02-17-2010, Saat: 02:50 AM
Savaştıgım kadar yeniLdim hep..
Canım ne zaman birşeyi çok çekse gönLüm ne zaman birini çok istese önce kazandım; sonra birer birer kaybettim hepSini..
aSLında o kadar yürekLiydimki ve bir o kadar umutLu.
Her yeniLgimde kendimi güçLendirdim bir sonraki için.. CesaretLendirdim..
Düştüm.. Sonra “KaLk!” dedim kendime.. KaLk !.. ELimden tutan oLmadı hiç umut saçan güLümseyen inandıran..
Hep bendim kanayan dizLerimi temizLeyen hep bendim acımı unutturacak avuntuLarı aynanın karşıSında saatLerce tekrar eden..
Savaşmak için gerekLi gereksiz nedenLer sundum önüme..
Çünkü; hayat o kadar kıSaydıki peS edip bırakmaya geLmiyordu..
Çünkü; umutLarım o kadar hırSLıydıki en kötüSüyLe biLe başa çıkabiLiyordu..
OnLarca inSan geLdi geçti hayatımdan ve ben onLarca inSanın hayatından geçip geLdim..
Yanımda kim varSa onunLa payLaştım gücümü kudretimi..
Kime inanmışsam ona adadım sevinçLerimi zaferLerimi..
Hayatın kıSaLıgına ragmen bir ucundan tutunup onuda tutuşturdum her seferinde..
Kanayan dizLeri vardı hepSinin eLinden tuttum kaLdırdım..
UmutLarıma ortak ettim karanLıga çaLan gözLerini..
MaSaLLar anLattım onLara dinLemekten hiç bıkmadıkLarı..
HayatLarının bir köşesine tutturdukLarı maSaLLar..
Daha önce hiç görmedikLeri iLgiyi verdim onLara ve şefkati..
Bir anne oLdum bazen gögsüme yatırıp agLayışLarındaki utancı izLedim..
Bir baba oLdum bazen sert ama hepSi hayatLarını düzenLeyecek kuraLLar koydum..
Bazen bir sevgiLi oLdum.. AvuçLarındaki keLebekLeri öptüm; uyuttum..
Bir gün geLdi iyiLeşti hepSi ve yeniden acımaya gitti..
Bense sadece seSsizce izLedim gidişLerini..
İçim kanaya kanaya ama bir sonrakine hazır oLacak kadar güçLü tecrübeLi..
Benim kanayan dizLerim oLmadı hep; eLbet benimde kanattıkLarım oLdu..
Ama ne zaman geri dönSeLer bir böLümümde rahatLattıLar yürekLerini..
Acıtıp; tekrar gittiLer..
Ne zaman agLamak iSteseLer bi anne oLdum izLedim onLarı..
Ne zaman hataya meyLetseLer bir baba oLdum hatırLattım dogruLarını..
Ve ne zaman kopup gitSe bir yanLarı yeniSinin geLecegine dair umut verdim inandırdım.. HazırLadım onLarı..
OySa benim kanayan dizLerimi temizLeyecek beni inandıracak umuduna ortak edecek biri yokmuydu ?
Bir´i vardı sadece..
Ama o herkeSte gördügüm maSum yanı ne zaman ona açsam kendimi bomşboş
ve amaçsıZ hissSettim bu güne kadar kaLbimde yer edenLerin savaşLarını..
iLk defa biri umutLarımı çaLmaya degiLde umutLarını vermeye geLmişti..
İçimde öyLeSine özeLdiki sevgiSi ben biLe farkına varamıyordum..
Düşüp kaLkmaya hazırLandıgım anda eLimden tuttu..
Umut saçtı o masmavi umutLarını hemde cömertçe..
GüLümSedi güneş kokan güLümseyişLer vardı dudak kıvrımLarında gizLi..
Ve inandırdı hani o “Bir gün..” oLacak oLanLara..
Ama içimde bir yerLerde adı gizLiySe biriLerinin; kendime biLe itiraf edemedigim..
OnLardan biriSin..
BeLki; başka bir hayatta başka bir şekiLde..
KaramSarLık de haketmedigini yaşamak de inançsızLık de..
Benden çok ihtiyacı oLanLarın çaLdıgı güLüşLere; aptaLLık de..
Bir gün gerçekten kaLkamadıgımda varoLdugunu biLmek biLe yeter bana..
Seninde avucundaki keLebegini öptüm; uyuttum..
Uyanana kadar..
Canım ne zaman birşeyi çok çekse gönLüm ne zaman birini çok istese önce kazandım; sonra birer birer kaybettim hepSini..
aSLında o kadar yürekLiydimki ve bir o kadar umutLu.
Her yeniLgimde kendimi güçLendirdim bir sonraki için.. CesaretLendirdim..
Düştüm.. Sonra “KaLk!” dedim kendime.. KaLk !.. ELimden tutan oLmadı hiç umut saçan güLümseyen inandıran..
Hep bendim kanayan dizLerimi temizLeyen hep bendim acımı unutturacak avuntuLarı aynanın karşıSında saatLerce tekrar eden..
Savaşmak için gerekLi gereksiz nedenLer sundum önüme..
Çünkü; hayat o kadar kıSaydıki peS edip bırakmaya geLmiyordu..
Çünkü; umutLarım o kadar hırSLıydıki en kötüSüyLe biLe başa çıkabiLiyordu..
OnLarca inSan geLdi geçti hayatımdan ve ben onLarca inSanın hayatından geçip geLdim..
Yanımda kim varSa onunLa payLaştım gücümü kudretimi..
Kime inanmışsam ona adadım sevinçLerimi zaferLerimi..
Hayatın kıSaLıgına ragmen bir ucundan tutunup onuda tutuşturdum her seferinde..
Kanayan dizLeri vardı hepSinin eLinden tuttum kaLdırdım..
UmutLarıma ortak ettim karanLıga çaLan gözLerini..
MaSaLLar anLattım onLara dinLemekten hiç bıkmadıkLarı..
HayatLarının bir köşesine tutturdukLarı maSaLLar..
Daha önce hiç görmedikLeri iLgiyi verdim onLara ve şefkati..
Bir anne oLdum bazen gögsüme yatırıp agLayışLarındaki utancı izLedim..
Bir baba oLdum bazen sert ama hepSi hayatLarını düzenLeyecek kuraLLar koydum..
Bazen bir sevgiLi oLdum.. AvuçLarındaki keLebekLeri öptüm; uyuttum..
Bir gün geLdi iyiLeşti hepSi ve yeniden acımaya gitti..
Bense sadece seSsizce izLedim gidişLerini..
İçim kanaya kanaya ama bir sonrakine hazır oLacak kadar güçLü tecrübeLi..
Benim kanayan dizLerim oLmadı hep; eLbet benimde kanattıkLarım oLdu..
Ama ne zaman geri dönSeLer bir böLümümde rahatLattıLar yürekLerini..
Acıtıp; tekrar gittiLer..
Ne zaman agLamak iSteseLer bi anne oLdum izLedim onLarı..
Ne zaman hataya meyLetseLer bir baba oLdum hatırLattım dogruLarını..
Ve ne zaman kopup gitSe bir yanLarı yeniSinin geLecegine dair umut verdim inandırdım.. HazırLadım onLarı..
OySa benim kanayan dizLerimi temizLeyecek beni inandıracak umuduna ortak edecek biri yokmuydu ?
Bir´i vardı sadece..
Ama o herkeSte gördügüm maSum yanı ne zaman ona açsam kendimi bomşboş
ve amaçsıZ hissSettim bu güne kadar kaLbimde yer edenLerin savaşLarını..
iLk defa biri umutLarımı çaLmaya degiLde umutLarını vermeye geLmişti..
İçimde öyLeSine özeLdiki sevgiSi ben biLe farkına varamıyordum..
Düşüp kaLkmaya hazırLandıgım anda eLimden tuttu..
Umut saçtı o masmavi umutLarını hemde cömertçe..
GüLümSedi güneş kokan güLümseyişLer vardı dudak kıvrımLarında gizLi..
Ve inandırdı hani o “Bir gün..” oLacak oLanLara..
Ama içimde bir yerLerde adı gizLiySe biriLerinin; kendime biLe itiraf edemedigim..
OnLardan biriSin..
BeLki; başka bir hayatta başka bir şekiLde..
KaramSarLık de haketmedigini yaşamak de inançsızLık de..
Benden çok ihtiyacı oLanLarın çaLdıgı güLüşLere; aptaLLık de..
Bir gün gerçekten kaLkamadıgımda varoLdugunu biLmek biLe yeter bana..
Seninde avucundaki keLebegini öptüm; uyuttum..
Uyanana kadar..
miley17: