02-08-2010, Saat: 06:23 PM
Sabah kalkıyorsun. Uykunun sorumsuz yalnızlığından ve rüyaların bilinç altı çağrışımlarından ayrılmak zor geliyor. Zorunda oldukların, yapmadığında dışlanacakların ve kaybedeceğini düşündüğün kazanımların var. Bu yüzden zor da olsa kalkıp, günlük yaşamın alaca bulanıklığına karışmak; otobüse, otomobile, trene, metroya binip bir eylemi, sana verilmiş bir sorumluluğu gerçekleştirip, dışarıdan güdülenmiş başarı şakşaklarıyla tatmin olmak zorundasın.
Bir ceset gibi otomatik ve ölüme uzmanlaşmış bir halde, mekanik bir robotun programlanmış uzmanlığıyla görevini yapıyorsun. Gülümseme ve ilgilenmiş görünmenin sahteliği asılı kalıyor içinde... Aslında onları öldürmek ve yok etmek istiyorsun. Sen bir katilsin. Her cinayetin ardından, ağzı açık kalmış kurbanının ağzına, açmak üzere olan bir gül dalı sokuyorsun.
İnsanlık tarihini oluşturan bütün değerler çöküyor. Milyonlarca insanın kanına giren ve hiç yakalanmayan seri katilin varlığını hissediyorsun. O kadar mükemmel ki varlığını bile kanıtlayamıyor, sadece hissediyorsun. Şahlanan bir atın üzerinde, kılıcını savuran kahramanlar kadar gerçek ve iğrençsin.
Tom Braks, Zagor, Kızılmaske, Tom Miks, Mister No, Red Kid, Teks, Polyanna, Heidi, gibi kahramanların izdüşümü yüreğinde gerçek bir yara açıyor. Giderek küçülüyor, benliğini yitirip, senin olmadığın bir dünyadaki gerçekliği gerçek gibi benimseyip, fena halde kendini kaybediyorsun. Artık kendi gölgeni seyretmekten başka yapacak bir şeyin yok. Asılmaya götürülen bir idam mahkumunun çaresizliğiyle, son kez haykırıyorsun. Sesini sadece sen duyuyorsun.
Güç istiyorsun. Senin olmayan bir dünyada kendini unutmak, yok etmek istiyorsun. Darkwood ormanlarında, bataklıktan, bir geyik görüntüsüyle gelecek mesajlara öyle bağımlısın ki...
Sen bir kahramansın. Apartman kapıcısı Veli, sabahın köründe, karısının doğum sancılarının tuttuğunu haber vermek için kapını çalıyor. Sabaha kadar Veli ile birlikte doğumevinde doğum bekliyorsun. Veli’nin karısı beşinci kızını doğuruyor.
“Onu istiyor musun?” diye soruyorsun, Veli’ye...
“Hayır!” diyor. “O sadece bir kazaydı”
Her şeyin bir kaza olma ihtimaline takıyorsun. Zagor’un Çiko ile buluşması, Mister No’nun savaş pilotu olarak ikinci dünya savaşına katılması, Kızılmaske’nin dedesinin gemisinin korsanlar tarafından ele geçirilmesinden sonra Eden adasını keşfetmesi, Tom Miks’in çocukken Konyakçı ile karşılaşıp onun tarafından eğitilmesi, Heidi’nin teyzesinin ona bakmayıp huysuz dedesinin yanına getirmesi ve Peter ile arkadaş olması, Polyanna’nın mutluluk oyunu oynaması gibi olasılıkların kaza olması durumunda; her şeyin başka türlü de olabileceğini görüp şaşırıyorsun.
Bütün hayatın sadece bir kaza mıydı?
Bir kaza olmadığını nereden biliyorsun?
Alıntı
Bir ceset gibi otomatik ve ölüme uzmanlaşmış bir halde, mekanik bir robotun programlanmış uzmanlığıyla görevini yapıyorsun. Gülümseme ve ilgilenmiş görünmenin sahteliği asılı kalıyor içinde... Aslında onları öldürmek ve yok etmek istiyorsun. Sen bir katilsin. Her cinayetin ardından, ağzı açık kalmış kurbanının ağzına, açmak üzere olan bir gül dalı sokuyorsun.
İnsanlık tarihini oluşturan bütün değerler çöküyor. Milyonlarca insanın kanına giren ve hiç yakalanmayan seri katilin varlığını hissediyorsun. O kadar mükemmel ki varlığını bile kanıtlayamıyor, sadece hissediyorsun. Şahlanan bir atın üzerinde, kılıcını savuran kahramanlar kadar gerçek ve iğrençsin.
Tom Braks, Zagor, Kızılmaske, Tom Miks, Mister No, Red Kid, Teks, Polyanna, Heidi, gibi kahramanların izdüşümü yüreğinde gerçek bir yara açıyor. Giderek küçülüyor, benliğini yitirip, senin olmadığın bir dünyadaki gerçekliği gerçek gibi benimseyip, fena halde kendini kaybediyorsun. Artık kendi gölgeni seyretmekten başka yapacak bir şeyin yok. Asılmaya götürülen bir idam mahkumunun çaresizliğiyle, son kez haykırıyorsun. Sesini sadece sen duyuyorsun.
Güç istiyorsun. Senin olmayan bir dünyada kendini unutmak, yok etmek istiyorsun. Darkwood ormanlarında, bataklıktan, bir geyik görüntüsüyle gelecek mesajlara öyle bağımlısın ki...
Sen bir kahramansın. Apartman kapıcısı Veli, sabahın köründe, karısının doğum sancılarının tuttuğunu haber vermek için kapını çalıyor. Sabaha kadar Veli ile birlikte doğumevinde doğum bekliyorsun. Veli’nin karısı beşinci kızını doğuruyor.
“Onu istiyor musun?” diye soruyorsun, Veli’ye...
“Hayır!” diyor. “O sadece bir kazaydı”
Her şeyin bir kaza olma ihtimaline takıyorsun. Zagor’un Çiko ile buluşması, Mister No’nun savaş pilotu olarak ikinci dünya savaşına katılması, Kızılmaske’nin dedesinin gemisinin korsanlar tarafından ele geçirilmesinden sonra Eden adasını keşfetmesi, Tom Miks’in çocukken Konyakçı ile karşılaşıp onun tarafından eğitilmesi, Heidi’nin teyzesinin ona bakmayıp huysuz dedesinin yanına getirmesi ve Peter ile arkadaş olması, Polyanna’nın mutluluk oyunu oynaması gibi olasılıkların kaza olması durumunda; her şeyin başka türlü de olabileceğini görüp şaşırıyorsun.
Bütün hayatın sadece bir kaza mıydı?
Bir kaza olmadığını nereden biliyorsun?
Alıntı
İstenilirse kaynak gösterilir.
