Yeminim Var Seveceğim!
Kana bulanmış ellerim, içimde öldürdüğüm sevdaların izlerini taşıyorum. Kaç hasret üstünde beklemişliğim var. Yüreğim gönül mezarlığı, gidenlerin ardından tebessümle bakıyorum.




Yeminim Var Seveceğim!
Ben sevmeye yeminliyim, kimse döndüremez sözümden. Binlerce defa daha denerim gerekirse.. Her yanım kanar, kırılır kanatlarım, inatla yeniden severim.

Bir defa tatmışım aşk denen o sihri, vazgeçer miyim? Bütün uğraşım yüreğimi bozmamak için. Ben sevdaların orta yerinde ıssız bir ada gibiyim…

Vazgeç der birileri, vazgeç ve kapat yüreğini, daha uslanmadın mı? Hala inanacak kadar saf mısın? Hala umut edecek kadar hayalperest misin? Hala bu dünyanın gerçeklerini öğrenmedin mi? Hayır, öğrenmedim ve öğrenmeyeceğim!

Benim doğrularım sevgiden yana, bildiğim bütün yollar ona çıkar. Sevdiklerim sevememişlerse beni, bana ne! Onların kaybıdır yüreklerine tohum ekmemek, gönüllerine sevmeyi öğretmemek! Onlar kuru bir ağaç gibi, yaşayıp gidecekler; ben hep meyve vereceğim yeşil dallarımdan.

Sevdiklerim sevmemiş olsa da, sevip sonra vazgeçmiş olsa da, ben sevmeye yeminliyim. Madem bu dünyaya gelmişim ve madem ömür göz açıp kapayıncaya kadar geçiyor, sevebildiğim sürece seveceğim.Karşılığını almışım, almamışım dert değil! Zaten önemli olan da o değil! Benim yüreğim ısınmış bir kere, ben tazelenmişim sevginin gücüyle, gerisi hikaye!

Kim sözünü verebilir sonsuzluğun, verse de ne kadar geçerlidir? Başka hayatlara, başka yüreklere gitmek istemişse birileri, elimden ne gelir? Ben aşkın lezzetini tattığım gibi, acısını da çekerim. Bir tek gün gerçekten sevebilmiş olmak için, bir ömür derde razı gelirim.

Kana bulanmış ellerim, içimde öldürdüğüm sevdaların izlerini taşıyorum. Kaç hasret üstünde beklemişliğim var. Yüreğim gönül mezarlığı, gidenlerin ardından tebessümle bakıyorum. Ben sevmeye yeminliyim. Ölene kadar seveceğim. Sonra kendimi hak eden bir gönülde gömeceğim…

Candan Ünal