Gidiyorsun biliyorum. Küçük ve kırık adımlarla uzaklaşıyorsun yanımdan. Ürkek bir keçi yavrusu kadar sessiz gidiyorsun. "Kaçar gibisin" diyesim geliyor diyemiyorum. Gözlerinde yabancısı olduğum, tanımlayamadığım karartılar dolaşıyor. Buğulu bakıyorsun sanki. Daha önce hiç duymadığım kelimelerle, senin olmayan cümlelerle konuşuyorsun. Anlayamıyorum… Sen sana benzemiyorsun uzun zamandır. Yeni ve tedirgin gibisin. Hangi ağacın, hangi dalında daha güvende olacağını bilemeyen bir bir kuş kadar cılız darbelerin ve uçamıyorsun. Böylesin. Ne söyleyebilirim ki... Kendi seçimin... Kendi doğrun... Öyle olsun... Git… Git, dünyanın bütün ağaçlarının gölgesinde tek başına otur. Kimselerin bilmediği şarkılar söyle, sesine başka sesler katılmasın.
Yanı başına düşen yaprağa aldırma, gagasıyla avucunu tıkırdatan kavuniçi kanatlı kuşa kırıntı atma, göle taş atma. Yapabilirsen yap bunları, değiş. Ne istiyorsan öyle olsun. Rüyalarını kimseye anlatma, kimselere endişelenme. Dağ yamaçlarının, adını bilmediğin sessiz çiçeklerin hep "adını bilmediğin çiçekler" olarak kalsın. Kitap sayfaları arasına papatya koyma, kurutma, gün gelip kimselere kuru çiçeklerle tazelenen sevgiler uzatma. Bunun hayalini bile kurma. Küçük sürprizler düşünme sözgelimi. Bir balık kadar sessiz ol, Tanrı kadar yalnız. Senin yaşamın, ne söyleyebilirim ki...
"Geçecek" demekten, beklemekten başka ne gelir elimden. Sabrederim… Umutlanırım… Kendimi oyalarım… Yalnız kalmak istiyorsan buna bir şey diyemem. Ama ben ne olacağım?! Kimsesiz kalacağım. İşte söylüyorum sana. Sözümün içinde bir yerlere koy. Ve iyice sakla. Ve inan...
Çekip gideceksin, bunu anladım. Hatta belki "gittin" bile. Ben yeni yeni anlıyorum bunu. En son ne zaman bakmıştın gözlerime ve en son ne zaman göz bebeklerimiz karışmıştı birbirine. Ah dilimin ucuna neler geliyor söylemekten ürküyorum. Sana olacakları düşünüyorum, ürküyorum. Bana olacakları düşünüyorum işin içinden çıkamıyorum. Buna değer mi diyorum, “değmez” biliyorum. Çünkü biliyorum… Çekip gitmek insanı nasıl yaralar biliyorum. Nasıl yalnız ve kimsesiz kalıyor insan. Nasıl gecelerin karası yüreğini sıvıyor, nasıl gözlerine mil çekiliyor biliyorum. Şimdi yüreğime çöreklenmiş acının her zerresini yeniden tadarak gidişini seyrediyorum. Üstüne "seviyorum" yazdığım bir kağıttan sandal yapıyor, dereye bırakıyorum. İster yüzsün, ister batsın, ister bir çalıya takılsın o kağıt… Sandal hep derenin bir yerinde olacak biliyorum. Ancak böyle rahatlıyorum.
Yanı başına düşen yaprağa aldırma, gagasıyla avucunu tıkırdatan kavuniçi kanatlı kuşa kırıntı atma, göle taş atma. Yapabilirsen yap bunları, değiş. Ne istiyorsan öyle olsun. Rüyalarını kimseye anlatma, kimselere endişelenme. Dağ yamaçlarının, adını bilmediğin sessiz çiçeklerin hep "adını bilmediğin çiçekler" olarak kalsın. Kitap sayfaları arasına papatya koyma, kurutma, gün gelip kimselere kuru çiçeklerle tazelenen sevgiler uzatma. Bunun hayalini bile kurma. Küçük sürprizler düşünme sözgelimi. Bir balık kadar sessiz ol, Tanrı kadar yalnız. Senin yaşamın, ne söyleyebilirim ki...
"Geçecek" demekten, beklemekten başka ne gelir elimden. Sabrederim… Umutlanırım… Kendimi oyalarım… Yalnız kalmak istiyorsan buna bir şey diyemem. Ama ben ne olacağım?! Kimsesiz kalacağım. İşte söylüyorum sana. Sözümün içinde bir yerlere koy. Ve iyice sakla. Ve inan...
Çekip gideceksin, bunu anladım. Hatta belki "gittin" bile. Ben yeni yeni anlıyorum bunu. En son ne zaman bakmıştın gözlerime ve en son ne zaman göz bebeklerimiz karışmıştı birbirine. Ah dilimin ucuna neler geliyor söylemekten ürküyorum. Sana olacakları düşünüyorum, ürküyorum. Bana olacakları düşünüyorum işin içinden çıkamıyorum. Buna değer mi diyorum, “değmez” biliyorum. Çünkü biliyorum… Çekip gitmek insanı nasıl yaralar biliyorum. Nasıl yalnız ve kimsesiz kalıyor insan. Nasıl gecelerin karası yüreğini sıvıyor, nasıl gözlerine mil çekiliyor biliyorum. Şimdi yüreğime çöreklenmiş acının her zerresini yeniden tadarak gidişini seyrediyorum. Üstüne "seviyorum" yazdığım bir kağıttan sandal yapıyor, dereye bırakıyorum. İster yüzsün, ister batsın, ister bir çalıya takılsın o kağıt… Sandal hep derenin bir yerinde olacak biliyorum. Ancak böyle rahatlıyorum.