kabusların tüm güzelliğini sömürdüğü umutlarım...mum kokulu rüyalarım yoktusaçlarım yalnızlığın nasırlı ellerinde savrulurdu yağmurlar bereket değildi benim üzerime kan damlardı her sağnakta bedenime... güneş yoktu taa çocukluktan kesikti benim bileklerim... gelinciklerse kızıllığını çoktan keybetmişti...hep soğuktu ellerim kalemim mutluluk dizelerine ben kadar hasretti... nede kelebeklerin kanatlarında taşıdığı sihirli mutluluk tozuna tanıklık etmemişti... sonbaharın habercisi kurumuş dalında tutunamamış nekadar yaprak varsa bende onlar kadar mahkumdum ayaklar altında ezilip kalmaya... sensizlikten ötesi canımı yakmıyor... yaşamayan bilmez şaha kalktı yüreğim sana akmamı asla dizginleyemez!!! gözlerine çöken uyku değil seni düşlerin kentinde bin özlemle ben beklemekteyim... sevdamı kattığım uçurtmalarım... yüzün… ister konuş divane yorgun bir güz’üm… seni senden uzakta arayarak… an’a sarılmak; sevda yankısı ve belki de bir yürek yangısı gibi hislerine bağlanmak… her akşam sarmaş dolaş karşılamak mümkün olsaydı seni bil ki gözlerim hep gülerdi. Senli düşleri döktükçe yanaklarıma ıslanırdı üşümüşlüğüm… Saçlarımda filizlenen neşeli ve gülümseyen çiçeklerin gölgesinde bana yetecek kadar sen’im olmadı ki hiç benim. Yalnızlığımın cesaretinde iki dudağımın arasında sessiz öpüşlerimi büyütürken ateşle dolaşırdın bedenimi. Neşeli kelebekler gibi gezerdin çiçekli ovalarımı meltem kokulu yollarımı ve bereket yüzlü dağlarımı. Göklerin kubbesi gibi hep üzerimdeydi bakışların… Eylül’ü çiçeklere boyadığında meçhul bir şarkıyı giyinip tenha dudaklarımdan öpüyordun… Biliyordum… Düş/tün… Sadece bir düş… sokul bana ve toprağa. Yaşama başlarken yanımda olamasan da üzülme bak ölüme doğru giderken yanımdasın işte. Yazdığın ilk cümle olamasam da satırlarında ne olur son şiirin olmama izin ver. unutulmuş eski bir koy’a gözyaşlarımla ıslanan kara toprağa ve en çok da sana… Harflerin anlamlarını ulu orta soyup üzerlerinden yalın ve çırılçıplak anlatmak seni. Çekinmeden her cümleye yüklerken sarhoş orman kokulu anlamları fazla kaçırmak sevgiyi ve her halükarda sana dönmek tatlı bir baş dönmesiyle. Hayıflanmak sevginle sevgili olamayışıma ve inadına sevgimle ölümsüzleştirmek seni. Bu sarhoşluğu çok görüp kendime seni yasakladıkça aklımdan çıkaramamak her sabah yoluma güller seren gözlerini. belleğime kazımak inadına. Yüreğime emanet ettiğin her şeyi saklamak yosun kokulu kıyılarına. Usanmadan düşünmek seni. Gök kubbeye yakın bir düşte buluşmak aynı ateşten geçerek. Çatısı yıldızlardan penceresi güneşten; bahçesi hatıralarla dolu bir dünya evinde gökleri ayaklarının altına sermek… Uykusuz bir gecenin arifesinde elin elime değerken dudaklarımla karşılamak dudaklarını ve çıplak bir ayazda yorgun yüreğini yüreğime yaslamak… Dinlemek öylece yüreğine hayat olan ayak seslerimdeki tıkırtıları… benim gözlerimle bak bir kez olsun kendine… Sevdalı duruşlarının penceresinden el salla her sabah sesime. Giyin seven yüreğinin gömleğini ilikle düğmelerini ellerimle. Sürgülü bekleyişlerimin mandallarını aç koş gel bahar gibi seni beklediğim şehirlerine… yorgun ve bezgin yılların rüzgârına kapıldım sürüklenip gidiyorum eksikliğini duyarak... Sensiz yarım kalmışlığımı alıp götürecek ölüm an’ımı bekliyorum. Yalnızlığı hecelerken kolum kanadım kırık… Yokluğunla yaman bir hüzün abanıyor kuru dallarıma –ki adı gurbet. Kimsenin bana el uzatamayacağı kadar uzak bir köşede bekliyorum gelişlerinin gölgesini. Gamlı kirpiklerimin arasında seni görüyor gelip geçen herkes ve yüreğimi okuyup bitimsiz bir sevdayı tanıyorlar. Simsiyah bir gece inerken gözlerime yıldızların arasında boyun eğiyorum kederlere… Uzadıkça uzuyor kara günüm… gök neden siyah… uyan
yersizim.. toparlanmasın! dinlemekten bıkmadıgım her dinledigimde gözyaslarımla eslik ettigim bir eski ask sarkısın sen.Puslu sabahlarda yarınlarımda kurdugum hayallerimsin sen.Sen beni terketsen de hayallerimin en güzel düşüsün.Çekip gitsen de gönlümden kopartmaya kıyamadıgım nazenin cicegimsin .Sönmüs bir yıldızsın sen gözlerimde ; sen uzaklarda olsan da seni gözlerimden silemiyorum ve de gözlerimi sana bakmadan alamadıgım parlak yıldızımsen sen.. kollarımı kollarından mahrum bıraktıgın icin gecenin sessizligi ruhumu tırmalıyor. Hasretimin cıglıkları karanlık geceyi hıçkırıklara boğuyor.Bir mum ısıgı gibi yavasca sönüyor yasam ışığım.Ne uzanan bir el ne de ısıklar var karanlık var odamda.Karanlıklar icinde üsüyormus gibiyim.yüzümdeki seninle acan gülüşlerimi özledim.Senden kalan yalnızlıklarımda hüzün denizlerinde fırtınalarla savasıyormusum gibiyim.Sensiz yasarken seninle her gün ölüyormus gibiyim...Asırlar gecse de solmaz derken askımız ilkbaharları bırakıp karakıslara yenildik.Bir ömürboyu bitmez derken sevdamız hüzün denizindeki ayrılık fırtınalarına yenildik.Hayallerimizde Cennetteki Leyla ile Mecnunu yasarken sevdanın gururu altında ezildik ve sevdamıza ask-ı memnu derken simdilerde birbirmizi gördügümüzde ayrı iki yabancı gibiydik