02-04-2008, Saat: 11:40 PM
Neydi beni bu denli sıkıştıran? Kalbimde sızlayan o feci acı neyin tarifesiydi? Böyle şeylerin faturası neden bana kesildi?
Sessiz gecelerin çığlıkları hep bende odaklanıyor. Acaba neresi yanlış..? İşte bu soru damarlarımdaki bütün kanı soğuttu bi an.. Peki neydi bunun sebebi.. Nefsime karşı koyamıyorum ve hep yenik düşüyorum. Mağdurum... Bir kalp verilmişti neden bir başkasını istiyorum ki..
Şimdi her şeyden vazgeçiyorum. Hiçbir şey elde etmek değil amacım. Peki neden geceler beni kendine çekiyor. Ne istiyor benden. Ya da ben ne istiyorum! Neden yaklaşmak istiyorum gecelere.. Çok mu seviyorum karanlığı..
Cevap bulamıyorum.. Uykusuzum.. Kapatıyorum gözlerimi. Hiçbir şeyi görmek istemiyorum. Yavaş yavaş sıkıyorum kendimi. Ellerimi sımsıkı bağlıyorum gözlerime. Bir ışık sızıyor aradan. Bir umut, bir yoldu bu diyerek meraklanıyorum.. Acaba nereden geliyordu? Açıyorum gözlerimi.. korkuyorum, yavaş yavaş bakmaya çalışıyorum. Tam açamıyorum.. yarı yarı... Ve sonunda açıyorum. Yine sessiz her şey. Yanıp sönen bir cisim var sadece. Parlıyor.. Bakamıyorum. Yavaş yavaş kesiliyor. Dikkatlice bakıyorum sonunda.. Yıldızlar!
Yıldızlar mı uyutmuyor beni! Peki ama neden ben! Geceler neden üstüme düşüyor benim! Yoksa bir şeye mi özen gösteriyorum.. Bu yanıp sönen cisim de neyin nesi..? Yanıp sönüyor, yanıp sönüyor. Yanıp söndükçe bana doğru yaklaşıyor. Yaklaştıkça yaklaşıyor.. Kalp atışlarım hzlanıyor. Gittikçe kaçış yollarım imkansızlaşıyordu. Neydi bu... Az bir zaman kaldı ki öleceğim sanıyorum. Çareler arıyor, sanki git gide yok oluyordum. O an, ışık hızıyla bir cisim düşüyor önüme. Korkudan gözlerimi açamıyorum. Var oluşumdan haberdar değilim. Her yer bembeyaz. Kimsecikler yok ortalıkta. Bir o ve çaresiz ben.. Değişmeye başlıyor ve başkalaşım geçiriyor. Yavaş yavaş bir yüz, ardından omuzlar, kollar ve bacaklar! Her şeyiyle bir insan olmuştu şimdi! Korkuyorum, nasıl buralara geldim, her şey nasıl gelişti.. Sıcak yatağımda güzel bir uykuydu istediğim. Böylesine kaos değildi.
Bir ses beliriyor aniden. Kaçmak istiyorum fakat o ses.. O ses bana engel oluyor. Cesaretimi toplayarak derin bir nefes alıyorum. Ve korkusuzca arkamı dönüyorum. Hayretler içinde kalıyorum. O sesin sahibi.. Sabırsız adımlar atıyorum. Yaklaştıkça içim daha kıpır kıpır oluyor. Ve işte tam önümde duruyor. Elimi omuzlarına koyuyorum ve yüzünü bana doğru çeviriyorum. O an her şey kayboluyor. Ellerim boş kalıyor.. Saatlerce bekliyorum.. Ama nafile...
Alevler içinde yanıyor yüzüm. Ve terden sırılsıklam olmuş her yerim. Gözlerimi açıyorum. Şaşkınlıkla etrafa bakıyorum. Hayal kırıklığına uğruyorum yine. Her şey rüyaymış.. Yine uzaksın bana, yine imkansız.. Sadece kızıyorum.. Bana seni anımsatan her şeye kızıyorum...
Sessiz gecelerin çığlıkları hep bende odaklanıyor. Acaba neresi yanlış..? İşte bu soru damarlarımdaki bütün kanı soğuttu bi an.. Peki neydi bunun sebebi.. Nefsime karşı koyamıyorum ve hep yenik düşüyorum. Mağdurum... Bir kalp verilmişti neden bir başkasını istiyorum ki..
Şimdi her şeyden vazgeçiyorum. Hiçbir şey elde etmek değil amacım. Peki neden geceler beni kendine çekiyor. Ne istiyor benden. Ya da ben ne istiyorum! Neden yaklaşmak istiyorum gecelere.. Çok mu seviyorum karanlığı..
Cevap bulamıyorum.. Uykusuzum.. Kapatıyorum gözlerimi. Hiçbir şeyi görmek istemiyorum. Yavaş yavaş sıkıyorum kendimi. Ellerimi sımsıkı bağlıyorum gözlerime. Bir ışık sızıyor aradan. Bir umut, bir yoldu bu diyerek meraklanıyorum.. Acaba nereden geliyordu? Açıyorum gözlerimi.. korkuyorum, yavaş yavaş bakmaya çalışıyorum. Tam açamıyorum.. yarı yarı... Ve sonunda açıyorum. Yine sessiz her şey. Yanıp sönen bir cisim var sadece. Parlıyor.. Bakamıyorum. Yavaş yavaş kesiliyor. Dikkatlice bakıyorum sonunda.. Yıldızlar!
Yıldızlar mı uyutmuyor beni! Peki ama neden ben! Geceler neden üstüme düşüyor benim! Yoksa bir şeye mi özen gösteriyorum.. Bu yanıp sönen cisim de neyin nesi..? Yanıp sönüyor, yanıp sönüyor. Yanıp söndükçe bana doğru yaklaşıyor. Yaklaştıkça yaklaşıyor.. Kalp atışlarım hzlanıyor. Gittikçe kaçış yollarım imkansızlaşıyordu. Neydi bu... Az bir zaman kaldı ki öleceğim sanıyorum. Çareler arıyor, sanki git gide yok oluyordum. O an, ışık hızıyla bir cisim düşüyor önüme. Korkudan gözlerimi açamıyorum. Var oluşumdan haberdar değilim. Her yer bembeyaz. Kimsecikler yok ortalıkta. Bir o ve çaresiz ben.. Değişmeye başlıyor ve başkalaşım geçiriyor. Yavaş yavaş bir yüz, ardından omuzlar, kollar ve bacaklar! Her şeyiyle bir insan olmuştu şimdi! Korkuyorum, nasıl buralara geldim, her şey nasıl gelişti.. Sıcak yatağımda güzel bir uykuydu istediğim. Böylesine kaos değildi.
Bir ses beliriyor aniden. Kaçmak istiyorum fakat o ses.. O ses bana engel oluyor. Cesaretimi toplayarak derin bir nefes alıyorum. Ve korkusuzca arkamı dönüyorum. Hayretler içinde kalıyorum. O sesin sahibi.. Sabırsız adımlar atıyorum. Yaklaştıkça içim daha kıpır kıpır oluyor. Ve işte tam önümde duruyor. Elimi omuzlarına koyuyorum ve yüzünü bana doğru çeviriyorum. O an her şey kayboluyor. Ellerim boş kalıyor.. Saatlerce bekliyorum.. Ama nafile...
Alevler içinde yanıyor yüzüm. Ve terden sırılsıklam olmuş her yerim. Gözlerimi açıyorum. Şaşkınlıkla etrafa bakıyorum. Hayal kırıklığına uğruyorum yine. Her şey rüyaymış.. Yine uzaksın bana, yine imkansız.. Sadece kızıyorum.. Bana seni anımsatan her şeye kızıyorum...
