:: Duygusuz.com - Dostluk ve Arkadaşlık Sitesi

Ben yürümeyi öğrenemedim...
Emeklemeyi koşmak zannederdim...
Ne kadar uzaklaşsam da...
Aslında hep aynı yerdeydim...
Koşmaya başladığımda ise...
Koşaradım harcadım yılları, hiç geçmez sandığım...

Mavi bir bisikletim vardı benim, severdim...
Bir de sayısız dikişlerim...
Düşerdim, aldırmazdım, yine binerdim; çünkü severdim...
Fosforluydu koltuğu,
Sayısızdı dikişlerim...
Şimdi o günlerden birtek mavi bisiklet kaldı...
Birde artık dikiş tutmayan yaralarım...
İçim acıyor...

Çok sevdiğim bir pantolonum vardı benim...
Düştüm, yırtıldı...
Annem kızmıştı bana:
"Yürümeyi öğrenemeyecek misini sen_?"
Dizlerim kanıyordu...
Ağladım...
Ben yürümeyi öğrenemedim anne...
Ya olduğum yerde emekledim, geç kaldım...
Yada koşaradım ıskaladım hayatı...
Ama ben hep düştüm...
Yaralarım hala derin...
Artık dikişlerim yok...
Kan yok...
Bisikletim sağlam...
Pantolonum daha yepyeni...

Kanayan yerim_!!!

Anne_!!!

Kalbim_!!!

asi_ve_mai
(Mehmet YILMAZ)
28.02.2011 02:30

:oyoy: çok içten olmuş Mehmet yüreğine sağlık diyorum artık kanamaz inşallah (:

Alıntı:Kanayan yerim_!!!

Anne_!!!

Kalbim_!!!

En kalıcı olan yarada o sanırım.

Yüreğine sağlık. Güzeldi herzaman ki gibi..

Qetesh Adlı Kullanıcıdan Alıntı:En kalıcı olan yarada o sanırım.

Yüreğine sağlık. Güzeldi herzaman ki gibi..

keşke her yaranın acısı çocukluğumuzdaki gibi olsa, ağlayarak annemize sarılınca geçse Smile

Annemiz dövse bile yine annemize sarılırdık. Ne salakmışız la. Big Grin

sarılmayı bırak annnnneeeeeeeeee diye ağlardık Big Grin

Salya sümük.. Ne acıklı bi durum.. Big Grin

evet neyse adem uzatma konu dağılmasın Smile

Abla olmak böyle bişey işte.

Peki (:

adem ve sıla ikinize de teşekkürler...
haklısınız ikinizde zamanla insanın yaraları kapanıyor da
içerisindeki kan hiç durmuyor..