09-15-2008, Saat: 06:44 AM
Sen Öğrettin
[SIZE=4]Sevmeyi sen öğrettin,
Ağlamayı da.
Yangın yerine döndü yüreğim.
Görmedin, bilmedin ne haldeyim,
Bilemezdin.
Söylemedim sevdiğimi,
Söyleyemezdim.
Sensiz varmalıydım sevginin hazzına,
Sensiz yaşamalıydım acılarımı.
Alın yazımdın, kaderimdin.
Bunu böyle bilmeliydin.
Ayrılık vardı ufukta,
Ayrılık vardı bu şarkıda,
Kader çizgisinde hasret vardı.
Gözyaşımda sakladım sevgimi,
Aşkımı kirpiğimde tuttum,
Sevdanı sayıkladım geceler boyu,
Düşlerimi üstüne yordum.
Ummana döktüm yüreğimi,
Kucak açtım her cefana,
Aldım başım üstüne.
Kanat çırptım mavi ufuklara,
Sığ sularda kürek çektim,
Yalnızdım gönül kıyılarında,
Alıştım yokluğuna.
Küllenmişti yüreğim,
Bir sonbahar akşamıydı,
Çıkıverdin apansız.
Yine pervasız, yine deli,
Elinde sigara, başında sevda yeli,
Ben yorgun, ben kaçak,
Ben yaralı üveyik.
Yüreğim yüreğinde,
Gözlerim gözlerinde,
Nabzımda korku, halimde telaş,
Kalakaldım öylece.
Korkuyordum aşktan,
Korkuyordum sevdanın doruğundan
Ve ayrılıktan.
“Ayrılık yaman kelime”
Hicrini verdin elime,
Suya hasret toprak gibiyim,
İndir sevgi yağmurlarını üstüme,
Estir sevgi rüzgarlarını gönlüme.
Aşkımı ebediyete vakfet,
Sevgimi sevgine,
Git artık gidebildiğince,
Nereyi istersen oraya....
[/SIZE]
