Mantık zaten matıklı düsününce doğruu karar verir ve gercek ask bulunur diye düsünüorm.
Paran ve aşk varsa zaten mutlu huzurlu bir evlilik olur...Unutmayın ki bu zamandaki %95 boşanmalar ve ayrılıklar maddiyattan oluyor...
Şimdi kimse çıkıpta demesin ki aşk herşeyi göze alır...Aşk tabiki olacak ama unutmayın ki aşk kadar maddiyatta önemlidir evlilikte...
....Ben EVELnmeyi düşünmüom ama HADi kazayla oldu diyelimm aşKTA olmalı mantıkta parada VE mutlaka sayGı herşeyin başı saygı bence ...saygı olmdan olmuooo birsüre sonra insan sıkılırr ........
€vLenmeye Karar Vermem için önCe kar$imdakine aşik oLmam Gerekir .. Tabii ki bi €v sadeCe aşkLa dönmez aşda gerek ama zamanLa herşey oLur kar$iLikLi a$k sevgi oLduktan Sonra .. Diye dü$ünüyorum ben .. (:
Unutulmazım
Yıllar yılı acı çekmiştin, istemediğin bir ortamdaydın ve sana ters düştüğü halde yanlış şeyler yapmıştın. Acına, yaşam mücadelene ortak olup, yüreğimi yüreğine, ömrümü ömrüne katıp seni mutlu edecektim. Ben senden sadece sana verdiğim sevgiyi kabullenip, bu sevgiyi yaşamanı istemiştim. Yalnız seni istiyordum… Ama o kadar ters davranıyordun ki bana… Çok sevilmek bu kadar kötü müydü? Gerçekten böylesine ağır mıydı ki?
Sevgiye hasretim dediğini düşünüyorum da... Hayatıma bilmediğim anlamlar getirmiştin. Gözüm kapalı hayatımı ortaya koyduğum bir kumar oynamıştım. Ya seni kazanacaktım, ya da kendimden VAZGEÇECEKTİM. Hem seni kaybettim, hem de kendimden VAZGEÇTİM.
Var mıydı böyle kimsesiz darmadağın olmak, biçare kalmak, var mıydı? Keşke beni böyle ödüllendireceğine, hiç ödül vermeseydin. Onca yüreği senin yüreğine feda ettiğim halde, yüreğin kocaman sevdamı alabilecek kadar büyümedi…
Ben de sana büyük bir sevgiyi vermekte diretiyordum. Bu kadar direttiğim için beni bağışla…
Beni kırgınlıklarla, çelişkilerle, cevabı sende olan bir sürü soruyla ve bitmek tükenmek bilmeyen "keşke"lerle bıraktın, bana onca acı verdin ama yüreğim düşmanın olamıyor. Her gün alabildiğine yanıyor, istesem de istemesem de seni özlüyor, seni istiyor.
Yüreğimi koparıp atmak mümkün olsaydı hiç düşünmeden koparıp atardım. Ama artık kendime sözüm geçmiyor.
Başımı ellerimin arasına ne ilk ne de son alışım. İlk acım değil ama en büyükacımsın.
Bir limandayım ve senin bindiğin gemi çoktan uzaklaşıp gitti. Bunu kabullenemiyorum, zoruma gidiyor, canımı acıtıyor.
Sen yüreğimdeki hasret! Yarım kalmışlığım, unutulmazımsın…
..................