Tanrım...sana ilk kez bukadar derinden,bukadar yıkılmış olarak yalvarıyorum...ilkkez kendimi bukadar soyutlanmış,bukadar çaresiz ve bitik hissediyorum.
Daha önceleride terk edilmiştim.hemde çok kez.ama hiçbiri bukadar imkansız değildi.hiçbiri böyle hayat ışığımı söndürmemişti..sevdiğim kalabalıklardan ilk kez bukadar büyük bir korkuyla kaçıyorum.ilk kez yalnızlığın soğuk acısını yüreğimde hissediyorum.çünkü kalabalıklarda insanların bedenleri birbirine dokunuyor,ruhları birleşiyor,gözleri birbirine değiyor.bende bile bile daha fazla ruhumu acıtmak istemiyorum.her tenime dokunan teni,ruhuma işleyen düşleri,gözlerime değen gözleri sen sanıyor ve her seferinde yanılmanın verdiği eziklik kalbimde sızısını gittikçe arttırıyor...Severdim birzamanlar yasemin çiçeklerini.sadece o ihtişamlı güzelliğini ve tutkulu miskini senden aldığı için değil;insanda saflık ve masumiyet duygularını hareketlendirdiği ve bunlarda hatıra seni getirdiği içindi tüm sevgim onlara.ama şimdi çok uzak kokusu bana,masumiyeti ise dünyaya...
Kaç gece sonsuzluğa erişmek istedim senle.kaç geceden sabaha vardım senli düşlerimle,kaç günden geceye vardım belirsizlik içinde.meğer anlammışsın benim için herşeyden öte...
Ne vardı Tanrım birkez,son birkez o sıcak ela gözlerindeki ışığı,gamzelerindeki sıcaklığı,dudaklarının ılık dansını ve dokunuşundaki güveni hissedebilseydim.buruşuk beyaz bir kağıda yazmak yerine,son birkez gözlerimden ruhuma bakarak söyleyebilseydi sonsuz aşkının daima benimle olacağını...malesef ki;ölümün soğuk ve ağır nefesi tüm sıcaklığını almış ve yerine meleklerin masumiyetini bırakmış...
Ne olurdu Tanrım;sınırsız karanlık yerine sonsuz sevgimi seçseydi.toprak altında erimek yerine,son nefesimi verene dek yanımda olabilseydi...ne olurdu Tanrım koparmasaydın yasemin çiçeğimi. . .