Kimsenin kollarında yığılıp can vermek istemiyoruz... Aşktan bunca korkmamızın sebebi bu yüzden... Çünkü zaten, her yanımız kılıç yaralarıyla dolu... Ama bir şekilde kapanmış, kabuk bağlanmış yaralar onlar... Nasıl yapmışsak yapmışız üstesinden gelmişiz... Ama biri, kabuk tutmuş yaraları okşamaya başladığında, cırt diye açılıveriyor ve oluk oluk kanama başlıyor yeniden... Birine teslim olduğumuzda, anlatmaya başladığımızda, içimizi döktüğümüzde bedenimiz ve ruhumuz kan içinde kalıveriyor... O yüzden değil mi içimizi tutmamız?... Birisine teslim olmaktan korkmamız?... Ortalıkta tedirgin ve gergin dolanmamız?... “Anlatsam mı, anlatmasam mı” kararsızlığımız, “Bu sevgi beni acıtır mı” kuşkularımız... Her zaman seni üzecek birileri olacaktır... Yapman gereken insanlara güvenmeye devam etmek... ...Ve kime iki defa güveneceğini iyi seçmek... Htc..

Ve geçmişi silip geleceğe ilk adımı atabilmek...Bu şüphelerle ve bu düşüncelerle her zaman kaçarsın... Aşk cesaret ister...

Balım güzel konuydu teşekkürler.