Bir şarkı içine saklansam, her söylendiğimde hatırlansam. Bir nota içine yerleşsem, her şarkıda tınım duyulsa. Yada gecenin en kuytusuna gizlesem kendimi, sadece uykusuz kalanlar bilse beni.
Bir rüzgarın peşine takılsam ordan oraya savrulup, yitsem. Bir şiir içinde mısra olsam, beni okuyanlar bilmese, ama mısrama her gelişlerinde içleri burkulsa. Bir yağmurun tanesi olsam,
her seferinde gözlerine değip, yitip yitip gitsem.
Ben bir ben olsam adımı sen, "ben" diye bağırsan.

Biz kimdik?
Bir isimle çağrılırken dönüp bakacak kadar kısamıydık.
Adımızı söylediklerinde cevap verdiklerimiz ne kadar bilirdi bizi.
"ben" in içine ne kadar tanıdık kelime koyabilirdik.
Her gün gördüğümüz yüzümüz, en yabancı olduğumuz yan değil miydi?
Yada "anlat "denildiğinde kaç kelimeye sığdırırdık düşlerimizi
Siz" dediklerinde ismimizle başlayan kelimelerin kaçta kaçı cümle kalıplarına uysun diye söylenirdi.
"seni anlıyorum" diyenler gerçekten anlamış mıydı bizi?
"anladım" demek tam olarak neyin karşılığıydı
Sözlüklerdeki kelimeler, tüm yaşanmışlıkları açıklamaya yeter miydi?
Yada
Yazılan ve "tam beni anlatmış." dediğimiz tüm romanlar
Gerçekten bizi anlattıysa, neden her seferinde şaşıp kalıyorduk yaşadıklarımıza.
Hayat en son ne zaman bizimle şöyle içli içli konuşmuştuda, bizde "haklısın" deyip yargılamıştık tüm sahip çıktıklarımızı.
Terk ederken bir gün, "terk edilebilirim." acısını duyarak mı yapmıştık bu infazı.
Yoksa canımız sıkılmış ve maziye mi dökmüştük bugünü.
Onlar dediklerimiz kim olduklarını anlamaya çalıştıklarımız mıydı?
"bizim" dediğimiz hangi sınanmışlığın neticesinde almıştı bu ünvanı.
Ve yaşam arada zorlarken, biz hep gitmekle mi tehdit etmiştik onu,
Elimizde bir kaç parça acıyla...

yüreğin dert görmesin canım kardeşimm...

"kendine iyi bak." dedin giderken,
"denerim" demiştim,
ama o kadar zor ki, dost olmak kendimle
sanki karşımdaki bambaşka biri
sanki daha önce hiç tanışmamışım gibi,
o kadar yabancıyız.
bir söz söylemekten korkuyorum.
içimdekiler itiraf edince herşeyim ortaya dökülecek diye ürkeğim..
demekki kendime iyi bakmam değil,
kendimle dost olmam gerekiyormuş
unutmuşum.

Ne desem havada asılı kalıyor.
Ne ben inanıyorum söylediklerime, ne bir başkası.
Alıp gideyim diyorum kendimi, bıraktıklarım peşimden geliyor.
Herşeyi bırakıp gitmek ne mümkün,
Bütün tarihim peşimde, nereye gitsem hep yanımdalar.
Öyleyse neyi terk edip gideyim şimdi.

tüm yazılarını ayrı ayrı okudum mükemmeldi,keyfliydi emeğine eline sağlık...çok teşekkür ederim Alon 3