11-14-2006, Saat: 01:04 PM
Bir adam geliyor. Sırtında çantası, ağır aksak arşınlıyor sokakları. Kadın, yollarda unutmuş uykusuz gözlerini. Bekliyor adamı, zonkluyor şakakları. “kim bilir ne ile doldurmuşsundur çantanı? Belki birkaç kitap, yıkanmayı bekleyen çamaşırlar, diş fırçası… Her şeyi koydun belki. Bir beni koyamadın ömrüne” diyor kadın, yürüyor. Uzun saçlarını sallıyor bir beşik gibi rüzgarın elleri. Ayak seslerinin ürpertici bestesini dinliyor adamın. Takip ediyor, evine giriyor bir hırsız gibi arkasından. Saray oluyor gözlerinde adamın kirli evi. Adam evden perişan, ev adamdan dağınık. “Keyfine bak, ben hallederim” diyor kadın. Hiç konuşmuyor adam. Yalnızca ağlıyor, gözyaşları yüreğine yamalı. Oysa ne çok konuşurdu önceden. Bir tek anlamı kaldı anlatmadığı yaşamının. En çok uzun saçlarını seviyordu kadının. Dokunmaya kıyamıyordu. “Nasıl kıyarım saçlarına? Gitme! Ölürüm! Gömülürüm hasretlere! Uyuyamam saçların olmadan. Gitme, kal”, diyordu. Kadın dinlemedi bir “git”in ardından “gitme”lerini adamın. Gitti. Sonra adam da kalmadı. Terk etti şehri. Alkol şişelerine doldurup yaşamını, rakı niyetine içmek için. Dönmedi uzun zaman. Kadın bekledi. Bekledi ama dönmedi adam.
“Buraları nasıl buldun? Sen gitmeden önce daha güzeldi.”,dedi kadın. Sustu, gözyaşları yüreğine yamalı, suskunluğu dilinden yaralı adam. Ağlıyordu,düş kırıklarını soru işaretiyle bağlıyordu hıçkırıklarına öyle dalmıştı ki yarasına, yanına yaklaşan kadını fark etmedi bile. Öpmek istedi kadın, kaçtı adam. Kapının önünde sendeledi. “ Beni artık sevmiyorsun. Saçlarıma dokunmuyorsun. Konuşmuyorsun bile benimle. Neden? Ne yaptım sana ben? Keşke böyle ürkek olacağına biraz erkek olsaydın! ”, dedi ve ani bir hareketle kalktı kadın. Çekmeceyi açtı, içinden makası aldı ve saçlarını kesmeye başladı adamın gözlerinin damarına bakarak. Çirkin kahkahalar atıyordu. Adamsa ağlıyordu. Sonunda dayanamadı yüreğine çöreklenen gözyaşlarına. Usulca kalktı yerinden. Açtı çantasını ve içinden kanlı bir bıçak, şeffaf bir poşet içerisinde kanlı bir dil, bir kalem ve bir kağıt çıkardı. Şunları karaladı: “Dokunma onlara! Suskunluğumun bedeli saçların olmasın senin. Kıyamam saçlarına! Bir hata yaptım. “Git” dedim sana. Ardına yolladığım “gitme”lerim boşuna. Gittin. Bir daha asla sana “git” dememek için dilimle ödedim saçlarının bedelini. Dönmezdim saçların bağlamasaydı ayaklarımı. Dönmezdim bitanem, affet beni! ”…
evrencell
__________________
