Uzakta olsanda aslinda hep yanimdasin en yakinimdasin..Hicbir zaman vazgecmicem senden/seni sevmekten..
Sensiz bir Hayat düsünemiyorum ki..
Bugüne kadar cok sey yasadik bazen Sonuna geldik sandim
ama hala benimlesin/benimsin bende seninim ..
Bazen diyorum neden.. ؟? neden yaninda olamiyorum ؟?
Bukadar cok severken neden istedigimde sarilamiyorum.. ؟?
neden bu kadar zor olmak zorunda diye kiziyorum..
Cok özlesemde seni ve bazen koysada yaninda olamamak
yinede hersey güzel seninle..Beklemekte özlemekte güzel beklenen Sen olunca.
ve biliyorum O gün gelicek
sana sarilicam ve gözlerine bakarak söylicem seni ne kadar sevdigimi ..
Senden öncede vardi Yasam ama sensiz yasamak cok anlamsizmis..
Bundan sonra sensiz olmak istemiyorum.
Ben senin gelisinle dogdum korkmuyorum artik yeni gelecek günden.
Ihtiyacim oldugunda yanimda olacagini bildigim biri var
ve cok iyi biliyorum Senin icinde olmadigin bir Hayatim olamaz ..
Herseye degersin..
Ben yolumu sonuna kadar seninle yürümek istiyorum..
ölümüne edilmis bir Yemin bu..
Kim ne derse desin/ne yaparsa yapsin
Vazgecemedigim ve vazgecmicegim tek Gercegimsin..
Seni öyle cok seviyorum ki..
Kelimelerle anlatilamicak kadar cok..
Herseyden cok..
Hasretimsin Gelecegimsin Bekledigimsin..
Yarinimsin..
Yâr yardı yüreğimi ben; sen kanadım...
Ne Mecnuna LeyLa kalabildim senin varlığında ne de kendimi atabilecek bir kuyu bulabildim yokluğunda...
Ben ne dağlar delecek kadar aşıktım ne de uğruna ölünecek kadar maşuk... Kalbimin çöllerini aşamasa da Mecnungözlerimin kuytularında boğulsa da aşk ve yalan kadar sadık olamasamda yalan hayata ben; sen kadar zifir yazgımla bir sana sadık kalabildim bu hayatta birde ölüme...
Züleyha'lığa Mecnun Firavunlar "gayri sadık" damgası vurup kendi hayatımın gözlerinden düşürürken beni; ben senin gözlerinde ne çok büyüdüğümün bilekşinde değildim elbet...
Ebedi aşksızlığa müebbet kararı vurulsa da tek celsede boynumaben; kendi hükmümü kendim yazdım alnıma...
Yusuf'un gözleriyle dirilmek adına atıp kendimi kör kuyulara müebbet suskunluğu urgan yaptım boynuma...
Uzak kentlerin baykuş çığlıklarına gizledim sessizliğimi...
Sen karanlığını yakan zılgıtlarıma aldırış bile etmezken kör kuyularda körelen susuşlarım sadece kendi gözlerimde yankı buldu...
Sen seninle körelttiğim gözlerime martı leşleri sundun günaydınları hiç olmayan sabahlarımı aydınlatmak adına...
Üstelik yâr dedin ölü kuşlarını astığın yalancı sabahlara...
Koynunda yediverenler yeşertmek adına beni martı leşlerine terkettin ve gittin...
Ben yarsız kaldım...
Yani yarasız...
Yani sensiz...
Şimdilerde bana bıraktığın yalancı yarlara yalan yaralar kanatıyorum...
Düş yiyen gözlerimi martı leşlerine çevirip: "Bak yar!" diyorum...
"Bak yar!" Yıldız yıldız söktüm sen yazılı göğümün alfabesini...
Kör sitemler batırdım adını aydınlatan tümcelerime...
Gün yüzü görmeyen yüzüme yar yüzünü haram kıldım...
Kendime açılan kapıları sensizliğe kapadım...
Ve gözlerimin sensizliğe mühürlü kapılarını ceset kokulu yarınlarla açtım... Baykuşları barındırdığım gözlerim o kadar kördü ki; geceyi utandırdı siyahı... Şimdi... Şimdi gözlerim bana kalsın yâr bütün körlüğüyle...!
Sen gözlerimin bahçelerinde baykuşları besle gözlerinle...
Al...
Sana gece getirdim ceplerimde...
İhanet kadar karanlık...
Ölüm kadar kusursuz...
Süs diye tak gözlerine...
Bak! Yokluğunla büyüttüm ben bu zifiri yalnızlığı...
Avuçlarımın arasında kalan senle geceyi kararttım...
Gün doğumları hiç olmayan bir kentte her akşam gün batımıyla tükenen zamanla avuttum yokluğunu...
Hıçkırıklarını boğdum ölümün karşı yakası hiç olmayan denizlerde...
Yalnızca Azrail'i büyüttüm çocuksu düşlerimde...
Sen bütün sağırlığınla duymazken beni;
gözlerimde yankı bulan suskunluğumu Yusuf duydu sadece...
Oysa ben ne Yusuf kadar aşktım ne Züleyha kadar aşık...
Yakup kadar kördüm sadece...
Bu yüzden bir tek gece kaldı ömrü delik ceplerimde...
Öyle bir gece ki; yıldızları adınla söndürüp düşürdüm solgun günceme...
Ayı gözlerinde boğdum...
Ve gelen güneş Yusuf'unu armağan etti Yakub'a senin gözlerinde...
Ama sen; Yakub'u kör ettin Yusuf yüzlü gidişinle...
Gittin! Beli bükük bıraktın zamanı...
Akrep ölümü vurdu...
Yaktığın bu yangında İbrahim olamadım ben...
Yanmayı seçtim yangına... Önce kalbimin mabedindeki yüzün kadar masum yüzün kadar hüzün yüzlü putları kırdım...
Bu cinayeti ben işledim...
Bu cesetler benim...
Boynuma urgan yaptım baltasını aşkın...
Ben o büyük putu oynadım putlaşmış insanların dünyasında...
İbrahimi cesetler biriktirdim kalbimin kuytularında...
Ve gidişinle körelttim suçlarını zamanın...
Adın damladı Kabil'in katil gözlerinden damlayan pişmanlık yüklü kanlı aşka... Habil kadar maktul Kabil kadar katil olsam da ilk sahnesini hep kaçırdığım bu hayat tiyatrosunda ve yaşamımda kibritçi kız hikayesinin kahramanlığına terkedilip hayatın kaldırım köşesi ıssızlığında unutulsa da ruhum ve inadına ölümümde uyuyan güzel uykuları çok görülse de bana; ben Habil yüzlü masallar biriktirdim yokluğunda...
Öyle ya...
Ben aşkı KARA TOPRAÄžA BIRAKTIM!
kaLbim çok sızLıyor sevdiğim…
sen geL istiyorum
birLeşsin eLLerimiz
bakışsın gözLerimiz
bitmesin masaLımız
adımLarımız aksın birbirimize.
Ellerimiz köprü olsun kaderimize
Merhem olsun dertLerimize..
kaLbim çok sızLıyor sevdiğim....
derinden kanıyor gönLüm..
artık akmayan gözyaşım…
benim yoksuLLuğum sensin..
uzanan eLLerimiz birLeşsin artık..
kırılsın tabuLarımız..
yeterrrr…
seviyorum seni deLicesine..
özLüyorum seni her an her dakika..
baktığım yerde ismin..
kapanan gözLerimde resmin..
aL kaLbimi ..
koy kaLbinin üstüne
birbirimiz için atsın yürekLerimiz..
bir baksın gözLerimiz..
kaLbim çok sızLıyor sevdiğim...
senin yerinde taş duvarLar..
aşıLamayan dağLar..
geL istiyorum..
gökkuşağım oL..
yarıya böLünsün ömrümüz.
Zaman bizim için aksın..
Dakikalar
saniyeLer..
kaLbim çok sızLıyor sevdiğim...
geL artık geL…
yüreğine sağlık hilal :o
Teşekürler arkadaşlar begenmiş olmanıza sevindimm..
Sevgiyle kalın...
