07-08-2006, Saat: 06:42 PM
Evlilik, inanmadığım halde içerisinde 17 seneyi bitirdiğim bir kurum benim için...17 sene de (abartmıyorum) 40 çift arkadaşımın son verdiği kurum ayni zamanda da... Evliliğimin bu kadar uzun sürmesinin gizi balkıda kuruma inanmamaktan geçiyor.
Evliliği toplumun dayattığı şekilde yasamamaktan... Nedir bu dayatmalar? Erkeğin muhakkak kadından yasça büyük olması,eğitim seviyesinin erkeğin lehine ya da en azından eşit olması bunların sadece ikisi...Olmaz,yürümez diyor toplum... Erkek yasça büyük olmalı ki, kadına "hot" dediğinde oturmalı kadın... Yâda yumuşatıyorlar; efendim kadın erkekten önce çöktüğü için (hani doğum falan) küçük olmalıymış yası... Eğitimde de böyle...Kadının çok okumuşu bilmiş olurmuş, evde kalmakmis layiki...
ESIM BENDEN 2 YAS BUYUK; Ne"hot" dememe gerek kaldı 17 senede, ne de benden önce çoktu... Yıllar içinde ben yaslandıkça o gençleşti,"oo Ömer bey kapmışız çıtırı" esprilerine muhatap dahi oldum. ESIM 3 UNIVERSITE BITIRDI; ben bi taneyi 9 senede bitirdim... Ne o bana bilmişlik tasladı, ne ben ona ezik baktım...Kulağa gelen müzik tekse de, onu oluşturan notalar farklıdır der Halil Cibran... Bunu unutmadık biz. Ben konuşurken o dinledi. Ben dinlerken o konuştu 17 sene. O öfkeliyken ben,ben öfkeliyken o "haklisin bitanem..."dedik, öfke bitip fırtına durulduğunda "ama bide böyle düşün" dedik fikrimizi savunurken. Farklı insanlar olarak görmedik birbirimizi, ayni amaç için savaşan neferlerdik bu hayatta...Asla bilmedik ne kadar para kazandığımızı, ortak cüzdanımızdan gerektiği kadar aldık...Ne kadar çalarsa çalsın masanın üstünde telefonu, kim bu saatte arayan karsı cins diye sorgulamadık da ama...Sevginin en büyük dostuydu bizim için "güven"... Ve güvenin ardına saklanmış bir "saygı" vardı daima...
Ne kavgalar, ne badireler atlattık 17 senede... Eee ülkeler neler gördü,biz çekirdek aile mi sütliman yasayacaktık...Öyle bir girdik ki birbirimize,ben ilk kez odamın dışında yattım bi gece, misafir odasında... Gece yarısı kapı acildi, esim "ne yapıyosun burda"diye sordu kapının esiğinden,"uyuyorum" dedim buz gibi bi sesle...Gitti,gelmesi 1 dakikasını almıştı elinde yastıkla... "kay yana"dedi daracık yatakta. "ne yapıyosun?" dediğimde "benim yerim senin yanın, sen gelmezsen ben gelirim" dedi... Anladım ki o gece, en uzun kavgamız yat saatine kadar sürecek... Ve bence doğrusu da bu... Özen gösterdik o günden sonra,evin her yerinde kavga ettik, yatak odamız hariç... Kırsak da zaman kalplerimizi, asla kin tutmadık birbirimize...Toplum kurallarıyla oynasaydık bu oyunu belki de 41inci çift olacaktık o listede... Ama oyunun kurallarını biz koyduk... Nede olsa bizim oyunumuzdu,oynanan...
Evlilik;Hesapsız içine dalınması gereken bir oyun bence... Topluma kulaklarını tıkayarak hem de... Ne benim, ne de bizim sözlerimizle... Sadece gönlünüzden geçtiğince
Ömer LÜTFİ
Evliliği toplumun dayattığı şekilde yasamamaktan... Nedir bu dayatmalar? Erkeğin muhakkak kadından yasça büyük olması,eğitim seviyesinin erkeğin lehine ya da en azından eşit olması bunların sadece ikisi...Olmaz,yürümez diyor toplum... Erkek yasça büyük olmalı ki, kadına "hot" dediğinde oturmalı kadın... Yâda yumuşatıyorlar; efendim kadın erkekten önce çöktüğü için (hani doğum falan) küçük olmalıymış yası... Eğitimde de böyle...Kadının çok okumuşu bilmiş olurmuş, evde kalmakmis layiki...
ESIM BENDEN 2 YAS BUYUK; Ne"hot" dememe gerek kaldı 17 senede, ne de benden önce çoktu... Yıllar içinde ben yaslandıkça o gençleşti,"oo Ömer bey kapmışız çıtırı" esprilerine muhatap dahi oldum. ESIM 3 UNIVERSITE BITIRDI; ben bi taneyi 9 senede bitirdim... Ne o bana bilmişlik tasladı, ne ben ona ezik baktım...Kulağa gelen müzik tekse de, onu oluşturan notalar farklıdır der Halil Cibran... Bunu unutmadık biz. Ben konuşurken o dinledi. Ben dinlerken o konuştu 17 sene. O öfkeliyken ben,ben öfkeliyken o "haklisin bitanem..."dedik, öfke bitip fırtına durulduğunda "ama bide böyle düşün" dedik fikrimizi savunurken. Farklı insanlar olarak görmedik birbirimizi, ayni amaç için savaşan neferlerdik bu hayatta...Asla bilmedik ne kadar para kazandığımızı, ortak cüzdanımızdan gerektiği kadar aldık...Ne kadar çalarsa çalsın masanın üstünde telefonu, kim bu saatte arayan karsı cins diye sorgulamadık da ama...Sevginin en büyük dostuydu bizim için "güven"... Ve güvenin ardına saklanmış bir "saygı" vardı daima...
Ne kavgalar, ne badireler atlattık 17 senede... Eee ülkeler neler gördü,biz çekirdek aile mi sütliman yasayacaktık...Öyle bir girdik ki birbirimize,ben ilk kez odamın dışında yattım bi gece, misafir odasında... Gece yarısı kapı acildi, esim "ne yapıyosun burda"diye sordu kapının esiğinden,"uyuyorum" dedim buz gibi bi sesle...Gitti,gelmesi 1 dakikasını almıştı elinde yastıkla... "kay yana"dedi daracık yatakta. "ne yapıyosun?" dediğimde "benim yerim senin yanın, sen gelmezsen ben gelirim" dedi... Anladım ki o gece, en uzun kavgamız yat saatine kadar sürecek... Ve bence doğrusu da bu... Özen gösterdik o günden sonra,evin her yerinde kavga ettik, yatak odamız hariç... Kırsak da zaman kalplerimizi, asla kin tutmadık birbirimize...Toplum kurallarıyla oynasaydık bu oyunu belki de 41inci çift olacaktık o listede... Ama oyunun kurallarını biz koyduk... Nede olsa bizim oyunumuzdu,oynanan...
Evlilik;Hesapsız içine dalınması gereken bir oyun bence... Topluma kulaklarını tıkayarak hem de... Ne benim, ne de bizim sözlerimizle... Sadece gönlünüzden geçtiğince
Ömer LÜTFİ