02-13-2011, Saat: 12:50 AM
Kimsin sen?
Kelimelerini gördüğüm, cümlelerinden vurgularını tahmin etmeye çalıştığım, orda olup yazdıklarımı okuduğuna, beni anladığına, anlaştığımıza inandığım sen... Varsın di mi?
Ordasın?
Konuşurken suratın nasıldır, ellerini oynatır mısın konuşurken?
Ya mimiklerin?
Konuşurken bakamadığım gözlerinin rengi ne?
Sen de merak ediyor musun beni, yüzümün konuşurken ki halini..
Konuşurken gözlerine bakarım karşımdakinin, sağır değilim ama dudak okumayı severim ben...
Bilebilir misin tüm bunları?...
Sanmıyorum. Peki nedir ikimizi bu denli yakınlaştıran...
Görmediğimde özlettiren seni?
Saatlerce yazıştığım, gülmekten sandalyeden düşeceğimi hissettiğim, hayatımın en gizli yerlerini paylaştığım sen kimsin?
Nedir seni bu denli özel kılan hayatımda... nedir sonuna kadar sana içimi açmama sebep... Kelimelerce herkes güzel galiba...
Kelimeler zırh gibi, kelimeler sığınak...
daha kolay ifade edebiliyoruz kendimizi...
yüzleri görmeyince daha bir yakın, daha mı insan oluyoruz yoksa?
Kelimeler zırhımızı mı yok ediyor...
Hayali dostum kabul ettiğim sana kelimelerle ulaşırken daha mı açık oluyorum, ya da kavga esnasında kelimeler daha mı bir aslan kesilmeme neden oluyor?
Burada olmaman ne de çok soru sormama neden oluyor kendime...
Kimsin sen?
Kafamdaki gibi misin?
Saçlarınla oynar mısın konuşurken?
Dokunur musun konuştuğun kişiye?
Nedir sana bu denli güvenmeme sebep?
Nereden biliyorum seni...
neden tanıyor gibiyim seni kelimelerin yeterli mi seni hayatıma sokmama,özlememe...
seni orda gördüğümde sevinmeme?
Gideceğinde, gitme dedirten, dur daha konuşacaklarımız var dedirten ne bana? Gittiğinde ekranda kalakalmamı sağlayan ne?
Neden tüm bu sorular, nedir beni buraya getiren?
Çok mu cevap arıyorum, kabullensem buranın sanallığını, gerçek yaşantıma geçirmesem, gerçeklikten sanallığa geçmede görsem seni sadece, gerçek anlara sokmasam seni düşüncelerce...
olmuyor, yapamıyorum...
nasıl silebilirim ki seni?
Saatlerimi paylaştığım sen...
sevincimi paylaşmak için sabırsızlandığım, üzüntümü paylaşmak istediğim...
beni güldürmenden nasıl vazgeçebilirim?
Bu kadar da toz pembe mi bu dünya?..
olmadığını sen de biliyorsun... ben de...
sinirden az mı çıldırmadık, ekranı yumruklamak hiç mi geçmedi içimizden?...
ya aşk...
dedim ya kelimelerce herkes güzel, kelimelerce herkese aşık olunabilir...
öyle ya da böyle, gerçek ya da sanal, kelimeler veya sözcükler...
önemli olan insanların buluşması değil mi?.
Kelimelerini gördüğüm, cümlelerinden vurgularını tahmin etmeye çalıştığım, orda olup yazdıklarımı okuduğuna, beni anladığına, anlaştığımıza inandığım sen... Varsın di mi?
Ordasın?
Konuşurken suratın nasıldır, ellerini oynatır mısın konuşurken?
Ya mimiklerin?
Konuşurken bakamadığım gözlerinin rengi ne?
Sen de merak ediyor musun beni, yüzümün konuşurken ki halini..
Konuşurken gözlerine bakarım karşımdakinin, sağır değilim ama dudak okumayı severim ben...
Bilebilir misin tüm bunları?...
Sanmıyorum. Peki nedir ikimizi bu denli yakınlaştıran...
Görmediğimde özlettiren seni?
Saatlerce yazıştığım, gülmekten sandalyeden düşeceğimi hissettiğim, hayatımın en gizli yerlerini paylaştığım sen kimsin?
Nedir seni bu denli özel kılan hayatımda... nedir sonuna kadar sana içimi açmama sebep... Kelimelerce herkes güzel galiba...
Kelimeler zırh gibi, kelimeler sığınak...
daha kolay ifade edebiliyoruz kendimizi...
yüzleri görmeyince daha bir yakın, daha mı insan oluyoruz yoksa?
Kelimeler zırhımızı mı yok ediyor...
Hayali dostum kabul ettiğim sana kelimelerle ulaşırken daha mı açık oluyorum, ya da kavga esnasında kelimeler daha mı bir aslan kesilmeme neden oluyor?
Burada olmaman ne de çok soru sormama neden oluyor kendime...
Kimsin sen?
Kafamdaki gibi misin?
Saçlarınla oynar mısın konuşurken?
Dokunur musun konuştuğun kişiye?
Nedir sana bu denli güvenmeme sebep?
Nereden biliyorum seni...
neden tanıyor gibiyim seni kelimelerin yeterli mi seni hayatıma sokmama,özlememe...
seni orda gördüğümde sevinmeme?
Gideceğinde, gitme dedirten, dur daha konuşacaklarımız var dedirten ne bana? Gittiğinde ekranda kalakalmamı sağlayan ne?
Neden tüm bu sorular, nedir beni buraya getiren?
Çok mu cevap arıyorum, kabullensem buranın sanallığını, gerçek yaşantıma geçirmesem, gerçeklikten sanallığa geçmede görsem seni sadece, gerçek anlara sokmasam seni düşüncelerce...
olmuyor, yapamıyorum...
nasıl silebilirim ki seni?
Saatlerimi paylaştığım sen...
sevincimi paylaşmak için sabırsızlandığım, üzüntümü paylaşmak istediğim...
beni güldürmenden nasıl vazgeçebilirim?
Bu kadar da toz pembe mi bu dünya?..
olmadığını sen de biliyorsun... ben de...
sinirden az mı çıldırmadık, ekranı yumruklamak hiç mi geçmedi içimizden?...
ya aşk...
dedim ya kelimelerce herkes güzel, kelimelerce herkese aşık olunabilir...
öyle ya da böyle, gerçek ya da sanal, kelimeler veya sözcükler...
önemli olan insanların buluşması değil mi?.
