08-15-2008, Saat: 10:18 PM
''Sil!'' Dedin… Yırttım
Artık prangalara vurulmuş
Yazarı unutulmuş
Tozlu raflar da bile görünmeyen
Eski bir türküsün dilimde.
Zamanmıydı sence bizi birbirimize boğan
Yağmurmuydu hayallerimize şimşeklerle yağan
Hiç bitmeyecektide aslında,
Bizmiydik sebeplerimizi soramayan
Yalnız ağlayan
Ama bir türlü hıçkıramayan
Tutsaklığımızı demir parmaklar boşluğunda yaşayan biz…
Hep kendimizi kandırmışız oysa.
Sigara dumanlarında harcamışız bu aşkı
Bir nikotin misali çekmişiz içimize bizdeki bizsizliği
Tam olduğumuzu düşündüğümüzde
Olgunluktan düşmüşüz dalımızdan koparak
Toparağa karışmışız.
Sahi sevmişmiydin ikimizi?
Yoksa güzel bir türkünün o akışkan tadımıydı sadece beraberliğimiz
Notalarda mı bulduk kaybolmuşluğumuzun ruhsuz aydınlığını
Ellerin sıcaktı
Lakin bir türlü yakmıyorlardı
Gözlerin okyanuslarda cayır cayır ateşti
Bakmıyorlardı.
Bakacakmış gibi sustun hep
Acizliğimi kırbaçlayan zalimliğine yazdım hep
Nerde ağlayan birini görsem seni andı bana
Hiçbir güzellikle kıyaslanamazdı gülüşün
Hiçbir yola denk değildi ömrüme iz sürüşün
Beni sana götürüşün, hiçbir yola denk değildi.
Belki de an acı mirastı bıraktığın geceler
Yıldızlar küs, ay küs, el ele oturduğumuz banklar küs…
Gelebilirdin, gittin
Anladımki gelebilme ihtimalin cayır cayır yanan çölde bir serapmış
Ve yine anladımki seni sevmek hak dininde harammış.
Ben sana yaşamıştım ama sen kime üşüdün bilmiyorum
Bu günlerde yaşayan ölü terimini kendime yakıştırmam ondan
Canımı daha fazla acıtışın bu gün doğmuş olman
Şairler ölüdür derler
Bir ölü nekdar kutlayabilirse yaşayan bedenini
Okadar kutluyorum doğum gününde seni
Kutluyorum beni aynı gün bırakıp gidişini
Sadece unutma unutulmuş bir türküsün dilimde
Sende farklı değilsin
Şimdi seni benden sök!
Sormuştum ya ‘’yazayımmı?’’ diye. . .
‘’Sil!’’ dedin
Yırttım. .
Artık prangalara vurulmuş
Yazarı unutulmuş
Tozlu raflar da bile görünmeyen
Eski bir türküsün dilimde.
Zamanmıydı sence bizi birbirimize boğan
Yağmurmuydu hayallerimize şimşeklerle yağan
Hiç bitmeyecektide aslında,
Bizmiydik sebeplerimizi soramayan
Yalnız ağlayan
Ama bir türlü hıçkıramayan
Tutsaklığımızı demir parmaklar boşluğunda yaşayan biz…
Hep kendimizi kandırmışız oysa.
Sigara dumanlarında harcamışız bu aşkı
Bir nikotin misali çekmişiz içimize bizdeki bizsizliği
Tam olduğumuzu düşündüğümüzde
Olgunluktan düşmüşüz dalımızdan koparak
Toparağa karışmışız.
Sahi sevmişmiydin ikimizi?
Yoksa güzel bir türkünün o akışkan tadımıydı sadece beraberliğimiz
Notalarda mı bulduk kaybolmuşluğumuzun ruhsuz aydınlığını
Ellerin sıcaktı
Lakin bir türlü yakmıyorlardı
Gözlerin okyanuslarda cayır cayır ateşti
Bakmıyorlardı.
Bakacakmış gibi sustun hep
Acizliğimi kırbaçlayan zalimliğine yazdım hep
Nerde ağlayan birini görsem seni andı bana
Hiçbir güzellikle kıyaslanamazdı gülüşün
Hiçbir yola denk değildi ömrüme iz sürüşün
Beni sana götürüşün, hiçbir yola denk değildi.
Belki de an acı mirastı bıraktığın geceler
Yıldızlar küs, ay küs, el ele oturduğumuz banklar küs…
Gelebilirdin, gittin
Anladımki gelebilme ihtimalin cayır cayır yanan çölde bir serapmış
Ve yine anladımki seni sevmek hak dininde harammış.
Ben sana yaşamıştım ama sen kime üşüdün bilmiyorum
Bu günlerde yaşayan ölü terimini kendime yakıştırmam ondan
Canımı daha fazla acıtışın bu gün doğmuş olman
Şairler ölüdür derler
Bir ölü nekdar kutlayabilirse yaşayan bedenini
Okadar kutluyorum doğum gününde seni
Kutluyorum beni aynı gün bırakıp gidişini
Sadece unutma unutulmuş bir türküsün dilimde
Sende farklı değilsin
Şimdi seni benden sök!
Sormuştum ya ‘’yazayımmı?’’ diye. . .
‘’Sil!’’ dedin
Yırttım. .