11-14-2009, Saat: 02:22 PM
Saat gece yarısını çoktan geçti. Bu geceyi kendime acımaya ayırdım. Hiç acelem yok… Teker teker çıkarıyorum bohçamdan “ hayal kırıklıklarımı ”. Hiç de azımsanacak gibi değiller hani. Bu gece işim bayağı uzun anlayacağınız. Gelin ortak olun bana. Bakın neler varmış burada. Kalp kırgınlıkları dost kazıkları yarım kalan cümleler yarım bırakılan hevesler son adımda tökezlemeler… Dedim ya hiç acelem yok bu gece benim her şeyin tadını çıkarmalı insan acıları da dibine kadar yaşamalı! ...
Ben çok hayal kurarım. Olmasını istediğim olayları önce düşlerimde canlandırır her sahnesini yaşarım. Sonra iş gerçeğe dökülürken hiçbiri benim hayallerimdeki gibi olmayınca oturur çocuklar gibi üzülürüm. Hele de çok heveslenmişsem daha bana dokunmayın! ... Ne teselli sözcükleri yeter beni avutmaya ne de artık duymaktan bıktığım “ hayırlısı olsun “ lafı. Olsun tabii hayırlısı olsun da bazen de benim istediklerim olsun. Beklemekten yorulmadan olsun. Hayallerimde yaşatmaktan bile vazgeçmeden olsun. Ben pes etmeden heyecanımı kaybetmeden olsun.
İster kısmet deyin ister evrendeki enerji ister talih ister yazgı. Adını ne koyarsanız koyun hepsi aynı kapıya çıkıyor. Siz istediğiniz kadar fazlası için çabalayın istediğiniz kadar çalışın didinin olmayacaksa olmuyor! Şimdi bana kızacaksınız olumlu düşünceden zihin gücünden bahsedeceksiniz bu gece olmaz! ...
Bu gece bohçamı döktüm ortaya ben. İçinden çıkanlara bakıyorum bir bir. Umutla başlamışım hep dualarla sevinçlerle… Sonra hayal kırıklıkları takip etmiş hepsini. Birer birer elimden alınmış umutlarım. Tam yeni bir sayfa açtım demişim acımasızca karalanmış sayfalarım. Sonra “ hayırlısı olsun “ gelmiş konmuş yine hiç utanmadan. Öyle alışkın öyle pişkin ki hiç yadırgamadan gelip almış yerini her seferinde. Sormadan davet beklemeden baş köşeye oturuvermiş. Her ağızdan ilk önce o dökülmüş o cesaretle yıllarca peşimi bırakmamış. “Hayırlısı olsun…”
Neredeyse sabah oluyor daha bitmedi benim bohçamdakiler. Dibinden köşesinden neler çıkıyor ben bile unutmuşum onları. Şimdi düşündükçe hatırlıyorum. En çok güvendiklerim yapayalnızken çaresizken yoldaş olsun kardeş olsun dediklerim sırt çevirmişti ya onlar da dökülüverdi bakın. Öyle sımsıkı kapanmış ki kapılar yüzüme şimdi açmak isteseler de yosun tutmuş açılmıyor …
Ben korkularımla boğuşurken elimi tutsun diye uzandığımda havada kalan elim de canlandı şimdi. Bakın kırılan gururum da yüz buldu diğerlerinden nasıl da çıkıverdi karşıma. Kaybettiğim güvenim sadakate olan inancım da buradaymış birazcık tozlanmış ne zaman koyduysam oraya artık. Ben bile unutmuşum gömüldüğüm sessizliğimde.
Başka bir gece olsa nasıl da kovalardım bunları gelmesinler aklıma bir daha aynı acıları yaşamayayım diye ama dedim ya bu gece başka! Ne heveslerle açmışım bembeyaz sayfaları her şeyi geride bırakmaya ne kadar da azimliymişim. Yazık…
Birazdan gün ağaracak ben de yavaş yavaş toplayayım bohçamı artık. Ait olduğu yere kaldırayım da kimse görmesin. Göz yaşlarımı da silip şu tebessümü yerleştirdim mi yüzüme kimsecikler anlamaz yine yaşadıklarımı. Yeni bir güne uyanacak birazdan herkes. Şu gri şehir kim bilir hangi umutlara gebe kalacak bugün. Kim bilir kaç kişi bohçasına bir hayal kırıklığı daha ekleyecek bugün.
Artık beni kandıramayacaksın ey umut! Artık hayallerimde sahnelemeyeceğim iki perdelik oyunlarını. Artık sonunu senin yazdığın canının istediği gibi karaladığın oyunlarında başrolde olmayacağım. Artık önüme açılan kapılardan geçene kadar tek bir adım ötesine bile heveslenmeyeceğim. Bohçamı öyle sımsıkı kapatacağım ki bir tek hayal kırıklığı bile ekleyemeyeceksin! Karşında öyle dimdik duracağım öyle katı görüneceğim ki sen bile şaşıracaksın. Birazdan başlayacak gün birazdan uyanacak şehir şahidim olsun ki bir daha asla beni üzemeyeceksin. Asla akıtamayacaksın bir damla gözyaşımı daha. Haydi şimdi kutla zaferini! ... Ben yitirdiklerimi toparlarken sen de kazandıklarını saymaya başla.
Ne ilk ne de sonum değil mi kim bilir kaç kişinin daha almışsındır elinden düşlerini.
Umarım size gücü yetmemiştir.
Sevgiyle kalın…
Ben çok hayal kurarım. Olmasını istediğim olayları önce düşlerimde canlandırır her sahnesini yaşarım. Sonra iş gerçeğe dökülürken hiçbiri benim hayallerimdeki gibi olmayınca oturur çocuklar gibi üzülürüm. Hele de çok heveslenmişsem daha bana dokunmayın! ... Ne teselli sözcükleri yeter beni avutmaya ne de artık duymaktan bıktığım “ hayırlısı olsun “ lafı. Olsun tabii hayırlısı olsun da bazen de benim istediklerim olsun. Beklemekten yorulmadan olsun. Hayallerimde yaşatmaktan bile vazgeçmeden olsun. Ben pes etmeden heyecanımı kaybetmeden olsun.
İster kısmet deyin ister evrendeki enerji ister talih ister yazgı. Adını ne koyarsanız koyun hepsi aynı kapıya çıkıyor. Siz istediğiniz kadar fazlası için çabalayın istediğiniz kadar çalışın didinin olmayacaksa olmuyor! Şimdi bana kızacaksınız olumlu düşünceden zihin gücünden bahsedeceksiniz bu gece olmaz! ...
Bu gece bohçamı döktüm ortaya ben. İçinden çıkanlara bakıyorum bir bir. Umutla başlamışım hep dualarla sevinçlerle… Sonra hayal kırıklıkları takip etmiş hepsini. Birer birer elimden alınmış umutlarım. Tam yeni bir sayfa açtım demişim acımasızca karalanmış sayfalarım. Sonra “ hayırlısı olsun “ gelmiş konmuş yine hiç utanmadan. Öyle alışkın öyle pişkin ki hiç yadırgamadan gelip almış yerini her seferinde. Sormadan davet beklemeden baş köşeye oturuvermiş. Her ağızdan ilk önce o dökülmüş o cesaretle yıllarca peşimi bırakmamış. “Hayırlısı olsun…”
Neredeyse sabah oluyor daha bitmedi benim bohçamdakiler. Dibinden köşesinden neler çıkıyor ben bile unutmuşum onları. Şimdi düşündükçe hatırlıyorum. En çok güvendiklerim yapayalnızken çaresizken yoldaş olsun kardeş olsun dediklerim sırt çevirmişti ya onlar da dökülüverdi bakın. Öyle sımsıkı kapanmış ki kapılar yüzüme şimdi açmak isteseler de yosun tutmuş açılmıyor …
Ben korkularımla boğuşurken elimi tutsun diye uzandığımda havada kalan elim de canlandı şimdi. Bakın kırılan gururum da yüz buldu diğerlerinden nasıl da çıkıverdi karşıma. Kaybettiğim güvenim sadakate olan inancım da buradaymış birazcık tozlanmış ne zaman koyduysam oraya artık. Ben bile unutmuşum gömüldüğüm sessizliğimde.
Başka bir gece olsa nasıl da kovalardım bunları gelmesinler aklıma bir daha aynı acıları yaşamayayım diye ama dedim ya bu gece başka! Ne heveslerle açmışım bembeyaz sayfaları her şeyi geride bırakmaya ne kadar da azimliymişim. Yazık…
Birazdan gün ağaracak ben de yavaş yavaş toplayayım bohçamı artık. Ait olduğu yere kaldırayım da kimse görmesin. Göz yaşlarımı da silip şu tebessümü yerleştirdim mi yüzüme kimsecikler anlamaz yine yaşadıklarımı. Yeni bir güne uyanacak birazdan herkes. Şu gri şehir kim bilir hangi umutlara gebe kalacak bugün. Kim bilir kaç kişi bohçasına bir hayal kırıklığı daha ekleyecek bugün.
Artık beni kandıramayacaksın ey umut! Artık hayallerimde sahnelemeyeceğim iki perdelik oyunlarını. Artık sonunu senin yazdığın canının istediği gibi karaladığın oyunlarında başrolde olmayacağım. Artık önüme açılan kapılardan geçene kadar tek bir adım ötesine bile heveslenmeyeceğim. Bohçamı öyle sımsıkı kapatacağım ki bir tek hayal kırıklığı bile ekleyemeyeceksin! Karşında öyle dimdik duracağım öyle katı görüneceğim ki sen bile şaşıracaksın. Birazdan başlayacak gün birazdan uyanacak şehir şahidim olsun ki bir daha asla beni üzemeyeceksin. Asla akıtamayacaksın bir damla gözyaşımı daha. Haydi şimdi kutla zaferini! ... Ben yitirdiklerimi toparlarken sen de kazandıklarını saymaya başla.
Ne ilk ne de sonum değil mi kim bilir kaç kişinin daha almışsındır elinden düşlerini.
Umarım size gücü yetmemiştir.
Sevgiyle kalın…