09-03-2010, Saat: 01:21 PM
KIRIK KALPLER ÜLKESİ
Yalnızlığı dost seçtim kimse anlamadı
Oysa dostlarımdan en sadığı o çıktı
Yanımdan hiç ayrılmadı
Doğduğum günü hatırlamıyorum
Ama o bebeği çok aradım
Sormak istedim kendisine
Gözünü dünyaya açtığında neler hissetti
Ümitleri neydi... Niye gözünü açar açmaz ağladı?
Dünyaya gelir gelmez hayatın soğuk rüzgarı üşüttü mü
Yoksa canı mı acıdı?
İçimde o bebeği aradım
Bulduğumda hala ağlıyordu
Soramadım...
Sonra içimdeki çocuğu aradım
Annesine çiçekler toplayan
Dizlerini Arnavut taşlarında kanatıp sonra hıçkırıklar içinde annesine koşan
Çok iyi hatırlıyorum yanağımda gözyaşlarım yavaş yavaş kururken
Annem dizlerime melhem sürerdi bende çiçekleri saçlarına takardım...
Ve komşunun kızı... İlk aşk acısı...
Bir sınıf üstümüzde olan çocuğun elini tutup yanağından öptüğünü görmüştüm
Sessizce eve gitmiştim ve bedenimde hiç yara olmadığı halde canım her zamankinden
daha da cok acıyordu önce sustum...
Sonra odamın kapısını kilitleyip karşı duvara yaslanarak sessimi yutkunarak ağlamıştım
İçimdeki o çocuğu aradım
Bulduğumda hala kapısı kilitliydi ve hala ağlıyordu
Kapıyı açmadı bende gözyaşlarını silemedim...
Sonra ilk gençlik çağlarımı hatırladım
Her yer aşk sevgi ve huzur kokardı
İlk gerçek aşkı mı yaşamıştı o gençliğim bilmiyorum ama
Bittiğinde yaşadığı acı çok fazla gerçekti
Gençliğin yaşla hiç bir alakası olmadığını çabuk anladım
Gün batımının hemen peşinden karanlık çökermiş
Ve ayrılığın sonunda sana tek kalan dost yalnızlıkmış...
Aradım o içimdeki genci
Bulduğumda yalnızlığına sarılıyordu
Yüzüme bile bakmadı...
Birde ben
Kaç kere kırık dökük kalmışım bu güne kadar
Anladım ki bir insana kendini zorla sevdiremezsin
ancak sevebileceği biri olmaya çalışabilirsin
Ne sevdiğim beni sevdi ne de hayat
Ben gün ışığını sevmemeye başladım geceler de benden nefret ediyordu
Sonra yalnızlığımı kucakladım
Hıçkırarak sesimi yutkunarak ağladım
Yalnızlığım ağlama dedi bende sustum
Sonra birileri beni bende aradı...
Sessizliğime seslendiler...
Ben konuşmadım onlarda duymadılar
Sessizliğim çığlık oldu
Armağanım oldu kırık kalpler ülkesine
Gözyaşları yasak olan bir şehirde oturuyorum şimdi
Canım acıyor susuyorum
Kalbim çığlık atıyor ama ben susuyorum
Sessizliğime seslendiler...
Ben anlatmadım onlarda bilmediler
Beni aramışlar
Ben hep burdaydım ama hiç bulamadılar...
Oysa ben kırık kalpler ülkesindeydim...
Gözyaşların yasak olan bir şehirinde...
Yalnızlığı dost seçtim kimse anlamadı
Oysa dostlarımdan en sadığı o çıktı
Yanımdan hiç ayrılmadı
Doğduğum günü hatırlamıyorum
Ama o bebeği çok aradım
Sormak istedim kendisine
Gözünü dünyaya açtığında neler hissetti
Ümitleri neydi... Niye gözünü açar açmaz ağladı?
Dünyaya gelir gelmez hayatın soğuk rüzgarı üşüttü mü
Yoksa canı mı acıdı?
İçimde o bebeği aradım
Bulduğumda hala ağlıyordu
Soramadım...
Sonra içimdeki çocuğu aradım
Annesine çiçekler toplayan
Dizlerini Arnavut taşlarında kanatıp sonra hıçkırıklar içinde annesine koşan
Çok iyi hatırlıyorum yanağımda gözyaşlarım yavaş yavaş kururken
Annem dizlerime melhem sürerdi bende çiçekleri saçlarına takardım...
Ve komşunun kızı... İlk aşk acısı...
Bir sınıf üstümüzde olan çocuğun elini tutup yanağından öptüğünü görmüştüm
Sessizce eve gitmiştim ve bedenimde hiç yara olmadığı halde canım her zamankinden
daha da cok acıyordu önce sustum...
Sonra odamın kapısını kilitleyip karşı duvara yaslanarak sessimi yutkunarak ağlamıştım
İçimdeki o çocuğu aradım
Bulduğumda hala kapısı kilitliydi ve hala ağlıyordu
Kapıyı açmadı bende gözyaşlarını silemedim...
Sonra ilk gençlik çağlarımı hatırladım
Her yer aşk sevgi ve huzur kokardı
İlk gerçek aşkı mı yaşamıştı o gençliğim bilmiyorum ama
Bittiğinde yaşadığı acı çok fazla gerçekti
Gençliğin yaşla hiç bir alakası olmadığını çabuk anladım
Gün batımının hemen peşinden karanlık çökermiş
Ve ayrılığın sonunda sana tek kalan dost yalnızlıkmış...
Aradım o içimdeki genci
Bulduğumda yalnızlığına sarılıyordu
Yüzüme bile bakmadı...
Birde ben
Kaç kere kırık dökük kalmışım bu güne kadar
Anladım ki bir insana kendini zorla sevdiremezsin
ancak sevebileceği biri olmaya çalışabilirsin
Ne sevdiğim beni sevdi ne de hayat
Ben gün ışığını sevmemeye başladım geceler de benden nefret ediyordu
Sonra yalnızlığımı kucakladım
Hıçkırarak sesimi yutkunarak ağladım
Yalnızlığım ağlama dedi bende sustum
Sonra birileri beni bende aradı...
Sessizliğime seslendiler...
Ben konuşmadım onlarda duymadılar
Sessizliğim çığlık oldu
Armağanım oldu kırık kalpler ülkesine
Gözyaşları yasak olan bir şehirde oturuyorum şimdi
Canım acıyor susuyorum
Kalbim çığlık atıyor ama ben susuyorum
Sessizliğime seslendiler...
Ben anlatmadım onlarda bilmediler
Beni aramışlar
Ben hep burdaydım ama hiç bulamadılar...
Oysa ben kırık kalpler ülkesindeydim...
Gözyaşların yasak olan bir şehirinde...