01-02-2014, Saat: 01:06 AM
Ne kadar zorlaştı insanın insana el uzatması, güvenmesi, sırtını dayaması… Oysa bana öyle öğretmedi ailem, öğretmenlerim, yaşadığım mahalle, sosyal hayatım; kimse öyle öğretmemişti.
Bizim mahallenin taksi durağında bir şoförün çocuğu sünnet oluyorsa, bütün mahalleli arabalara doluşur, elimizde baklavalar, yemeklerle giderdik. Birinin cenazesi olursa, o eve yemek yağardı. Çok fazla tanıman da gerekmezdi üstelik!
Benim büyüdüğüm yerde, mahallenin kızına birisi asılırsa, mahallenin erkekleri korurdu. Bize sahip çıkıldığımız öğretilmişti. Babamdan sonra mahallemde güvendiğim başka erkekler vardı. Geç saatte sokakta görürlerse, eve kadar seninle yürürlerdi.
Ben başka bir terbiyede büyüdüm. Benim gençliğimde, erkekler kızları severdi, hem de yürekten. Bu kadar ihanet etmezdi kimse, hatta ihanet ayıptı.
Bize ne oldu böyle? Ne zaman bu kadar kirlendik? Eşini aldatan bir erkek duyulduğunda ayıplanırdı, magazin basınında, mesela sevgilisine aldığı doğum günü hediyesini karısıyla birlikte tüm ülke izlemezdi. O haberi de, o magazinciler güzelmiş gibi yansıtmazdı.
Bizi kim bu hale getirdi bilmem ama düzelmek için herkesin kendinden başlaması gerekiyor. Biz, en son ne zaman gerçekten sevdik birbirimizi, onu hatırlamalıyız.
Sevdiğiniz insanla, eşinizle, hayat arkadaşınızla en son gerçek anlamda yakınlaştığınız anı hatırlayın; ne zamandı?
En son ne zaman birine güvenmiştiniz. Hani biri hakkında konuştuğunda, “o asla yapmaz†diyebilmiş ve bu dediğinize inanmıştınız.
Biz en son ne zaman birbirimize güveniyorduk? Biz en son ne zaman bir söze kefil oluyorduk? Bankalar bile artık kirlendiğimizi fark etmiş olacaklar ki; kredi almak için kefil istemekten vazgeçtiler!
Ben ne zaman birine güvenmiştim? Çok oldu sanırım! Şimdi yeni yılda dileklerimi soranlara şunu söylüyorum: “Birine güvenerek sevmeyi çok özledim, bu yıl mümkünse bunu istiyorum…â€
Candan Ünal
Bizim mahallenin taksi durağında bir şoförün çocuğu sünnet oluyorsa, bütün mahalleli arabalara doluşur, elimizde baklavalar, yemeklerle giderdik. Birinin cenazesi olursa, o eve yemek yağardı. Çok fazla tanıman da gerekmezdi üstelik!
Benim büyüdüğüm yerde, mahallenin kızına birisi asılırsa, mahallenin erkekleri korurdu. Bize sahip çıkıldığımız öğretilmişti. Babamdan sonra mahallemde güvendiğim başka erkekler vardı. Geç saatte sokakta görürlerse, eve kadar seninle yürürlerdi.
Ben başka bir terbiyede büyüdüm. Benim gençliğimde, erkekler kızları severdi, hem de yürekten. Bu kadar ihanet etmezdi kimse, hatta ihanet ayıptı.
Bize ne oldu böyle? Ne zaman bu kadar kirlendik? Eşini aldatan bir erkek duyulduğunda ayıplanırdı, magazin basınında, mesela sevgilisine aldığı doğum günü hediyesini karısıyla birlikte tüm ülke izlemezdi. O haberi de, o magazinciler güzelmiş gibi yansıtmazdı.
Bizi kim bu hale getirdi bilmem ama düzelmek için herkesin kendinden başlaması gerekiyor. Biz, en son ne zaman gerçekten sevdik birbirimizi, onu hatırlamalıyız.
Sevdiğiniz insanla, eşinizle, hayat arkadaşınızla en son gerçek anlamda yakınlaştığınız anı hatırlayın; ne zamandı?
En son ne zaman birine güvenmiştiniz. Hani biri hakkında konuştuğunda, “o asla yapmaz†diyebilmiş ve bu dediğinize inanmıştınız.
Biz en son ne zaman birbirimize güveniyorduk? Biz en son ne zaman bir söze kefil oluyorduk? Bankalar bile artık kirlendiğimizi fark etmiş olacaklar ki; kredi almak için kefil istemekten vazgeçtiler!
Ben ne zaman birine güvenmiştim? Çok oldu sanırım! Şimdi yeni yılda dileklerimi soranlara şunu söylüyorum: “Birine güvenerek sevmeyi çok özledim, bu yıl mümkünse bunu istiyorum…â€
Candan Ünal
))