Ben senin yalnızlığınım
Döner giderim yüzümü / gözlerim arkada kalır
Başlar hiçliğim / biter şairliğim
Neresinden kaşısam geceyi
Kanayan benim...
Bir kadeh kırmızı… bir damla kırmızı …
Kırmızının asıllıgınden mı ateşin sıcaklığından mı yoksa şarabın sarhoşluğundan mı bilmiyorum baş dönmelerim…
Acım kadar büyük mü mutluluğun… nefretım kadar asil mi sevdan… ve ben kadar kanarmı yüreğin biten bır sevdanın ardında…
Gitmeliyim…
Ve sen gitmelisin..
Sonu yok…
Düş’ü bile yok…
Yazıldığın kadarsın ne biraz az ne biraz fazla…
İsyanlarımın ortasında rutin kaldım aşka ama sen yazacak söz bırakmadın düşücek yaprak kalmadı.
Hem ölü hem yaralı var avuçlarımda.
Ceset gibi düşsende ardıma bakmam ihanete yüz çevirmiş adama…
Ağlayanın gitti!!!
......Sessiz bir nefes vermek istiyorum şimdi.
Bitti.
Unutabilirsin beni , bitti!!!
Bilseydim kırılır kanadım kolum sen giderken
bilseydim göz göz olur yaralarım seni beklerken
bilseydim üşür ömrümün goncası seni özlerken
hiç sana gönül verir miydim?
sevgilim der miydim?
Sizler,hiç katili oldunuz mu ölümünüzün?
Ben oldum,o anda şiir doğdu ve aynı anda gömüldü imzama.
Düşsel bir mahkeme var şimdi,yalnız şairin yargılandığı.
Bu sefer tanık,tasvirler değil;
İki gece arası yazılamayan şiir...
Gecenin yarısı bir kitabın orta yerinden başlamak gibiydi seninle birlıkte olmak..
Başını anlayamadan sonuna yaklaşmak..Sonunu okuyamadan uyuyakalmak..
Ve uyandıgında kaldığın sayfayı kariştırmak..İşte böyle birşeydi seni yaşamak..
Yarım yamalak..!!
