:: Duygusuz.com - Dostluk ve Arkadaşlık Sitesi

154254_178182205540321_175141702511038_5...0055_n.jpg

Büyüdüm...
Meğer büyüdükçe büyür ve azalmaz, içimde azarmış özlemin...

Azaldım...
Her şeyim azaldı, nem varsa tükendi, eridi, gitti ve sadece, içimdeki özlemek kaldı!
Sanki artık sadece “özlemek” biliyorum; konuşmak bilmiyorum, susmak bilmiyorum, bakmak bilmiyorum ve baksam görmüyorum zaten...
Acıkmak, susamak; uyumak, uyanmak; kelebek kovalamak bilmiyorum...
Savrulan gökkuşağımın çözülen iplerini bir araya toplamak bilmiyorum!
Sadece özlemek biliyor, özlemek içiyor, özlemek soluyorum; etim, kemiğim, saçım, kirpiğim, dudağım özlem kokuyor; ve en çok da bakışlarım...
Özlem olmak neye benziyor?

Ben, yok’um...
Sen bile yoksun özlemin kadar! Senden bile çok seni özlediğimi hisseder oldum...
Özlemeden sadece sen olsan, ne olur? Bi de sadece sen olsan, ne olur; sadece seni duysam ve özlemin çınlamasa kulaklarımda...
Özlemin çığlık atmasa!

Bi de sadece sen olsan... İçiiim ahh, böyle kurumuş olmasa özlemekten;
..ve doysam...

Bekledim!
Ben büyürüm de bir gün; özlemin küçülür biter, dedim...
Bitmedi!
Ve yine anladım ki; olmayışın bile var oluşunun delili!

olmayışın bile varoluşunun delili_!!!

yokluğunda sevmek sevebilmek...
bununla ilgili aklıma gelen kısa bi şiir var onu paylaşmak isterim...

Ne hasta bekler sabahı,
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan bir günahı,
Seni beklediğim kadar.

Geçti istemem artık gelmeni,
Yokluğunda buldum seni,
Bırak vehmimde gölgeni,
Gelme artık neye yarar...

Necip Fazıl...

bazen özlemek sevmekten çok daha güzel ve alışılmısa
varlığında bile onu özlemeyi tercih eder insan...

çok güzel bir paylaşım teşekkürler...

:: Duygusuz.com - Dostluk ve Arkadaşlık Sitesi

history

asi_ve_mai