Ben en çok sende sevdim çocuk olmayı...
Gül yanaklı çocuklarla kovalamaca oynamayı yada elimdeki simidi bir sokak çocuğuyla paylaşmayı...Bazen oyuncaklara sarılıp ağlamayı sevdim sende...Karanlıktan korkar gibi sensizlikten korkmayı..aklıma gelen ne varsa hepsini sana anlatmayıOyuncaklarıma ikimizin adını verip onları birbirine kavuşturmayı sevdim..Küçücük çocukların kocaman yürekleriyle sevdim...
Ben en çok sende sevdim yaşamayı....
Yollarda yürümeyiduraklarda beklemeyi..Gökyüzünü seyretmeyi...Çiçek koklamayıpapatyalardan fal bakmayı...Acıkmayıyemek yemeyi bir de sana susamayı sevdim...
Ben en çok sende sevdim tutsaklığımı...
Bu odada oturup umutla “görüş gününü “ beklemeyi..Sana halatlarla zincirlerle kelepçelerle bağlanmayı...Sevdana hapsolup günlerce adını sayıklamayı sende sevdim ...
Ben en çok sende sevdim inat etmeyi...
Belki umutsuz ama kocaman bir sevda büyütmeyi..Çok küçük bir ihtimal bile olsa bana gelişini inatla
Ben en çok sende sevdim gökyüzünü...Yıldızlardan dilek tutmayıseninle aynı Ay’a bakıyor olmayıaynı gökyüzünü paylaşmayı...Aynı gökyüzünden dökülen yağmurla ıslanmayı sevdim...
Ama ben en çok Seni sevdim her şeyin ötesinde...Yüreğimdeki yerini sevdim...Duruşunuumman bakışlarını...Susuşunukonuşmanı..Mutluluk veren sesinio kocaman yüreğini ve bir de dokunamadığım ellerini sevdim.... Ben en çok sende sevdim seni sevmeyi....