02-03-2011, Saat: 01:20 PM
Bir karar versen diyorum. Ne istiyorsun? Benden
kendinden ne bekliyorsun?
Adın ne senin? Sevgili misin? Sevilebilir misin?
Ne Kadar Sevemiyorsun Beni?
Hem bu kadar çok sevmek isteyip hem benden bu kadar nefret etmeyi nasıl becerirsin? Egonu erkekliğini yaralıyorum. Ne zaman karşına geçsem tırnaklarını çıkarman bu yüzden olmalı!
Hayalindeki kadın ben değilim olamam da! Sen bir heykeltıraş gibi yontarak şekil vermek istiyorsun ben o çamur değilim. Senden önce kesildim biçildim figürüm tamam fırına bile verildim.
Yanarak kavrularak buldum şu halimi. Gözümün kenarına senden önce gelip oturdu çizgiler. Bütün biriktirdiklerimle ezdim kalbimi. Seçtiklerim ve yaşadıklarım kadarım aslına bakarsan onlarsız bile çok fazlayım.
Bu dünyaya bile alışamamışken ruhum seninle anlaşamamışız; çok mu? Kendimi acıtarak öğreniyorum hayatı. Rendeleniyor elim kolum bacağım. Sınadıkça Yaradan bileniyorum.
Sen biraz vazgeçsen egonun büyüklüğünden bu kadar kendini ispat etmek derdin olmasa mesela kabullenebilsen; güzel olurduk belki yan yana!
Her ne kadar şeklimi almış olsam da belki bir çiçek deseni eklerdin üstüme. Biraz renklenirdim. Öğreneceklerimiz vardır mutlaka birbirimizden.
Bir adım sen gelsen iki adım ben buluşsak sana yakın bir yerde. Madem bu kadar kuvvetli kimliklerimiz sınırlarımızı aşmadan sevsek kalplerimizi olmaz mı? İktidarı güç savaşını bir kenara koyup birlikte çoğalsak olmaz mı?
Bu söylediğim diğerinden daha zor değil mi? Kaptırıp gitmek varken alışılmışa bunca uğraşa kimin hali var?
Boş ver hepsini! Sen içindeki o korkmuş çocuğu saklayan kocaman adam ben yalnızlığını gizleyen güçlü kadın; yaşar gideriz kendi yollarımızda. Belki de hiç gelemeyiz bir araya çünkü göz göze gelince ayna oluyoruz birbirimize ayna!
kendinden ne bekliyorsun? Adın ne senin? Sevgili misin? Sevilebilir misin?
Ne Kadar Sevemiyorsun Beni?
Hem bu kadar çok sevmek isteyip
hem benden bu kadar nefret etmeyi nasıl becerirsin? Egonu erkekliğini yaralıyorum. Ne zaman karşına geçsem tırnaklarını çıkarman bu yüzden olmalı!Hayalindeki kadın ben değilim
olamam da! Sen bir heykeltıraş gibi yontarak şekil vermek istiyorsun ben o çamur değilim. Senden önce kesildim biçildim figürüm tamam fırına bile verildim.Yanarak
kavrularak buldum şu halimi. Gözümün kenarına senden önce gelip oturdu çizgiler. Bütün biriktirdiklerimle ezdim kalbimi. Seçtiklerim ve yaşadıklarım kadarım aslına bakarsan onlarsız bile çok fazlayım.Bu dünyaya bile alışamamışken ruhum
seninle anlaşamamışız; çok mu? Kendimi acıtarak öğreniyorum hayatı. Rendeleniyor elim kolum bacağım. Sınadıkça Yaradan bileniyorum.Sen biraz vazgeçsen egonun büyüklüğünden
bu kadar kendini ispat etmek derdin olmasa mesela kabullenebilsen; güzel olurduk belki yan yana!Her ne kadar şeklimi almış olsam da
belki bir çiçek deseni eklerdin üstüme. Biraz renklenirdim. Öğreneceklerimiz vardır mutlaka birbirimizden.Bir adım sen gelsen
iki adım ben buluşsak sana yakın bir yerde. Madem bu kadar kuvvetli kimliklerimiz sınırlarımızı aşmadan sevsek kalplerimizi olmaz mı? İktidarı güç savaşını bir kenara koyup birlikte çoğalsak olmaz mı?Bu söylediğim diğerinden daha zor
değil mi? Kaptırıp gitmek varken alışılmışa bunca uğraşa kimin hali var?Boş ver hepsini! Sen
içindeki o korkmuş çocuğu saklayan kocaman adam ben yalnızlığını gizleyen güçlü kadın; yaşar gideriz kendi yollarımızda. Belki de hiç gelemeyiz bir araya çünkü göz göze gelince ayna oluyoruz birbirimize ayna!