08-20-2008, Saat: 07:10 PM
benim güzel zindanım. gökyüzü kana bulanık izliyor beni. sokaklarda yürüyorum uzun uzun, acılarımın teorisini yazmak değil sana, derdim; gözlerimin bulanması değil, nedensiz hıçkırdığım, ağladığım değil, gözlerim kana çalıyor değil, evrenin külü, sevgilim benim, bilmem neden, kelimelerle aramda bir bağ var çözemediğim. ikimiz birbirimizin celladı oluverdik. yaşamımız yağlı bir urganla bağlı birbirine.
yokluğun bir akrebin ayak izleri gibi beynimi kemiriyor buralarda. cennetim ve cehennemim. benim güzel ülkem. nefes alamıyorum, senin soluğunu taşımayan şehirlerde. sokaklar zifiri karanlık gün ortasında. bir bilsen ne acı ,ne acı güneş, evrenin külü, hayatın anlamı ve korkusu, gecenin teri, beynimin kanayan tarafı. en derin, en yoksul, en zifiri zindanı, bir bilsen yokluğunu. ayaza tutuluyorum beni kavuran güneşin altında. sen yokken intihar bile dilsiz kalıyor, savaşlar düğün-dernek, öfkeler cılız, acılar sevimsiz ve kadınlar kuru. tenekeden, tahtadan yapılmış gibi geliyor.
ah...ne acı, ne acı şey sevmek. derin bir sarhoşluğa benziyor. dudaklarım ismini sayıklıyor, kelimeler azalıyor artık içimde. her geçen gün artıyor yalnızlığın. bir insan bu kadar sevilir mi...? ben bunu hiç bilmezdim. günahlarımın bedelini ödüyorum şimdi. hiçbir zaman benim olmayacak ışığın, nefesin, sözlerin ve tenin biliyorum. kollarım kesik kesik hatırladığım esrik rüyalarımda saracak seni, gözlerin bakmayacak maviye ve güneş denizin değildir. ateş ve su gibidir sevmek. biz imkansız bir aşkın, biz çölde kıvranan dilsiz bir balığın, ölümü bekleyen hükümdarın, yetim bir ülkenin evlatlarıyız. bilmem neden aklımı çeliyor ölüm. ah sevgilim, benim tatlı ışığım, nefesim. yaşıyorum... buna yaşamak denirse eğer...
görmedim, senden sonra lezzet alacağım ve susuzluğumu giderecek hiçbir şey. geceye ve güne andolsun ki, ölüme ve cinnete, güzel gözlerine andolsun ki kalbim sana ihanet etmeyecek hiç bir zaman sevgili. kelimelelerin yasını ölüler tutsun. akrepler dolaşsın bu izbe kentin beyninde ve çocukları avuçluyor uzak bir ülkenin göğsünde toprak, kanlı ve kirli bir savaşın içinde. yazarken ter kokuyor kalemim. çünkü insan bu bunalım çağında sıkışıp kaldığını hissediyor. artık aşklar bile kudurgan ve şehvet kokuyor sevgili. acılar ve savaşlar içinde yaşıyor kalemim, nefesim ve sözlerim. tutunamayan sefil adamların ülkesinde ölümü hatırlatıyor bana kelimeler...
bu gece sabaha kadar yürümekti niyetim. dönüp kalbimi en karanlık sokağa fırlatmak... artık zavallı, sefil parmaklarım beni dinlemiyor. celladını aramaktan vazgeçti çoktan kelimelerim. oysa bir tutam sevgi dilenmiştim şu müşterek yaşadığımız arazi parçasında. ne acı... etrafımda hiç kimse yok. kalabalıkların içinde yapayalnızım. öyle bir boşluk var ki içimde, dolduramıyorum hiçbir şeyle. aklına bile gelmeyecek sefih bir hayatı bile denedim bunu altetmek için. karanlık çamurlu sokaklardan, caddelerden geçtim. deliliği, intihar denen iblisi ve kitapları deneyeli çok oldu zaten. karanlık, izbe, loş ve rutubetli odalarda beynimi uyuşturmak için neler denedim bir bilsen, bir bilsen akrep gibi uyumadı hiç. kendi kendini sokan birinin beyni. şimdi sana yazıyor bunları. aslında kendisiyle konuşuyor belki. belki bir ufak ışık vardır ne dersin. dostum ve yalnızlığım. bana bir şey söyle, bu sessizlik beni çıldırtıyor. sessizlik gözlerimi acıtıyor...
bu gece benim için birşeyler dile, acı çekiyorum. acımı hafifletmesini söyle. kalbime bir nefes mutluluk göndermesini söyle. bütün yüreğinle konuş onunla. dua et. buna o kadar ihtiyacım var ki. bunu yapar mısın benim için?
yokluğun bir akrebin ayak izleri gibi beynimi kemiriyor buralarda. cennetim ve cehennemim. benim güzel ülkem. nefes alamıyorum, senin soluğunu taşımayan şehirlerde. sokaklar zifiri karanlık gün ortasında. bir bilsen ne acı ,ne acı güneş, evrenin külü, hayatın anlamı ve korkusu, gecenin teri, beynimin kanayan tarafı. en derin, en yoksul, en zifiri zindanı, bir bilsen yokluğunu. ayaza tutuluyorum beni kavuran güneşin altında. sen yokken intihar bile dilsiz kalıyor, savaşlar düğün-dernek, öfkeler cılız, acılar sevimsiz ve kadınlar kuru. tenekeden, tahtadan yapılmış gibi geliyor.
ah...ne acı, ne acı şey sevmek. derin bir sarhoşluğa benziyor. dudaklarım ismini sayıklıyor, kelimeler azalıyor artık içimde. her geçen gün artıyor yalnızlığın. bir insan bu kadar sevilir mi...? ben bunu hiç bilmezdim. günahlarımın bedelini ödüyorum şimdi. hiçbir zaman benim olmayacak ışığın, nefesin, sözlerin ve tenin biliyorum. kollarım kesik kesik hatırladığım esrik rüyalarımda saracak seni, gözlerin bakmayacak maviye ve güneş denizin değildir. ateş ve su gibidir sevmek. biz imkansız bir aşkın, biz çölde kıvranan dilsiz bir balığın, ölümü bekleyen hükümdarın, yetim bir ülkenin evlatlarıyız. bilmem neden aklımı çeliyor ölüm. ah sevgilim, benim tatlı ışığım, nefesim. yaşıyorum... buna yaşamak denirse eğer...
görmedim, senden sonra lezzet alacağım ve susuzluğumu giderecek hiçbir şey. geceye ve güne andolsun ki, ölüme ve cinnete, güzel gözlerine andolsun ki kalbim sana ihanet etmeyecek hiç bir zaman sevgili. kelimelelerin yasını ölüler tutsun. akrepler dolaşsın bu izbe kentin beyninde ve çocukları avuçluyor uzak bir ülkenin göğsünde toprak, kanlı ve kirli bir savaşın içinde. yazarken ter kokuyor kalemim. çünkü insan bu bunalım çağında sıkışıp kaldığını hissediyor. artık aşklar bile kudurgan ve şehvet kokuyor sevgili. acılar ve savaşlar içinde yaşıyor kalemim, nefesim ve sözlerim. tutunamayan sefil adamların ülkesinde ölümü hatırlatıyor bana kelimeler...
bu gece sabaha kadar yürümekti niyetim. dönüp kalbimi en karanlık sokağa fırlatmak... artık zavallı, sefil parmaklarım beni dinlemiyor. celladını aramaktan vazgeçti çoktan kelimelerim. oysa bir tutam sevgi dilenmiştim şu müşterek yaşadığımız arazi parçasında. ne acı... etrafımda hiç kimse yok. kalabalıkların içinde yapayalnızım. öyle bir boşluk var ki içimde, dolduramıyorum hiçbir şeyle. aklına bile gelmeyecek sefih bir hayatı bile denedim bunu altetmek için. karanlık çamurlu sokaklardan, caddelerden geçtim. deliliği, intihar denen iblisi ve kitapları deneyeli çok oldu zaten. karanlık, izbe, loş ve rutubetli odalarda beynimi uyuşturmak için neler denedim bir bilsen, bir bilsen akrep gibi uyumadı hiç. kendi kendini sokan birinin beyni. şimdi sana yazıyor bunları. aslında kendisiyle konuşuyor belki. belki bir ufak ışık vardır ne dersin. dostum ve yalnızlığım. bana bir şey söyle, bu sessizlik beni çıldırtıyor. sessizlik gözlerimi acıtıyor...
bu gece benim için birşeyler dile, acı çekiyorum. acımı hafifletmesini söyle. kalbime bir nefes mutluluk göndermesini söyle. bütün yüreğinle konuş onunla. dua et. buna o kadar ihtiyacım var ki. bunu yapar mısın benim için?
amin canım saol senin de güzel gönlüne sağlık