12-30-2008, Saat: 11:30 AM
"Kal" deseydin kalırdım, demedin oysa... Kuru bir "bitmesinden" başka hiçbir şey demedin. Öylu kuru, öyle soğuk, öyle uzaktı ki ondaki anlam! ßu kadar kolay mıydı herşey? ßu kadar yakın mıydık uçuruma? Savunmayacak mıydık sevgimizi? "Kal" diye haykırmayacak mıydın ardımdan? Düşündüğüm bu değildi. Hayal ettiklerim, beklediklerim başkaydı senden...
Mücadele beklemiştim oysaki yelkensiz olan gemimizi kıyıya ulaştırırız sanmıştım... Oysa o'nu denizin ortasında savunmasız bırakmama göz yumdun... ßu kadar yıpratıcı olamazsın... Oysa bir anlam olmalıydı yaşadıklarımızda! Paylaşılan duyguların bir anlamı olmalıydı. Yüreğimdeki martıların bir anlamı olmalıydı. ßeynimizdeki melodilerin, aramızdaki çekimin, geçen akşamki sohbetin bir anlamı olmalıydı. Duygularımızın bir anlamı olmalıydı.
Yüreğimdeki tüm MARTILARDI uçurdun şimdi. Hangi yöne gittiler bilmiyorum, geri dönerler mi bilmiyorum. Dünya boşaldı mı ne! Neden bu kadar sessizleşti birden yaşam? Neden artık parlamıyor yakamozlar? Neden artık gözlerimde rüzgar esmiyor? Her şey seninle mikaldı yoksa...
Mantığım, mantığımı bana bırak lütfen, ona ihtiyacım var. ßazı şeyleri anlamak için ona ihtiyacım var! Evet! ßen istedim ayrılığı, çıkmaz yollara yönelen bendim, kucağında bir yığın noktayla karşına çıkan bendim... Kahretsin! ßunu neden yaptığımı bilmiyorum ve senin buna nasıl göz yumduğunu... Tıpkı, balkondaki akasyaları sularken, fazla sudan dolayı sararcaklarını bilmediğim gibi... Su onun için hayat olmadı oysa... ve... Sen de benim tutunacak dalım!
ßazı şeyler vardı aramızda biliyorsun, olmaması gereken ve daima varolan. Farklı uçlardaydık seninle, farklı mevsimleri seviyorduk farklı zamanlarda... Sen büyük fırtınalara vardın, bende lodostan bile ürküyordum. Oysa başardığımız şeyler vardı herşeye rağmen, daha doğrusu öyle sanıyordum. ßinlerce yıldız arasında, ayın güzelliğini gösterebilmekti amacım... Yıldızları söndürmekti... Sorunları yok etmekti... "BİTTİ"deyişim öylesine birşeydi, öylesine sıradan, şakacıktan... "HAYIR" demeliydin!
Hatta kıyametler koparmalıydın yüreğimde, hendekler açmalıydın yollarıma gidemeyeyim diye. Sahip çıkmalıydın gözlerimdeki ay'a sevgimiz diye... ßeni yolumdan alıkoymalıydın. "Kal" demeliydin. Defalarda "Kal" demeliydin. Oysa demedin. ßelki de senin çiçeklerin çoktan solmuştu ve ben akasyaları kışın yaşatmakla hata etmişim. ßelki böylesi daha iyi oldu. "Kal" deseydin kalırdım. Hem de seve seve kalırdım. Martılarla kalırdım, yakamozlarla kalırdım. Demedin oysa! ßilir misin kaç çığlık olup yıkıldı yüreğim giderken. ßilir misin nasıl bir cana hasretti yüreğim, yolumdan döndürecek. ßilir misin nasıl zor oldu ardıma bakmadan çekip gitmek...
"Kal" deseydin kalacaktım... Demedin Oysa.. Demedin!
Mücadele beklemiştim oysaki yelkensiz olan gemimizi kıyıya ulaştırırız sanmıştım... Oysa o'nu denizin ortasında savunmasız bırakmama göz yumdun... ßu kadar yıpratıcı olamazsın... Oysa bir anlam olmalıydı yaşadıklarımızda! Paylaşılan duyguların bir anlamı olmalıydı. Yüreğimdeki martıların bir anlamı olmalıydı. ßeynimizdeki melodilerin, aramızdaki çekimin, geçen akşamki sohbetin bir anlamı olmalıydı. Duygularımızın bir anlamı olmalıydı.
Yüreğimdeki tüm MARTILARDI uçurdun şimdi. Hangi yöne gittiler bilmiyorum, geri dönerler mi bilmiyorum. Dünya boşaldı mı ne! Neden bu kadar sessizleşti birden yaşam? Neden artık parlamıyor yakamozlar? Neden artık gözlerimde rüzgar esmiyor? Her şey seninle mikaldı yoksa...
Mantığım, mantığımı bana bırak lütfen, ona ihtiyacım var. ßazı şeyleri anlamak için ona ihtiyacım var! Evet! ßen istedim ayrılığı, çıkmaz yollara yönelen bendim, kucağında bir yığın noktayla karşına çıkan bendim... Kahretsin! ßunu neden yaptığımı bilmiyorum ve senin buna nasıl göz yumduğunu... Tıpkı, balkondaki akasyaları sularken, fazla sudan dolayı sararcaklarını bilmediğim gibi... Su onun için hayat olmadı oysa... ve... Sen de benim tutunacak dalım!
ßazı şeyler vardı aramızda biliyorsun, olmaması gereken ve daima varolan. Farklı uçlardaydık seninle, farklı mevsimleri seviyorduk farklı zamanlarda... Sen büyük fırtınalara vardın, bende lodostan bile ürküyordum. Oysa başardığımız şeyler vardı herşeye rağmen, daha doğrusu öyle sanıyordum. ßinlerce yıldız arasında, ayın güzelliğini gösterebilmekti amacım... Yıldızları söndürmekti... Sorunları yok etmekti... "BİTTİ"deyişim öylesine birşeydi, öylesine sıradan, şakacıktan... "HAYIR" demeliydin!
Hatta kıyametler koparmalıydın yüreğimde, hendekler açmalıydın yollarıma gidemeyeyim diye. Sahip çıkmalıydın gözlerimdeki ay'a sevgimiz diye... ßeni yolumdan alıkoymalıydın. "Kal" demeliydin. Defalarda "Kal" demeliydin. Oysa demedin. ßelki de senin çiçeklerin çoktan solmuştu ve ben akasyaları kışın yaşatmakla hata etmişim. ßelki böylesi daha iyi oldu. "Kal" deseydin kalırdım. Hem de seve seve kalırdım. Martılarla kalırdım, yakamozlarla kalırdım. Demedin oysa! ßilir misin kaç çığlık olup yıkıldı yüreğim giderken. ßilir misin nasıl bir cana hasretti yüreğim, yolumdan döndürecek. ßilir misin nasıl zor oldu ardıma bakmadan çekip gitmek...
"Kal" deseydin kalacaktım... Demedin Oysa.. Demedin!