01-12-2008, Saat: 02:40 PM
Sanma unutulur kalp ağrısı zamanla
Her şeyi unutarak yaşanır sanma…
Bazen sanıyordum ki sen hep vardın… Bazen sanıyordum ki, sen hep olacaktın..Yüreğimdeki sevgi kimliğini yitirmeyecekti zamanla… Ben hep senin olacaktım. Sen hep bana aynı gözlerle bakacaktın. Sana ilk kez dokunduğum o karanlık akşamdaki gibi, birden bire oluverdi her şey bizim hayatımızda… Bizim bir hayatımız var mıydı onu bile bilmiyorum şimdi…
Oraya sanki bir dua gibi, bir sihir gibi yağıyordu kar. Karanlık sokaklarda yürüyorduk hiçbir yere varmayı ummadan.Sıcak çikolatamızı yudumlarken... Bizi bekleyen hiçbir şey yok sanıyorduk. Oysa ne çok şey varmış.. Ne çok şey yaşanacakmış…
Neydi bir arada tutan şey ikimizi
Birleştiren neydi ellerimizi
Bırak
Bana anlatma imkansız sevgimizi
Sevmek bir çok şeyi göze almaktı…
Birden bire dokunduğun ellerim bir mucizeye tanık olur gibi ısınmıştı birden bire… Sonra bir mucizenin bitişine tanık olduğunda da yine onlardı gözlerimi kurulayan… Ne başlarken, ne biterken canımı acıtmadı bu mucize… Belki biraz ağladım…Ama senin yanında bile ağlamak canımı acıtmaktan öte mutluluk veriyordu bir bakıma.Yanımdaydın çünkü....
“Sana gelişim bir tesadüf mü” demiştim gülerek. “Tesadüf diye bir şey yoktur yaşamda” demiştin sen de… “Ben her şeyi göze alıp geldim…” Giderken de her şeyi göze aldım biliyordum… Sen de… Bir tek sevmeyi göze alamadık… Belki bu yüzden imkansızdık…Belkide göze almıştık ama bazı şeyler bizi engelliyordu.....
Harcanmış zamanlar yeniden yaşanmaz ki
Geç kaldıktan sonra arama boşa; geç kalma diye dua ediyorum bu sefer…
Gelişim de tesadüftü gidişim de biliyorum şimdi… Hayatımda bana mutluluk vermek için vardın… Geçip gitti zaman…
Oysa sen hayatta tesadüf yoktur demiştin…
Oysa ben kalmak için gelmiştim…
Öyle demiştim…
Oysa gerektiği yere geri döndüm...
Seni yanıma alarak.....
Her şeyi unutarak yaşanır sanma…
Bazen sanıyordum ki sen hep vardın… Bazen sanıyordum ki, sen hep olacaktın..Yüreğimdeki sevgi kimliğini yitirmeyecekti zamanla… Ben hep senin olacaktım. Sen hep bana aynı gözlerle bakacaktın. Sana ilk kez dokunduğum o karanlık akşamdaki gibi, birden bire oluverdi her şey bizim hayatımızda… Bizim bir hayatımız var mıydı onu bile bilmiyorum şimdi…
Oraya sanki bir dua gibi, bir sihir gibi yağıyordu kar. Karanlık sokaklarda yürüyorduk hiçbir yere varmayı ummadan.Sıcak çikolatamızı yudumlarken... Bizi bekleyen hiçbir şey yok sanıyorduk. Oysa ne çok şey varmış.. Ne çok şey yaşanacakmış…
Neydi bir arada tutan şey ikimizi
Birleştiren neydi ellerimizi
Bırak
Bana anlatma imkansız sevgimizi
Sevmek bir çok şeyi göze almaktı…
Birden bire dokunduğun ellerim bir mucizeye tanık olur gibi ısınmıştı birden bire… Sonra bir mucizenin bitişine tanık olduğunda da yine onlardı gözlerimi kurulayan… Ne başlarken, ne biterken canımı acıtmadı bu mucize… Belki biraz ağladım…Ama senin yanında bile ağlamak canımı acıtmaktan öte mutluluk veriyordu bir bakıma.Yanımdaydın çünkü....
“Sana gelişim bir tesadüf mü” demiştim gülerek. “Tesadüf diye bir şey yoktur yaşamda” demiştin sen de… “Ben her şeyi göze alıp geldim…” Giderken de her şeyi göze aldım biliyordum… Sen de… Bir tek sevmeyi göze alamadık… Belki bu yüzden imkansızdık…Belkide göze almıştık ama bazı şeyler bizi engelliyordu.....
Harcanmış zamanlar yeniden yaşanmaz ki
Geç kaldıktan sonra arama boşa; geç kalma diye dua ediyorum bu sefer…
Gelişim de tesadüftü gidişim de biliyorum şimdi… Hayatımda bana mutluluk vermek için vardın… Geçip gitti zaman…
Oysa sen hayatta tesadüf yoktur demiştin…
Oysa ben kalmak için gelmiştim…
Öyle demiştim…
Oysa gerektiği yere geri döndüm...
Seni yanıma alarak.....
