01-28-2011, Saat: 12:14 AM
SESSİZ VE SENSİZ
Zifiri bir karanlığın içindeyim
İlk defa bir sıcaklık hissettim yüzümde…Anlayamamış bir ifade ile baktım kendimeMutlu değildim ve ağlamıyordum yada öyle sanıyordum bedenimdeSonra farkettim ki; ilk defa istemeden gözlerimden akan yaşın sıcaklığıydı buBırakmak istedim kendimi biranSonra hırçın bir tavırla "Hayır" dedi yüreğim Çünkü yılların yıkılmaz bildiği, yılların çökmez, yıpranmaz bildiği, kral bellediği ben şimdi bir nefes alıp vermekten acizdim aslında
Bırakamadım kendimi…Yıllar boyu hayatın kendini kandırdığı oyununu bozmak istemedim belkide
Tuttum kendimiBırakmayı öylesine istemiştim ki ama olmadıBıraksaydım yılların mucizesi, bir narin kumaş gibi olacaktı hayatın gözünde Derin bir nefes aldım ve çektim içimi sessizce ve sustum
Yürümeye başladım Sessiz ve sensiz karanlıkların içine… Kim bile bilirdi ki o karanlığın denize bakan bir miladorun önüne çıkabileceğini Miladorlar öylesine umutsuzdu ki bu gece sanki denize isyan ediyor gibiydi Üstüne çıktım ve aşağıya bakmaya başladım yavaş yavaş yaklaşıyordum
Her adımımda sevdiklerim aklıma geliyordu tek tek Ne vardı ki beni hayatta tutan yada ne varki beni bir kez olsun gülümsetebilen… yaklaştıkca canım yanıyodu Sonra son bir kez olsun bakmak istediğim dünyadaki tek sevdiğime
baktıkca canım yanıyordu söyleyemediğimden mi yoksa hissetiklerimden mi yanıyordu anlamıyordum Sesini duymayı ona veda etmeyi istiyordum sonrasında ise usulca çekip gitmek hayattanMiladorlardan aşağıya bakıyordum ve ayaklarım boştaydı artık minik bir hareketim ile boşlukta kaybolup gidecektim belkide Telefonumu elime aldım ve aramak istedim Ulaşmak ve son kez ona "seni seviyorum" demek istedim ama olmadı… canım yanıyordu… Arkasından bir minik bir melodi kıvamında aktı kulaklarımda bütün sevdiklerimin sözleri ve son bir gayret ile kalktım ayağa ve bir kez daha olmadı
boşluğa bırakamasamda kendimi sonsuzluğun derinliklerindeyim artık
sessiz ve sensiz burası
bir ölümün içindeki yaşam gibi