05-19-2011, Saat: 12:09 AM
[INDENT] Kapalı ve garip duygular barındıran bir İstanbul gününden...
Korkularımın üstüne gidemedim ben...
Silemedim ömrümden...
Minik bir kızken de korkardım birşeylerden...
Yalnızlıktan korkardım...
Avaz avaz sessizlikten...
Yüksek sesten...
Büyüdüm...
Nasıl yaralarım arttıysa korkularım da arttı...
Sevdiğim insanları kaybetmekten korkuyorum...
O’nu kaybetmekten...
Kaybettim o’nu...
Yastığımdan onun kokusu gidince daha çok korkacağım...
Odamdaki ışığı kapatamayacağım...
Aldığı minik ayıcığı yanıma alamayacağım...
Daha çok korkacağım...
Oysa ben her sabah onun günaydın öpücüğü ile uyanırdım...
“Seni seviyorum” derdi...
Şimdi bu sözcükten bile öyle çok korkuyorum ki...
O zamanlar yorgun olsamda, uykusuz olsam da bir bakışı yeterdi bana...
Yeterdi de artardı...
Şimdi yorulmaktan bile korkuyorum...
Sevmedim kimseyi o’nun gibi...
İlk’im ve son’um olacaktı...
Sözü vardı...
İlk’im de oldu sonum da ...
Yaralar açtı...
Acım oldu...
Gerçekten sonum oldu...
Korkuyorum...
Yerine birini koymaktan...
Birini o’na benzetmekten...
Birinin gözlerinde kendimi görmekten korkuyorum...
Birinin avaz avaz “seni seviyorum” demesinden...
Yüksek sesten...
Süslü sevgi sözcüklerinden...
Çok korkuyorum...
Giden herkesten korkar oldum...
Sabah kapıyı kapatıp her gideni, dönmeyecek ümidi ile beklemekten...
Doktorun “ağır depresyon” teşhisinden...
Depresif hallerimden...
Korkuyorum o’nsuz ölmekten...
[/INDENT]
Korkularımın üstüne gidemedim ben...
Silemedim ömrümden...
Minik bir kızken de korkardım birşeylerden...
Yalnızlıktan korkardım...
Avaz avaz sessizlikten...
Yüksek sesten...
Büyüdüm...
Nasıl yaralarım arttıysa korkularım da arttı...
Sevdiğim insanları kaybetmekten korkuyorum...
O’nu kaybetmekten...
Kaybettim o’nu...
Yastığımdan onun kokusu gidince daha çok korkacağım...
Odamdaki ışığı kapatamayacağım...
Aldığı minik ayıcığı yanıma alamayacağım...
Daha çok korkacağım...
Oysa ben her sabah onun günaydın öpücüğü ile uyanırdım...
“Seni seviyorum” derdi...
Şimdi bu sözcükten bile öyle çok korkuyorum ki...
O zamanlar yorgun olsamda, uykusuz olsam da bir bakışı yeterdi bana...
Yeterdi de artardı...
Şimdi yorulmaktan bile korkuyorum...
Sevmedim kimseyi o’nun gibi...
İlk’im ve son’um olacaktı...
Sözü vardı...
İlk’im de oldu sonum da ...
Yaralar açtı...
Acım oldu...
Gerçekten sonum oldu...
Korkuyorum...
Yerine birini koymaktan...
Birini o’na benzetmekten...
Birinin gözlerinde kendimi görmekten korkuyorum...
Birinin avaz avaz “seni seviyorum” demesinden...
Yüksek sesten...
Süslü sevgi sözcüklerinden...
Çok korkuyorum...
Giden herkesten korkar oldum...
Sabah kapıyı kapatıp her gideni, dönmeyecek ümidi ile beklemekten...
Doktorun “ağır depresyon” teşhisinden...
Depresif hallerimden...
Korkuyorum o’nsuz ölmekten...
acemhe
18/05/2001
[/INDENT]