05-17-2010, Saat: 12:22 AM
Sık olmazdı gelişlerin; ama ne zaman çıkıp gelsen
yepyeni ve masum öykülerin olurdu
Heyecanlarına yenilirken hücum ederdi kanın yanaklarına bir çırpıda anlatmak isterdin her şeyi ve sözcükler bunun için savaşırdı dudaklarından dökülürken
Her dem masum kalabilmeyi başarıyordun bir yolunu bularak Her zaman masumdu utangaç bakışların ruhundaki fırtınalar masumdu Dokunuşların masum sarılmaların hep o ilk günkü gibi olurdu
‘’Selaaammm’’larında da aynı masumiyetin ta kendisi olurdu ve ardından da yüreğinden kopup gelen yine o masumiyeti taşıyan gülüşün
Bu dünyaya ait olmadığını düşünürdüm çoğu kez insanların sana yapacaklarını düşündükçe korkardım
Anlayamazdın anlam veremezdin insanın içinde taşıdığı zehirli potansiyeli kötülüğün sırrına eremezdin Böyle olduğun için sık sık incinir; ama yine de saklayamazdın içindeki çocuksu güzellikleri
Yenilirdin ezilirdin üzülürdün acı çekerdin; ama sevginin masumiyetine sığınmaktan alamadın kendini
Küçücük mekanlarda küçük mutluluklarını kitaplarınla çiçeklerinle ve şiirlerinle yaşardın Ama küçük mekanlarında bile kendine bir büyük dünya kurmayı başarırdın yine de
Omuzlarında hayal kırıklıklarının ağır yükünü taşırken bile hayatı götürmeyi başarıyordun gittiğin yerlere de Sıcak bir gülüş içten bir merhaba ya da bir çiçek yetiyordu sana bırakıldığı yerden başlatmak için hayatı
Herkesi anlamaya çalışırken unuturdun kendini anlatmayı belki de bunun için insanlar hiç olmadığın yerlerde arayıp durdu seni
Asla gerçekleşemeyeceğini bildiğin; ama hep sadık kaldığın hayallerin vardı senin Ne zaman birini anlatmaya kalksan gülümserdim ve sen o yumuşacık ses tonunla aynı şeyi söylerdin:
‘’Hayat böyle daha güzel sen de denesene’’
Sen de bir gezgindin aslında benim gibi limandan limana sürüklenen iki gezgindik biz
Hayattan payımıza düşen buydu ve çok geçmeden bir kez daha kanıtlandı ki anıları yolculuklarla dolu olanlar için kısacık mola yerlerinden başka bir şey değildi limanlar
Gece yarısına bir saat vardı dışarıda martılar çığlıkları ile karanlığa meydan okuyordu ve ay bir kez daha koca apartmanların ardına saklanmayı tercih etmişti
Son kez gidiyordun artık kırık hayatıma bıraktığın öykülerin yerine yenilerini koymak üzere
Ve sabahı karşılamaktan başka çarem yoktu masumiyetini sonsuza kadar kaybettiğimi anladığım o gece uykusuzluğumu yoldaş yaparak güneşi bekleyecektim
yepyeni ve masum öykülerin olurdu Heyecanlarına yenilirken hücum ederdi kanın yanaklarına bir çırpıda anlatmak isterdin her şeyi ve sözcükler bunun için savaşırdı dudaklarından dökülürken Her dem masum kalabilmeyi başarıyordun bir yolunu bularak
Her zaman masumdu utangaç bakışların ruhundaki fırtınalar masumdu Dokunuşların masum sarılmaların hep o ilk günkü gibi olurdu ‘’Selaaammm’’larında da aynı masumiyetin ta kendisi olurdu ve ardından da yüreğinden kopup gelen yine o masumiyeti taşıyan gülüşün
Bu dünyaya ait olmadığını düşünürdüm çoğu kez
insanların sana yapacaklarını düşündükçe korkardım Anlayamazdın
anlam veremezdin insanın içinde taşıdığı zehirli potansiyeli kötülüğün sırrına eremezdin Böyle olduğun için sık sık incinir; ama yine de saklayamazdın içindeki çocuksu güzellikleri Yenilirdin
ezilirdin üzülürdün acı çekerdin; ama sevginin masumiyetine sığınmaktan alamadın kendini Küçücük mekanlarda
küçük mutluluklarını kitaplarınla çiçeklerinle ve şiirlerinle yaşardın Ama küçük mekanlarında bile kendine bir büyük dünya kurmayı başarırdın yine de Omuzlarında hayal kırıklıklarının ağır yükünü taşırken bile
hayatı götürmeyi başarıyordun gittiğin yerlere de Sıcak bir gülüş içten bir merhaba ya da bir çiçek yetiyordu sana bırakıldığı yerden başlatmak için hayatı Herkesi anlamaya çalışırken unuturdun kendini anlatmayı
belki de bunun için insanlar hiç olmadığın yerlerde arayıp durdu seni Asla gerçekleşemeyeceğini bildiğin; ama hep sadık kaldığın hayallerin vardı senin
Ne zaman birini anlatmaya kalksan gülümserdim ve sen o yumuşacık ses tonunla aynı şeyi söylerdin: ‘’Hayat böyle daha güzel
sen de denesene’’ Sen de bir gezgindin aslında benim gibi
limandan limana sürüklenen iki gezgindik biz Hayattan payımıza düşen buydu ve çok geçmeden bir kez daha kanıtlandı ki
anıları yolculuklarla dolu olanlar için kısacık mola yerlerinden başka bir şey değildi limanlar Gece yarısına bir saat vardı
dışarıda martılar çığlıkları ile karanlığa meydan okuyordu ve ay bir kez daha koca apartmanların ardına saklanmayı tercih etmişti Son kez gidiyordun artık
kırık hayatıma bıraktığın öykülerin yerine yenilerini koymak üzere Ve sabahı karşılamaktan başka çarem yoktu masumiyetini sonsuza kadar kaybettiğimi anladığım o gece
uykusuzluğumu yoldaş yaparak güneşi bekleyecektim