım etrafıma,mutluluğumdan tattıracaktım herkesi.Bir parça sevinebilsinler,birazda umut dolsunlar diye yanaşıcaktım onlara.Kirlenmiş yaşamlara,pişmanlık ve keşkelere elveda diyerek sıfırdan başlayacaktım hayata.Tıpkı bir çamur gibi paçalarıma yapışan o yalanları yok farzedip gerçekleri yaşayacaktım.
Ama olmadı…
Hayat izin vermedi buna.Tüm isteklerime umutlarıma rağmen engel oldu bana.Çıkış kapılarıysa kapandı artık.Aydınlık,yerini karanlığa bıraktı.Şimdi ellerim soğuk gözlerimse donuk!
Diyorum ki kendime tüm bunlara rağmen yenik düşmüş yok olmuşsa ruhum,bedenim sağ olsa ne fayda
Kimi zaman hayatın en uç noktasında buldum kendimi.Gündüze inat yok saydım kapattım kendimi karanlığa,gecelerse daha bir yakın şimdi bana.Umut bahçesinde sevgiyle büyüttüğüm çiçeklerimde yok artık,yanımda olan sevdiğini söyleyenlerde yok,elimden tutup güç verenlerde yok…
Kimsem yok kendimden başka.Yorgun ve umutsuz ilerlerken yolumda her ilerleyişte kaybettim değerimi.Soyutluyorum şimdi bu anlamsız yaşamdan kendimi.Gözyaşlarım akmamalı artık yanaklarımdan,yalnızlık bu denli soğuk olmamalı,bedenim alışmalı buna yavaş yavaş.
Kapanan kapılar ardına yaslandı şimdi hayallerim.Her darbede azaldı,paramparça oldu ümitlerim ve belkide yok olmaya yüz tuttu hislerim.Acıysa öyle bi sarmış ki bedenimi hissedemez oldum hiçbir şeyi.Açılan yaralarsa hiç kapanmadı zaten.Giderek güç kaybettim kendimden.Elde edeceklerim bir yana kazandıklarım bir bir kayıp gidiyor şimdi ellerimden! Ne engel olabiliyorum ne de bırakabiliyorum…
Hayatın en ücra köşesinde ruhumla bedenim savaş veriyor şimdi.Alınan yaralar yine silinmeyecek hiçbir zamanda kapanmayacak yakacak canımı.
Oysa ne hayaller büyütmüştüm içimde.Tüm yalanlara,acılara rağmen…Gülücükler saçacaktım etrafıma,mutluluğumdan tattıracaktım herkesi.Bir parça sevinebilsinler,birazda umut dolsunlar diye yanaşıcaktım onlara.Kirlenmiş yaşamlara,pişmanlık ve keşkelere elveda diyerek sıfırdan başlayacaktım hayata.Tıpkı bir çamur gibi paçalarıma yapışan o yalanları yok farzedip gerçekleri yaşayacaktım.
Ama olmadı…
Hayat izin vermedi buna.Tüm isteklerime umutlarıma rağmen engel oldu bana.Çıkış kapılarıysa kapandı artık.Aydınlık,yerini karanlığa bıraktı.Şimdi ellerim soğuk gözlerimse donuk!
Diyorum ki kendime tüm bunlara rağmen yenik düşmüş yok olmuşsa ruhum,bedenim sağ olsa ne fayda