10-04-2010, Saat: 11:10 PM
Bir yüreğin yalnızlığı sarsmaz ruhu, içinde sevda yoksa.
Her beden bilir yalnız geldiğini dünyaya ve hatta yalnız gideceğini. Yalnızlık en çabuk alışılan duygudur o yüzden. Yadırganmaz, zordur ama itiraz edilmez. Oysa bir gönlün içi dolup taşmışsa, taşıyamıyorsa kendini bile, yalnızlık ölümden zordur sevgili!
Sensizliği anlatayım sana sevgili, eğer tarif etmeye yeterse sözcüklerim, sana o büyük sessizliği anlatayım. İyisi mi hayal etmeye çalış sen, yosun kokmayan bir denizi düşün mesela, hiç bulut geçmeyen gökyüzünü.
Notaları çalınmış bir şarkıyı mırıldanmayı, karada balık tutmayı, yer çekimine karşı duymayı dene. Ölüme kafa tut mesela, ecelle pazarlık yap. Rüyalarını yönet uyurken, hatta hiç uyuma bir daha! İşte sensizlik böyle bir şey!
Yine de devam ediyor hayat. Sabah oluyor, geceye varıyor. Gün bitiyor. Benim sensizliğim koca bir sessizlik aslında. Kaldırıp kenara koyduğum bir yanımda gizliyorum seni.
Yaşam dediğin anılar yığını, çoğaldıkça yaklaşıyor insan finale. Günleri harcıyorum bozuk para gibi. Sensizlik önceleri elimi ayağımı bağlasa da, şimdi daha dinginim. Bu sessizliğin de garip bir huzuru var, tabii bulabilene!
Daha önce de sevdim, daha önce de ağladım. Gitti birileri, ben gittim, dağıldık işte şu mahşer yerinin maketi dünyanın içine. Bütün sevişmeleri unutuyorsun, bütün öptüklerini, kaç kere seni seviyorum dediğini hayatın boyunca, hatırlamıyorsun. Her şeyin tesellisi vakit, seni de sürüklüyor peşinden.
Biz olmaktı önemli olan, beceremedikten sonra ne fayda? Sen kalmışsın, ben gitmişim ya da ikimizde durmuşuz olduğumuz yer ama yine biz olamamışsak, neye yarar?
Boş kalan her kalbi dolduracak birileri gelir mutlaka! Ancak hiçbir gelen, öncekinin yerini dolduramaz. Her boşluk sahibini temsil eder kalpte! Sonra gelen de mi gitti, onun da boşluğu kendine. Gönül dediğin ne büyük boşluklardan oluşuyor, sen hayal et işte!
Yani sevgili, sensizliğimin kıyısında oturuyorum. Manzarası eski anılara bakan yüreğimin efkarından, bir bardak dolusu şiir içiyorum. Kimler ne sevdalar yaşamış diyorum. Bu kalpler ne dayanıklıdır? Ruhlar acıyla onarıyor aslında kendini, acıyla büyüyor. Geride kalanlara dönüp bakmalı diyorum, sen de benim kalanımsın. Bu satırları ondan yazıyorum. Sana sesleniyorum, becerebilirsen gel de sensizliğin sessizliğini dinle sevgili! Duyuyor musun?....
Candan Ünal
Her beden bilir yalnız geldiğini dünyaya ve hatta yalnız gideceğini. Yalnızlık en çabuk alışılan duygudur o yüzden. Yadırganmaz, zordur ama itiraz edilmez. Oysa bir gönlün içi dolup taşmışsa, taşıyamıyorsa kendini bile, yalnızlık ölümden zordur sevgili!
Sensizliği anlatayım sana sevgili, eğer tarif etmeye yeterse sözcüklerim, sana o büyük sessizliği anlatayım. İyisi mi hayal etmeye çalış sen, yosun kokmayan bir denizi düşün mesela, hiç bulut geçmeyen gökyüzünü.
Notaları çalınmış bir şarkıyı mırıldanmayı, karada balık tutmayı, yer çekimine karşı duymayı dene. Ölüme kafa tut mesela, ecelle pazarlık yap. Rüyalarını yönet uyurken, hatta hiç uyuma bir daha! İşte sensizlik böyle bir şey!
Yine de devam ediyor hayat. Sabah oluyor, geceye varıyor. Gün bitiyor. Benim sensizliğim koca bir sessizlik aslında. Kaldırıp kenara koyduğum bir yanımda gizliyorum seni.
Yaşam dediğin anılar yığını, çoğaldıkça yaklaşıyor insan finale. Günleri harcıyorum bozuk para gibi. Sensizlik önceleri elimi ayağımı bağlasa da, şimdi daha dinginim. Bu sessizliğin de garip bir huzuru var, tabii bulabilene!
Daha önce de sevdim, daha önce de ağladım. Gitti birileri, ben gittim, dağıldık işte şu mahşer yerinin maketi dünyanın içine. Bütün sevişmeleri unutuyorsun, bütün öptüklerini, kaç kere seni seviyorum dediğini hayatın boyunca, hatırlamıyorsun. Her şeyin tesellisi vakit, seni de sürüklüyor peşinden.
Biz olmaktı önemli olan, beceremedikten sonra ne fayda? Sen kalmışsın, ben gitmişim ya da ikimizde durmuşuz olduğumuz yer ama yine biz olamamışsak, neye yarar?
Boş kalan her kalbi dolduracak birileri gelir mutlaka! Ancak hiçbir gelen, öncekinin yerini dolduramaz. Her boşluk sahibini temsil eder kalpte! Sonra gelen de mi gitti, onun da boşluğu kendine. Gönül dediğin ne büyük boşluklardan oluşuyor, sen hayal et işte!
Yani sevgili, sensizliğimin kıyısında oturuyorum. Manzarası eski anılara bakan yüreğimin efkarından, bir bardak dolusu şiir içiyorum. Kimler ne sevdalar yaşamış diyorum. Bu kalpler ne dayanıklıdır? Ruhlar acıyla onarıyor aslında kendini, acıyla büyüyor. Geride kalanlara dönüp bakmalı diyorum, sen de benim kalanımsın. Bu satırları ondan yazıyorum. Sana sesleniyorum, becerebilirsen gel de sensizliğin sessizliğini dinle sevgili! Duyuyor musun?....
Candan Ünal