10-21-2008, Saat: 10:59 PM
'Herşey Bitti...''
Diyen Ses Aynı Şiddetle Kapıyı Kapadı...Ardında Kalandan Bir Apansızlıkla Gözlerini Ayırarak...
Zaman Durdu O An...
Zaman Parçalara Ayrıldı Bir Ses Edasında...
Aksinde Kalan Tüm Hayatları Da Paramparça Ettiğine Hiç Aldırmadan....
Milat,Adımlarını Bir Film Gölgesi Misali Birer An,Birer Ses Ve Nefes Gibi Geri Geri Atmaya Başladı...
''Herşey Çok Geç Kalmış...''
''Herşey Çok Erken Başlamış...''
Adam İlk Kez Gözlerini Kapının Siyahlığından Alabildi...Gözlerinin Her Milimine Öfke,İsyan,Şaşkınlık Ve Pişmanlık Gizlenmişti...
Beyaz Gömleği Terden Kırış Kırış Olmuştu...Savaştan Çıkmış Bir Karartı Vardı Üzerinde...Teninde Ne Yarası Ne Beresi Ne De Bir Zerre Kan Lekesi Olmamasına Rağmen...O Kapının Arkasında Savaştan Henüz Çıkmış Bir Adam Vardı...Ne Gariptir Ki;Adam Savaş Bittikten Sonra Kanamaya Başlamıştı...
Uzun Süredir Ayakta Beklemiş Bir Hali Vardı...Ellerini Aradı...Ellerini Buldu...Ayaklarını Aradı...Ayaklarını Buldu...Önce Bulduğu Elleriyle,Hemen Yanında Sanki Onu Kollarmış Gibi Duran Koltuğa Tutundu...
Daha Sonra,Keşfettiği Ayaklarının Adımlarının Yardımıyla,Pencereden Süzülen Işığın Karanlığındaki Koltuğa Yavaşça Ve Sessizce Oturdu...Ses Çıkarmak Hatta Nefes Almak Bile İstemiyordu...Verdiği Nefesin Sesi Bile Artık Ona Düşmandı...
''Herşey Çok Geç Kalmış...''
''Herşey Çok Erken Başlamış...''
Gözlerindeki İsyan,Öfke,Şaşkınlık Ve Pişmanlık Bir Duvarın Renginde Takılıp Kalmıştı...Tüm Vücudu Hareketsiz Ve Donuktu...Canlı Olan Tek Yeri İse;Gözlerindeki İsyan,Öfke,Şaşkınlık Ve Kendisinden Bile Korkan Pişmanlığıydı...
Birden Arkasını Döndü,Elleriyle Pencerenin Perdelerine Uzandı...Uzandığı Elleri Kıpkırmızıydı...O Eller,Işığın Karanlığını İçeriye Sokan Yarı Açık Perdeleri Yırtarmışçasına Kapadı...Başka Bir Dünyadan,Başka Bir Ses Duydu Kulaklarında:
''Kaç Zamandır Med-Cezir Sandım...
Görmeyince Seni Silinir Sandım...
Hapsolunca Gözlerine...
Allahım Nasıl Nasıl Nasıl Da Yandım...''
Pencereyi Kapayamadı Biraz Önceki Vahşilikle...Aksine Başka Bir Dünyadan Gelen O Ses,Kendi Dünyasına O Kadar Yakın Ve Sıcak Gelmişti Ki Gelip Bir Sessizlikle Geçerken...
''Gam Çalar,Savurur Koparıp Aşktan...
Kalmadı Farkım Hiç Kuru Yapraktan...
Ne Sefa Ne Vefa İstemem Versin...
Her Nefes Dilerim Seni Ben Hak'tan...''
''Herşey Bitti...''
Bu Cümleyi,Duyduğu Saniyeyi,Bu Cümleyi Söyleyen Sesi,Belkide Milyonlarca Kez Daha Hissetti Beyninde...Hafızası Artık Bir Tek Yeri Ve Zamanı Hatırlıyor Gibiydi...Herşey Her ''O'' Oraya Takılıp Kalmıştı Sanki...Ve Takılıp Kalan ''Herşeyi'' Bir Bozuk Plak Misali Dönüp Duruyordu Evreninde...
''Herşey Çok Geç Kalmış...''
''Herşey Çok Erken Başlamış...''
Birden Sıcaklığı Gözlerinde,Yüzünde,Gömleğinin Beyazlığında Ve Nihayet Kıpkırmızı Ellerinde Hissetmişti...
O Sakin Sıcaklık,Öyle Boğucu Bir Hale Bürünmüştü Ki O Sessizlikte...
Sanki Son Bir Sesle,Herşey Ortadan İkiye Ayrılıp Yırtılacakmış Ve Sona Erecekmiş Gibi Bağırmaya Başladı Adam...
''Allah Kahretsin...''
Bu Ses,Yavaş Yavaş Kendini Bir Çığlık Gibi Yakan Acı Hıçkırıklara Bırakmıştı...
Adam Ağlıyordu...
''Senden Kaçmam Gerek...
Seni Aşmam Gerek...
Nerede Ben De Seni Silecek Yürek?''
Her Defasında Ayırdık Birbirimizi...Yüreklerimizi Çılgınca Savaşan Gururumuza Kendi Ellerimizle Teslim Ettik...
Oradaydın...
Yokluğunun Anahtarını Vermek İçin Bana...
Tek Bir Sözün Yoktu...
Ama...
Biliyordum...
Gidecektin Bir ''Az'' Sonra...
Herşey Aynıydı Yine...Sen...Ben...Kırgınlıklarımız...Kavgalarımız...Ve Nihayet Ayrılıklarımız...
''Gitme...Kal...''
''Gitme...Bitmeyelim...''
''Gitme...Ölmeyelim...''
Demedim...Diyemedim...
İçimdeki Çığlıkların Suskunluğunda,Bir ''Az'' Sonra Yokluğunu Bırakacak Ellerinden Sıkıca Ve Aniden Tuttum...
Yüzün Yüzümdeydi...
Sustum...
Ama ''Git...'' Demedim...
Diyemedim...
Gitmene İzin Veremedim...
Kaldın...
''Gitmedin...Bitmedik...''
Gitmedin...Ölmedim...''
''Herşey Çok Geç Kalmış...''
''Herşey Çok Erken Başlamış...''
Hiç Ölmeyeceğini Sanar Ya İnsan...Sonsuza Kadar Ne Olursa Olsun Yaşayabileceğini...
Ölüm,Sokağından,Evinden,Odandan Ve Yüreğinden Geçmez Sanarsın Ya...
Ve Yaşarsın,Ölümün Nefesini Hiç Tatmayacakmışçasına...
Ve Yaşarsın,Ölüm Yolunu Sonsuza Kadar Kaybetmişçesine...
Oysa Hep Oradadır Ölüm...
Hep Bir Kapı Aralığında...
Bir An'lık ''Zamansız'' Nöbetinde...
''Herşey Çok Geç Kalmış...''
''Herşey Çok Erken Başlamış...''
''Birkaç Efe Ve Bir İskele...
Sevdan Olta Bana,Hadi Rastgele...
Bende Yerin Dolmamış Hala...
İşte Ben Asıl Asıl Asıl...
O Zaman Yandım...''
Bir Kapı Aralığından...
Gittin Sen...
Ve...
Ben Öldüm...
Şimdi ''Sensiz''...
Şimdi ''Zamansız'' Herşey...
Şimdi Tek Çare,
''Herşey'' Çaresiz...
Bu şehri terk edişimdin sen
Kaçışımdın her köşe başından,
Hiçbir yere ait olamayışımdın
Bundandı ya!
Her seferinde geri dönüşümdün
Başımı eğip sustuğum sokaklara
Bundandı ya!
Diyen Ses Aynı Şiddetle Kapıyı Kapadı...Ardında Kalandan Bir Apansızlıkla Gözlerini Ayırarak...
Zaman Durdu O An...
Zaman Parçalara Ayrıldı Bir Ses Edasında...
Aksinde Kalan Tüm Hayatları Da Paramparça Ettiğine Hiç Aldırmadan....
Milat,Adımlarını Bir Film Gölgesi Misali Birer An,Birer Ses Ve Nefes Gibi Geri Geri Atmaya Başladı...
''Herşey Çok Geç Kalmış...''
''Herşey Çok Erken Başlamış...''
Adam İlk Kez Gözlerini Kapının Siyahlığından Alabildi...Gözlerinin Her Milimine Öfke,İsyan,Şaşkınlık Ve Pişmanlık Gizlenmişti...
Beyaz Gömleği Terden Kırış Kırış Olmuştu...Savaştan Çıkmış Bir Karartı Vardı Üzerinde...Teninde Ne Yarası Ne Beresi Ne De Bir Zerre Kan Lekesi Olmamasına Rağmen...O Kapının Arkasında Savaştan Henüz Çıkmış Bir Adam Vardı...Ne Gariptir Ki;Adam Savaş Bittikten Sonra Kanamaya Başlamıştı...
Uzun Süredir Ayakta Beklemiş Bir Hali Vardı...Ellerini Aradı...Ellerini Buldu...Ayaklarını Aradı...Ayaklarını Buldu...Önce Bulduğu Elleriyle,Hemen Yanında Sanki Onu Kollarmış Gibi Duran Koltuğa Tutundu...
Daha Sonra,Keşfettiği Ayaklarının Adımlarının Yardımıyla,Pencereden Süzülen Işığın Karanlığındaki Koltuğa Yavaşça Ve Sessizce Oturdu...Ses Çıkarmak Hatta Nefes Almak Bile İstemiyordu...Verdiği Nefesin Sesi Bile Artık Ona Düşmandı...
''Herşey Çok Geç Kalmış...''
''Herşey Çok Erken Başlamış...''
Gözlerindeki İsyan,Öfke,Şaşkınlık Ve Pişmanlık Bir Duvarın Renginde Takılıp Kalmıştı...Tüm Vücudu Hareketsiz Ve Donuktu...Canlı Olan Tek Yeri İse;Gözlerindeki İsyan,Öfke,Şaşkınlık Ve Kendisinden Bile Korkan Pişmanlığıydı...
Birden Arkasını Döndü,Elleriyle Pencerenin Perdelerine Uzandı...Uzandığı Elleri Kıpkırmızıydı...O Eller,Işığın Karanlığını İçeriye Sokan Yarı Açık Perdeleri Yırtarmışçasına Kapadı...Başka Bir Dünyadan,Başka Bir Ses Duydu Kulaklarında:
''Kaç Zamandır Med-Cezir Sandım...
Görmeyince Seni Silinir Sandım...
Hapsolunca Gözlerine...
Allahım Nasıl Nasıl Nasıl Da Yandım...''
Pencereyi Kapayamadı Biraz Önceki Vahşilikle...Aksine Başka Bir Dünyadan Gelen O Ses,Kendi Dünyasına O Kadar Yakın Ve Sıcak Gelmişti Ki Gelip Bir Sessizlikle Geçerken...
''Gam Çalar,Savurur Koparıp Aşktan...
Kalmadı Farkım Hiç Kuru Yapraktan...
Ne Sefa Ne Vefa İstemem Versin...
Her Nefes Dilerim Seni Ben Hak'tan...''
''Herşey Bitti...''
Bu Cümleyi,Duyduğu Saniyeyi,Bu Cümleyi Söyleyen Sesi,Belkide Milyonlarca Kez Daha Hissetti Beyninde...Hafızası Artık Bir Tek Yeri Ve Zamanı Hatırlıyor Gibiydi...Herşey Her ''O'' Oraya Takılıp Kalmıştı Sanki...Ve Takılıp Kalan ''Herşeyi'' Bir Bozuk Plak Misali Dönüp Duruyordu Evreninde...
''Herşey Çok Geç Kalmış...''
''Herşey Çok Erken Başlamış...''
Birden Sıcaklığı Gözlerinde,Yüzünde,Gömleğinin Beyazlığında Ve Nihayet Kıpkırmızı Ellerinde Hissetmişti...
O Sakin Sıcaklık,Öyle Boğucu Bir Hale Bürünmüştü Ki O Sessizlikte...
Sanki Son Bir Sesle,Herşey Ortadan İkiye Ayrılıp Yırtılacakmış Ve Sona Erecekmiş Gibi Bağırmaya Başladı Adam...
''Allah Kahretsin...''
Bu Ses,Yavaş Yavaş Kendini Bir Çığlık Gibi Yakan Acı Hıçkırıklara Bırakmıştı...
Adam Ağlıyordu...
''Senden Kaçmam Gerek...
Seni Aşmam Gerek...
Nerede Ben De Seni Silecek Yürek?''
Her Defasında Ayırdık Birbirimizi...Yüreklerimizi Çılgınca Savaşan Gururumuza Kendi Ellerimizle Teslim Ettik...
Oradaydın...
Yokluğunun Anahtarını Vermek İçin Bana...
Tek Bir Sözün Yoktu...
Ama...
Biliyordum...
Gidecektin Bir ''Az'' Sonra...
Herşey Aynıydı Yine...Sen...Ben...Kırgınlıklarımız...Kavgalarımız...Ve Nihayet Ayrılıklarımız...
''Gitme...Kal...''
''Gitme...Bitmeyelim...''
''Gitme...Ölmeyelim...''
Demedim...Diyemedim...
İçimdeki Çığlıkların Suskunluğunda,Bir ''Az'' Sonra Yokluğunu Bırakacak Ellerinden Sıkıca Ve Aniden Tuttum...
Yüzün Yüzümdeydi...
Sustum...
Ama ''Git...'' Demedim...
Diyemedim...
Gitmene İzin Veremedim...
Kaldın...
''Gitmedin...Bitmedik...''
Gitmedin...Ölmedim...''
''Herşey Çok Geç Kalmış...''
''Herşey Çok Erken Başlamış...''
Hiç Ölmeyeceğini Sanar Ya İnsan...Sonsuza Kadar Ne Olursa Olsun Yaşayabileceğini...
Ölüm,Sokağından,Evinden,Odandan Ve Yüreğinden Geçmez Sanarsın Ya...
Ve Yaşarsın,Ölümün Nefesini Hiç Tatmayacakmışçasına...
Ve Yaşarsın,Ölüm Yolunu Sonsuza Kadar Kaybetmişçesine...
Oysa Hep Oradadır Ölüm...
Hep Bir Kapı Aralığında...
Bir An'lık ''Zamansız'' Nöbetinde...
''Herşey Çok Geç Kalmış...''
''Herşey Çok Erken Başlamış...''
''Birkaç Efe Ve Bir İskele...
Sevdan Olta Bana,Hadi Rastgele...
Bende Yerin Dolmamış Hala...
İşte Ben Asıl Asıl Asıl...
O Zaman Yandım...''
Bir Kapı Aralığından...
Gittin Sen...
Ve...
Ben Öldüm...
Şimdi ''Sensiz''...
Şimdi ''Zamansız'' Herşey...
Şimdi Tek Çare,
''Herşey'' Çaresiz...
Bu şehri terk edişimdin sen
Kaçışımdın her köşe başından,
Hiçbir yere ait olamayışımdın
Bundandı ya!
Her seferinde geri dönüşümdün
Başımı eğip sustuğum sokaklara
Bundandı ya!