12-23-2007, Saat: 10:59 PM
Yelkensiz gemi
“Kal” deseydin, kalirdim…Demedin oysa… Kuru bir “bitmesin”den baska hicbir sey demedin. Oyle kuru, oyle soguk, oyle uzakti ki ondaki anlam! Bu kadar kolay miydi hersey, bu kadar yakin miydik ucuruma? Savunmayacak miydin sevgimizi? “Kal” diye haykirmayacak miydin ardimdan?
Dusundugum bu degildi…Hayal ettiklerim, beklediklerim baskaydi senden…Mucadele beklemistim oysa yelkensiz olan gemimizi kiyiya ulastiririz sanmistim…Kiyiya ulastirirsin sanmistim.. Oysa onu denizin ortasinda , savunmasiz birakmama goz yumdun..
Bu kadar yipratici olamazsin…
Oysa bir anlam olmaliydi yasadiklarimizda! Paylasilan duygularin bir anlami olmaliydi..Yuregimdeki martilarin bir anlami olmaliydi. Beynimizdeki melodilerin, aramizdaki cekimin, gecen aksamki sohbetin bir anlami olmaliydi. Duygularimizin bir anlami olmaliydi…
Yuregimizdeki tum MARTILARI ucurdun simdi… Hangi yone gittiler bilmiyorum, geri donerler mi bilmiyorum… Dunya bosaldi mi ne? Neden bu kadar sessizlesti birden yasam, neden artik parlamiyor yakamozlar gozlerimde, neden artik ruzgar esmiyor… Her sey seninle mi kaldi yoksa… Mantigim, mantigimi bana birak lutfen ona ihtiyacim var. Bazi seyleri anlamak icin ona ihtiyacim var….
Evet! Ben istedim ayriligi, cikmaz yollara yonelen bendim, kucaginda bir yigin noktayla karsina cikan bendim…Kahretsin! Bunu neden yaptigimi bilmiyorum.. Ve… Senin buna nasil goz yumdugunu.. Tipki… Balkondaki akasyalari sularken, fazla sudan dolayi sararacaklarini bilmedigim gibi…Su onun icin hayat olmaliydi oysa.. Ve sen de benim tutunacak dalim!
Bazi seyler vardi aramizda biliyorsun, olmamasi gereken ama daima var olan. Farkli uclardaydik seninle, farkli mevsimleri seviyorduk, farkli zamanlarda… Sen buyuk firtinalara vardin, bense lodostan bile urkuyordum…Oysa basardigimiz seyler vardi her seye ragmen, daha dogrusu oyle saniyordum….Binlerce yildiz arasinda, ayin guzelligini gosterebilmekti tek amacim…Yildizlari sondurmekti…Sorunlari yok etmekti…
“Bitti” deyisim oylesine bir seydi, oylesine siradan, sakaciktan… “Hayir” demeliydin! Hatta kiyametler koparmaliydin yuregimde, hendekler acmaliydin yoluma, gidemeyeyim diye… Sahip cikmaliydin, gozlerimdeki ay’a, sevgimiz diye… Beni yolumdan alakoymaliydin… “Kal” demeliydin… Oysa demedin…
Belki de senin ciceklerin coktan solmustu ve ben akasyalari kisin yasatmaya calismakla hata etmisim… Belki boylesi daha iyi oldu… “Kal” deseydin kalirdim… Hem de seve seve kalirdim. Martilarla kalirdim, yakamozlarla kalirdim. Demedin oysa!
Bilir misin?… Kac ciglik olup yikildi yuregim giderken… Bilir misin?… Nasil bir cana hasretti yuregim, yolumdan dondurecek… Bilir misin?… Nasil zor oldu, ardima bakmadan cekip gitmek…
“KAL” desen kalacaktim… DEMEDIN OYSA!…
alıntıdır..
[SIZE=2]resim biraz küçük oldu ama...[/SIZE]