Bir zamanlar sen vardın hayatımda, şimdi ise boşluğun var. Boşluğun karmaşası var. İyi mi yaptık kötü mü? Ayrılmak mı kolaydı yoksa devam etmek mi? Şimdilik yanıtı yok bunların maalesef…
Sen yoksun ama senle geçen dakikalar hala benimle… Hala sendeyim. Elimde kâğıt, kalem… Durmadan seni çiziyorum sayfalara. Hoş resim yapmayı beceremem pek ama bir senin resmini çizebiliyorum nedense… Sevginle harmanlanmış benliğimde hala yaşıyorsun sen. Bir veda mektubu mu bu? Yoksa alışkanlığın son zerresi mi bilmiyorum. Tek bildiğim nedense elime kalemi alınca sana yazıyorum, seni çiziyorum… Çoğu zaman kocaman bir kalp çizip boş bırakıyorum, belki gelip içine isimlerimizin baş harflerini yazarsın diye…
Ama artık böyle devam etmemeli değil mi? Sana dair ne varsa atmalıyım. Hep derdin ‘ben olmasan ne yapardın’ diye sen yoksun işte ve ben yaşıyorum hala. İntihar etmem merak etme, o acizlerin işidir..
Hayatıma kaldığım yerden devam ediyorum artık, sen çok gerilerde kalmış olacaksın bu satırlar bittiğinde. Tabi ki senin haberin olmayacak bu satırlardan. Benim ki sanırım içgüdüsel bir şey. Sanırım bir avuntu. Sana yazmak sadece bir alışkanlık belki de.
Belki bir gün gelecek ve zerresi bile kalmamış olacak aşkının, belki bir gün gelecek ve yeni bir sevdanın içinde yeni umutlara doğru yelken açmış olacağım. Senin simanı belki de hatırlamayacağım. Ayda yılda bir parçamız çalarsa bir an duraklayıp ah diyeceğim bu bizim şarkımızdı. Sonra yeni aşkımla kaldığım yerden devam edeceğim.
Şimdilik boşluğun var hayatımda, koskoca bir boşluk. Ve sarhoşluk anlarım… Özlem’in içimi kavurduğu o kekremsi tatlar. Mektupların elimde şimdilik. Ve şuan için senin aşkım yüreğimde.
Bir zamanlar sen vardın içimde, şuan ise yokluğun verdiği tuhaf duygu…..
__________________
Sen yoksun ama senle geçen dakikalar hala benimle… Hala sendeyim. Elimde kâğıt, kalem… Durmadan seni çiziyorum sayfalara. Hoş resim yapmayı beceremem pek ama bir senin resmini çizebiliyorum nedense… Sevginle harmanlanmış benliğimde hala yaşıyorsun sen. Bir veda mektubu mu bu? Yoksa alışkanlığın son zerresi mi bilmiyorum. Tek bildiğim nedense elime kalemi alınca sana yazıyorum, seni çiziyorum… Çoğu zaman kocaman bir kalp çizip boş bırakıyorum, belki gelip içine isimlerimizin baş harflerini yazarsın diye…
Ama artık böyle devam etmemeli değil mi? Sana dair ne varsa atmalıyım. Hep derdin ‘ben olmasan ne yapardın’ diye sen yoksun işte ve ben yaşıyorum hala. İntihar etmem merak etme, o acizlerin işidir..
Hayatıma kaldığım yerden devam ediyorum artık, sen çok gerilerde kalmış olacaksın bu satırlar bittiğinde. Tabi ki senin haberin olmayacak bu satırlardan. Benim ki sanırım içgüdüsel bir şey. Sanırım bir avuntu. Sana yazmak sadece bir alışkanlık belki de.
Belki bir gün gelecek ve zerresi bile kalmamış olacak aşkının, belki bir gün gelecek ve yeni bir sevdanın içinde yeni umutlara doğru yelken açmış olacağım. Senin simanı belki de hatırlamayacağım. Ayda yılda bir parçamız çalarsa bir an duraklayıp ah diyeceğim bu bizim şarkımızdı. Sonra yeni aşkımla kaldığım yerden devam edeceğim.
Şimdilik boşluğun var hayatımda, koskoca bir boşluk. Ve sarhoşluk anlarım… Özlem’in içimi kavurduğu o kekremsi tatlar. Mektupların elimde şimdilik. Ve şuan için senin aşkım yüreğimde.
Bir zamanlar sen vardın içimde, şuan ise yokluğun verdiği tuhaf duygu…..
__________________