04-06-2010, Saat: 10:11 AM
Anlıyorum anlıyorum herkesi ve anlatılan her şeyi anlıyorum... Neden ben anlaşılamıyorum? Ben mi anlatamıyorum kendimi yada insanlar artık karşıdakini anlamak için çaba bile göstermiyor mu? Karşımızdakinin insan olduğunu unutuyormuyuz yoksa? Bir kalp taşıdığını... Anlıyorum herkesi...
Bir kabuğun içindeki uyuyan güzeldim ben.. Kabuğumu zorladılar çıkardılar beni dışarı..Çıkmamak için çok uğraştım ama karşımdakilere güvenmem gerek diye düşündüm..
Güven kolay sağlanmaz bildiğiniz üzere ama yıkılınca da sanki insanın dünyası yıkılıyor..
Kaçmak istiyorum herkesten herşeyden..Bilinmeyen bir yere gitmek ..
Önceden işim teselli olurdu bana, gömülürdüm dosyalarıma ve faturalarıma..Ama artık o da bi işe yaramıyor.İçim daralıyor, sıkılıyor sanki her an patlayacak bir bomba..
Zoru başarınca insanlar neden elde ettiklerinden çabuk bıkıyor veya artık istedikleri şey onlar için manasız mı geliyor?
Anlıyorum herkesi.ama bir kez de anlaşılmak istiyordum..
Neden dokundunuz kabuğuma.. Ben kendi duvarlarım içimde mutlu olmasamda iyiydim..Üzülmüyordum, içim içimi yiyip bitirmiyordu. Kanayan yarayım şimdi..durmuyor içimdekiler..taşıyorum,sığamıyorum bedenime...
Çıkıp haykırmak istiyorum yada kırmak herşeyi..Ama yapamıyorum .. İnsanlara ve hiçbirşeye karşı kırıcı olamıyorum..Çünkü anlıyorum herkesi ve herşeyi...
Ama neden anlaşılamıyorum..Dokunmayın bana.Artık kabuğuma girmek istiyorum..Hiç çıkmak istemiyorum ordan..Yaram kabuk olacak zamanla ama üstünü bandlarla kapatacağım..Çıkmak istesemde çıkamayacağım..
Dışarı güvensiz, yıkıcı, kırıcı...Engellerim ve duvarlarım o kadar büyüdü ki, artık yıkılamaz veya aşılamaz oldular..Siyah oldummmm. Uzak durun benden.
Neden benciliz, neden herşeyi kendimiz için yaşıyoruz..Neden saygı duyamıyoruz..
"şeytan diyorki çık karşısına,anlat içinden geçenleri.. tut yüreğinden sıkıca, ak hayatına...ama nerden bende o yüzsüz yürek..biz de varsa yoksa gururdan yelek.."
İçim düğüm düğüm oluyor, tıkanıyorum, boğazımda bişeyler duruyor sanki ve hiç gitmeyecek ordan..Yutkunuyorum ama olmuyor..
Sözler kalbin aynasımı bilmiyorum..
İnanmayın Bana...
Bir kabuğun içindeki uyuyan güzeldim ben.. Kabuğumu zorladılar çıkardılar beni dışarı..Çıkmamak için çok uğraştım ama karşımdakilere güvenmem gerek diye düşündüm..
Güven kolay sağlanmaz bildiğiniz üzere ama yıkılınca da sanki insanın dünyası yıkılıyor..
Kaçmak istiyorum herkesten herşeyden..Bilinmeyen bir yere gitmek ..
Önceden işim teselli olurdu bana, gömülürdüm dosyalarıma ve faturalarıma..Ama artık o da bi işe yaramıyor.İçim daralıyor, sıkılıyor sanki her an patlayacak bir bomba..
Zoru başarınca insanlar neden elde ettiklerinden çabuk bıkıyor veya artık istedikleri şey onlar için manasız mı geliyor?
Anlıyorum herkesi.ama bir kez de anlaşılmak istiyordum..
Neden dokundunuz kabuğuma.. Ben kendi duvarlarım içimde mutlu olmasamda iyiydim..Üzülmüyordum, içim içimi yiyip bitirmiyordu. Kanayan yarayım şimdi..durmuyor içimdekiler..taşıyorum,sığamıyorum bedenime...
Çıkıp haykırmak istiyorum yada kırmak herşeyi..Ama yapamıyorum .. İnsanlara ve hiçbirşeye karşı kırıcı olamıyorum..Çünkü anlıyorum herkesi ve herşeyi...
Ama neden anlaşılamıyorum..Dokunmayın bana.Artık kabuğuma girmek istiyorum..Hiç çıkmak istemiyorum ordan..Yaram kabuk olacak zamanla ama üstünü bandlarla kapatacağım..Çıkmak istesemde çıkamayacağım..
Dışarı güvensiz, yıkıcı, kırıcı...Engellerim ve duvarlarım o kadar büyüdü ki, artık yıkılamaz veya aşılamaz oldular..Siyah oldummmm. Uzak durun benden.
Neden benciliz, neden herşeyi kendimiz için yaşıyoruz..Neden saygı duyamıyoruz..
"şeytan diyorki çık karşısına,anlat içinden geçenleri.. tut yüreğinden sıkıca, ak hayatına...ama nerden bende o yüzsüz yürek..biz de varsa yoksa gururdan yelek.."
İçim düğüm düğüm oluyor, tıkanıyorum, boğazımda bişeyler duruyor sanki ve hiç gitmeyecek ordan..Yutkunuyorum ama olmuyor..
Sözler kalbin aynasımı bilmiyorum..
İnanmayın Bana...
..Ben gerçek değilim
